เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ท่ามกลางแสงดาวที่ส่องแสงริบหรี่เต็มที เธอค่อยขยับกายช้าๆ เพื่อมองดูสภาพแวดล้อมรอบตัวเธออย่างงงงัน 'ที่นี่ที่ไหน' เธอคิดพลางมองไปรอบๆ ตัวเธอ เธอพยายามเบิกตาให้กว้างขึ้นเพื่อให้มองเห็นชัดเจนขึ้น แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลย และแล้วใจเธอก็ประหวัดคิดไปถึงไม้กายกายสิทธิ์ของเธอ เธอจึงค่อยๆ ล้วงมือลงไปในเสื้อคลุมเพื่อหยิบมันขึ้นมา แต่เมื่อเธอล้วงมือไปยังที่ที่เธอเก็บไว้กายสิทธิ์ไว้มันกลับว่างเปล่า ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตระหนก เธอไม่เคยอยู่ในโลกของเวทย์มนต์โดยไร้ไม้กายสิทธิ์ เธอมองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่ที่ไหน และเธอมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร เธอหันซ้ายหันขวาก่อนที่จะก้าวเดินไปอย่างช้าๆ อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอรู้สึกว่าเธอได้ดิ้นรนอะไรบ้าง แม้ว่าเธอไม่รู้ว่าเธอจะต้องทำอะไรในตอนนี้ก็ตาม

 

เธอเดินมาเรื่อยๆ จนถึงมุมๆ หนึ่ง เธอไม่รู้ตัวเลยว่าสิ่งแวดล้อมรอบๆ ตัวเธอได้เปลี่ยนแปลงไปแล้ว จากที่โล่งว่างกลับกลายเป็นถนนสายหนึ่งที่คราคล่ำไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา เธอมองผู้คนอย่างหวาดๆ และแล้วสายตาเธอก็เห็นคนๆ นึง ซึ่งเป็นคนที่เธอรัก ใช่แล้ว เดรโก มัลฟอย

 

"เดรโก" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา เธอเห็นเขามองเธอด้วยหางตาก่อนที่จะหายไปตรงมุมถนนข้างหน้า ตอนนี้สมองเธอสั่งการให้เธอวิ่งตามเขาไปอย่างไวที่สุด แต่ดูเหมือนว่ายิ่งวิ่งเธอก็ยิ่งห่างไกลจากเขามากขึ้นทุกทีๆ เธอตะโกนร้องเรียกเขาเสียงดังที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เขาเองก็ไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย และแล้วเธอก็วิ่งตามเขามาถึงมุมถนนแห่งหนึ่ง ตอนนี้ผู้คนที่หนาแน่นกลับไม่มีเหลือแม้แต่คนเดียว เธอหอบหายใจพลางสอดสายตามองหาเขา แต่เธอก็ไม่เห็นแม้แต่เงา เธอปิดตาลงช้าๆ น้ำตาใสๆ ไหลอาบแก้มสีชมพูระเรื่อของเธอ

 

'นี่เธอจะไม่ให้อภัยฉันเลยใช่มั้ยเดรโก' เธอคิดได้เพียงเท่านั้น เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคนบีบเข้ามาหาตัวเธอเรื่อยๆ เธอลืมตาขึ้นอย่างฉับพลัน ขณะนี้เธออยู่ท่ามกลางวงล้อมของคนในชุดดำที่คลุมผ้าคลุม "ผู้เสพความตาย" เธอพึมพำออกมาเบาๆ ตอนนี้เธอตัวสั่นอย่างช่วยไม่ได้ ในยามนี้เธอก็เหมือนมักเกิลธรรมดาๆ คนหนึ่ง ไม่มีเวทย์มนต์ ไม่มีกำลัง เธอมองไปที่กลุ่มผู้เสพความตายอย่างหวาดๆ ตอนนี้เธอไม่มีเสียงจะพูดอะไรแม้แต่น้อย และแล้วสายตาเธอก็จับไปที่คนๆ หนึ่งที่กำลังยิ้มเหยียดๆ มาที่เธอ 'ไม่จริง' เธอคิด

 

"เดรโก"

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"ไม่มมมมมมมมมมมมม" เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนขึ้นมาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะหาเสียงของเธอเจอแล้ว เธอลุกขึ้นมานั่งหายใจหอบๆ ทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

 

"ฝันไปหรือนี่" เธอพึมพำพลางมองเตียงสี่เสาของเธอเพื่อสงบสติอารมณ์ เธอค่อยๆ ผ่อนลมหายใจช้าๆ เพื่อให้อุณหภูมิของร่างกายกลับมาเท่าเดิม แล้วค่อยๆ ก้าวขาลุกลงจากเตียง 'หาอะไรดื่มหน่อยดีกว่า' เธอคิด พลางก้าวเท้าลงไปจากหอนอนของเธอ

 

"เดฟ ทำไมยังไม่นอนอีก" เธอพูดขึ้น หลังจากเดินลงไปห้องนั่งเล่นรวมแล้วเห็นเขานั่งอยู่ท่ามกลางม้วนกระดาษมากมาย

 

"เอ่อ ฉัน......ฉัน คือว่า" เขาอึกอักทำให้เธอรู้ทันทีว่างานที่เขาทำอยู่มันคืออะไร

 

"เดฟ" เธอมองเขาเหมือนแม่ดุลูกเวลาลูกทำผิด

 

"โอเค เฮอร์ไมโอนี่ รายชื่อคนที่ลงชื่อไปฮอกมีดส์ แล้วก็คนที่ทำผิดกฎตลอดเดือนนี้ ฉันแค่อยากให้เธอพักผ่อน แค่นี้ฉันทำเองได้"

 

"ทำเองได้ แต่นี่มันจะตี 2 แล้วเธอยังทำไม่เสร็จ ถ้าฉันจำไม่ผิดพรุ่งนี้เธอมีเรียนตอน 9 โมง" เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางมองหน้าเขาที่ยิ้มแหยๆ มาให้ "มาฉันช่วย"

 

"ไม่ต้อง เสร็จแล้ว เธอไปนอนเถอะ ว่าแต่ว่าเธอตื่นขึ้นมาทำไม" เขาถามพลางกุลีกุจอเก็บม้วนกระดาษ

 

"ฉันฝันร้าย" เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนทิ้งตัวลงที่โซฟาหน้าเตาผิง "ฝันเหมือนเดิมแทบทุกคืน ฉันทนไม่ไหวแล้วนะเดฟ ฉันเป็นอย่างนี้มาเกือบเดือนแล้ว" เธอพูดจบก็เอามือปิดหน้าร้องไห้เบาๆ เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วทรุดตัวนั่งข้างๆ เธอ "ดื่มนี่ซะ แล้วกลับขึ้นไปนอน รสชาติมันออกจะเฝื่อนๆ แต่มันจะทำให้เธอหลับสนิททั้งคืน" เขายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน เธอพึมพำเบาๆออกมาว่าขอบใจก่อนจรดแก้วขึ้นดื่ม แล้วเธอก็ทำหน้าเหมือนกินขี้มูกโทลล์เข้าไป

"น้ำอะไรของเธอเนี่ย รสชาติ.......แหยะ" เธอพูดขึ้นมาหลังจากดื่มอึกแรกเข้าไป

 

"ฮ่าๆๆๆ เอาน่า ดื่มให้หมดแล้วขึ้นไปนอน" เขาพูดพลางหัวเราะ เธอมองหน้าเขาอย่างชั่งใจนิดนึงก่อนดื่มรวดเดียวหมดแก้ว พลางทำหน้าแบะเต็มที่

 

"ฉันว่าฉันขึ้นไปนอนก่อนดีกว่า ไม่งั้นฉันต้องแหวะมันออกมาแน่เลย" เธอพูดแล้วลุกขึ้นเดินไปที่บันไดหัวนอน แต่แล้วเธอก็หันกลับมามองหน้าเขาสักครู่ ก่อนที่จะพูดขึ้นมา "ขอบใจมากนะเดฟ"

 

"ไม่เป็นไร เราเป็นเพื่อนกันอยู่แล้วนี่" เขายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน เธอยิ้มตอบเขาแล้วหมุนตัวเดินขึ้นห้องไป

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

เช้าวันนี้ที่ห้องโถงใหญ่คึกคักเหมือนทุกวัน เสียงพูดคุยจ๊อกแจ๊กจอแจดังขึ้นตามจำนวนของนักเรียนที่เข้ามาทานอาหารเช้า เด็กชายผู้รอดชีวิตกำลังจับจ้องอยู่ที่ประตูห้องโถงใหญ่ ที่มีผู้คนเข้าออกอยู่แทบทุกวินาที จนเขาไม่สามารถละสายตาออกจากประตูได้เลย

 

"แออี่" เสียงเพื่อนสนิทของเขาเรียกขึ้นในขณะที่ปากยังเคี้ยวขนมปังทาแยมอยู่ในปาก และเมื่อเขาเห็นว่าเพื่อนรักของเขาไม่ได้สนใจฟังเขาแม้แต่น้อย เขาจึงรีบกลืนขนมปัง สูดลมหายใจเข้าลึก"

 

"แฮร์รี๊รรรรรรรรรรรรร" รอนตะโกนขึ้นมา เด็กบ้านกริฟฟินดอร์หันมามองเขาทั้งสองอย่างงงงวย

 

"มีอะไรรอน เรียกซะเสียงดังเลย พูดเบาๆ ก็ได้" เขาละสายตามาที่รอนอยู่เพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่จะหันไปมองที่ประตูตามเดิม

 

"นายจะมองให้มันได้อะไรขึ้นมา นายรีบกินดีกว่า เดี๋ยวเรามีเรียนกันนะ"

 

"เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่มาเลย" แฮร์รี่พูดโดยที่ไม่มองหน้ารอน

 

"เฮ้อ แฮร์รี่ นายหยุดกังวลเรื่องเฮอร์ไมโอนี่ได้แล้ว" รอนส่ายหัวกับความขี้กังวลเกินเหตุของเขา

 

"นายจะไม่ให้ฉันห่วงได้ไงรอน ตั้งแต่เกิดเรื่องเฮอร์ไมโอนี่ก็ย้ายไปอยู่หอประธานนักเรียน และแทบไม่มากินอาหารเช้าเลย ถึงมาก็ไปนั่งกับจินนี่หรือคนอื่นๆ ไม่ใช่พวกเรา" เขาหันมาพูดกับรอนเป็นชุดพร้อมใบหน้าที่แดงกล่ำ "ฉันว่าฉันไปตามเธอที่หอดีกว่า" ว่าแล้วเขาก็ลุกขึ้นยืนเตรียมตัวจะไปตามเฮอร์ไมโอนี่

 

"นายรู้เหรอว่าหอประธานนักเรียนอยู่ไหน" รอนถามขึ้นทั้งๆ ที่เศษขนมปังติดแก้ม แต่แฮร์รี่เพียงแค่มองหน้าเขาแล้วก็ลุกขึ้น

 

"ขอโทษครับ แฮร์รี่ โรนัลด์ คือเฮอร์ไมโอนี่ให้มาบอกว่าให้เจอกันที่ห้องเรียนเลย เธอจะไปห้องสมุด" เดฟนั่นเอง เขาเดินเข้าห้องโถงมาขณะที่แฮร์รี่กำลังแผดเสียงใส่รอน และเดินมาทางโต๊ะกริฟฟินดอร์โดยที่ทั้งสองไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลย

 

"ขอบใจนะ เดวิด" รอนพูดขึ้น เดฟยิ้มให้ทั้งสองก่อนที่จะเดินไปนั่งที่โต๊ะเรเวนคลอ

 

แฮร์รี่กระแทกตัวลงบนเก้าอี้ยาวอย่างแรง ก่อนที่จะมองไปที่เดฟอย่างไม่พอใจ ก็แน่อยู่ล่ะที่เขาจะไม่พอใจ เพราะตั้งแต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่ต้องไปคบกับมัลฟอย เธอก็ย้ายไปอยู่หอนอนประธานนักเรียนกับเจ้าคาร์ลอสหัวทองนั่น เขาเอาส้อมจิ้มไส้กรอกในจานอย่างลืมตัว

 

"แฮร์รี่ นายเป็นอะไรหรือเปล่า" รอนกลืนน้ำลายดังเอื้อกเมื่อเห็นท่าทางของเพื่อนรัก

 

"ฉันไปห้องสมุดนะ" แฮร์รี่วางส้อมเสียงดัง แล้วผลุนผลันออกไป

 

"แฮร์รี่" รอนเรียกเขาเสียงดัง แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อแฮร์รี่เดินไปถึงห้องสมุดก็ตรงดิ่งไปที่มุมประจำของเธอ แต่สิ่งที่เขาเห็นก็คือความว่างเปล่า เขาจึงเดินหาเธออย่างหัวเสีย แต่ถึงแม้ว่าเขาจะเดินหาเธอทั่วทุกซอกทุกมุมแล้ว ก็ยังไม่เจอเธออยู่ดี เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า ทำไมนะ ทำไมเธอถึงหลบหน้าเขา เขาทำเพื่อเธอแท้ๆ เขาไม่อยากให้เธอต้องทนอยู่กับไอ้ซีดมัลฟอย ฉันทำอะไรผิด ฉันแค่ไม่อยากเห็นผู้หญิงที่ฉันรักไปอยู่กับผู้ชายคนอื่น ฉันแค่อยากปกป้องคนที่ฉันรัก ใครจะไปทนได้ที่เห็นผู้หญิงที่ตัวเองรักไปอยู่ในอ้อมกอดของศัตรู เขาถอนหายใจอีกครั้งก่อนมองนาฬิกาเรือนใหม่ที่เธอซื้อให้เขาเป็นของขวัญวันเกิดในปีนี้ 'มันคงจะดีกว่า ถ้าไปรอเธอที่ห้องเรียน เฮอร์ไมโอนี่มาก่อนเวลาเสมอ' เขาคิดพลางสาวเท้าเดินไปที่ห้องเรียนแปลงร่างอย่างเร่งรีบ

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"รอน นายนี่เหมือนเดิมเลยนะ" เสียงใสๆ ของเธอดังขึ้นก่อนที่แฮร์รี่จะก้าวเท้าเข้าไปในห้อง เขายิ้มให้กับตัวเอง ในที่สุดเขาก็เจอเธอ ทำไมเขาไม่คิดที่จะมาห้องเรียนให้เร็วกว่านี้นะ แต่เมื่อเขาก้าวเท้าเข้าไปเขาก็ต้องหน้าบึ้งอีกครั้ง เมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่เอาผ้าเช็ดหน้าของเธอเช็ดแก้มของรอน ทั้งสองหัวเราะหยอกเย้ากัน แล้วรอนก็เอามือลูบหัวเธออย่างรักใคร่

 

"ปัง" เสียงแฮร์รี่วางกระเป๋าเสียงดัง ทำให้เฮอร์ไมโอนี่และรอนหันมาที่เขา

 

"อรุณสวัสดิ์แฮร์รี่" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นพลางยิ้มน้อยๆ ให้เขา แล้วก็ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้อีกแถวนึงของห้อง

 

"นายเป็นอะไรน่ะ แฮร์รี่" รอนกระซิบถามอย่างกลัวๆ เพราะอารมณ์ของเพื่อนรักเขาตอนนี้ขึ้นๆ ลงๆ อยู่ตลอดเวลา

 

"เปล่า" แฮร์รี่ตอบเสียงแข็ง และก่อนที่รอนจะถามอะไรมากไปกว่านี้ ศ.มักกอนนากัลก็เดินเข้ามาในห้อง รอนจึงได้แต่มองหน้าแฮร์รี่ที่หน้าตาบูดบึ้งไปทั้งชั่วโมง

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

"หักกริฟฟินดอร์ 10 คะแนน มิสเตอร์พอตเตอร์ เธอควรที่จะสนใจน้ำยาในหม้อตัวเองมากกว่าที่จะมองไปทางอื่น" เสียงเย็นๆ ที่แฝงไปด้วยความพึงพอใจของศ.สเนปดังขึ้น แฮร์รี่กัดฟันด้วยความโกรธ เขาเงยหน้ามองไปทางฝั่งสลิธิลินก็เห็นมัลฟอยยิ้มเยาะเขาอยู่ เขากำไม้กายสิทธิ์ที่ใช้คนยาแน่นเสียจนไม่มีช่องว่าง แล้วเขาก็หันหน้าไปมองทางเฮอร์ไมโอนี่ เขาเห็นว่าเธอหันหน้ากลับไปทันทีที่เขามองไปหาเธอ 'ปัดโธ่เว้ย จะทนไม่ไหวแล้วนะ วันนี้ต้องพูดให้รู้เรื่อง' เขาก้มลงคนหม้อยาของเขาอีกครั้ง หลังจากที่เขารู้สึกถึงสายตาเย็นเฉียบของศ.สเนปที่จ้องมาทางเขา แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เขาก็เห็นเฮอร์ไมโอนี่แอบลอบมองไปทางไอ้ซีดมัลฟอย ความหงุดหงิดของแฮร์รี่ตอนนี้พุ่งขึ้นแบบไม่มีอะไรฉุดอยู่ 'ทำไมเธอต้องมองไปทางมัน ทำไม มันมีอะไรดี' เขาคิดอย่างโมโห ใช่ว่าเขาไม่เห็น ไอ้ซีดมัลฟอยก็ลอบมองเธอเช่นกัน เขามองไปคิดไปยิ่งทำให้หงุดหงิด จนกระทั่งท้ายชั่วโมงน้ำยาของเขากลายเป็นสีส้มแปร๋นแทนที่จะเป็นสีฟ้าอ่อน เขาตักน้ำยาใส่ขวดแก้วอย่างรวดเร็ว เพื่อที่เขาจะได้ไปดักรอเธอหน้าห้องได้ (เขาสาบานได้เลยว่าตอนที่เขาเอาขวดยาไปส่งสเนปยิ้มอย่างพึงพอใจ)

 

"เฮอร์ไมโอนี่" เขาพูดพลางฉุดแขนเธอเอาไว้ก่อนที่เธอจะเดินไปจากบริเวณหน้าห้องปรุงยา แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไร ก็มีเสียงนึงดังขึ้นเสียก่อน

 

"โอ๊ะ โอ เลือดสีโคลนกับพอตตี้กำลังจะสร้างตำนานรักบทใหม่อีกครั้งหรือนี่" ไม่ต้องหันกลับไปมองก็รู้ว่าเป็นเสียงของเดรโก มัลฟอย "เหมาะกันเหลือเกินนะ สกปรกเหมือนกันไม่มีผิด"

 

 เขาพูดพลางจ้องไปที่เฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังมองเขาด้วยความเจ็บปวด เธอกัดริมฝีปากแน่น น้ำตาเอ่อคลอที่ดวงตาคู่สวยของเธอ ปากของเธอขยับแบบไม่มีเสียงพอจับได้ว่า "เดรโก" เธอหลับตาลงช้าๆ หันหลังกลับจะก้าวต่อไป เพราะถึงแม้เธอจะอยากอธิบายให้เขาฟังแค่ไหน แต่ตอนนี้ ในวงล้อมของผู้คนมากมายที่เดินไปมาบริเวณทางเดินคงไม่เหมาะที่จะพูดอะไรออกมาเป็นแน่แท้ เธอจึงได้แต่มองเขาด้วยความเจ็บปวด 'ทำไมเขาถึงไม่ฟังฉันบ้างเลย ทำไม' เธอคิดอย่างปวดร้าว

 

แต่ในทางกลับกัน เขาก็ปวดร้าวเช่นกัน แม้ว่าเขาจะพูดจาถากถางเสียดสีเธอ แต่ที่จริงแล้วเขาอยากจะกอดเธอเอาไว้อย่างที่ผ่านมาต่างหาก แต่ว่าสิ่งที่เธอทำมันเลวร้ายเกินกว่าที่เขาจะให้อภัย เธอทำเพื่อไอ้พอตเตอร์ เธอทรยศเขา เธอไม่เคยรักเขาเลย เธอรักแต่เจ้าพอตเตอร์ ทั้งๆ ที่เขารักเธอมากมายขนาดนี้ เขารักเธอกระทั่งเขาตัดสินใจที่จะอยู่ฝ่ายตรงข้ามกับพ่อของเขา แต่เธอกลับ.......... พอเขาคิดถึงตรงนี้ เขาก็ต้องสะบัดหัวอย่างแรงเพื่อไล่ความคิดออกไป 'ฉันเกลียดเธอเกรนเจอร์ เกลียดยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด' เขาพยายามท่องอย่างนี้ตลอด 1 เดือนที่ผ่านมา แต่ในความเป็นจริงเขาไม่อาจทำได้เลย เขายอมรับว่าเขาเองก็แอบมองเธออยู่บ่อยๆ เขาคิดถึงเธอ คิดถึงเนื้ออุ่นๆ ที่อยู่ในอ้อมแขนเขา คิดถึงใบหน้ายามหลับของเธอ รสจูบที่แสนหวานที่เขาและเธอมีให้กัน

 

"เฮอร์ไมโอนี่" เสียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น ทำลายบรรยากาศที่ตึงเครียดในขณะนั้นไปได้ครู่หนึ่ง

 

"เดฟ" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นอย่างแผ่วเบา เดฟมองหน้ามัลฟอย แฮร์รี่ รอน ก่อนหันกลับมาพูดกับเฮอร์ไมโอนี่

 

"ศ.มักกอนนากัลเรียกแน่ะ ไปกันเถอะ" เขาพูดพลางจูงมือเธออกมาจากจุดนั้น โดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาสองคู่ที่อยากจะสาปเขาให้เป็นหินไปเสียตรงนั้น ในฐานที่บังอาจจับมือผู้หญิงที่เขารัก

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

"เดฟ ไหนเธอบอกว่าศ.มักกอนนากัลเรียกเรา แล้วทำไมพาฉันมาที่ทะเลสาบ" เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าเขาอย่างงงๆ เขายิ้มหวานให้เธอ ขนาดที่เธออดคิดไม่ได้ว่า ถ้าเธอไม่มีคนที่รักอยู่แล้ว เธอต้องหลงเขาแน่ๆ เลย

 

"ศาสตราจารย์ไม่ได้เรียกหรอก" เขาพูดพลางทิ้งตัวลงนั่งข้างทะเลสาบ "ฉันเห็นเธอทำหน้าโลกจะแตกเสียให้ได้ ก็เลยคิดว่า พาเธออกมาจากตรงนั้นดีกว่า" เธอนั่งลงข้างๆ เขา มองไปจากทะเลสาบสีฟ้าใส พร้อมกับน้ำตาใสๆ ที่ไหลจากดวงตาสีช็อกโกแลต เดฟถอนหายใจแล้วลูบหัวเธอเบาๆ "ฉันไม่รู้ว่าเธอมีเรื่องอะไรหรอกนะเฮอร์ไมโอนี่ แต่เธอต้องกล้าเผชิญหน้ากับมัน เธอจะหนีมันไม่ได้ บางทีการที่เธอเดินชนเข้าไปคงจะดีกว่า ฉันก็พูดได้เท่านี้แหละ"

 

เธอหันมามองเขาแว่บนึงก่อนพูดขึ้นมาว่า "พูดมันง่ายนะเดฟ แต่จะทำนี่สิ"

 

"เกิดอะไรขึ้นกับกริฟฟินดอร์ผู้กล้าหาญ" เขาพูดอย่างล้อๆ

 

"เธอไม่เข้าใจหรอกเดฟ ถึงฉันจะวิ่งเข้าชนก็ใช่ว่าปัญหาจะจบ อีกอย่างเขาไม่มีทางให้อภัยฉัน"

 

"ถ้าไม่ลองจะรู้เหรอ"

 

"ฉันเคย" เธอแหวขึ้น

 

"กี่ครั้ง เธอถามตัวเองหรือยังว่าพยายามจนสุดความสามารถหรือยัง ..............ยังใช่มั้ยเฮอร์ไมโอนี่ ไม่เอาน่า ยังไงเธอก็ยังมีฉันเป็นเพื่อนอยู่ ฉันจะอยู่ข้างเธอเอง" เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าเขาอย่างตื้นตัน แล้วโผกอดเขาร้องไห้อย่างหนัก 'ใช่ เธอยังพยายามไม่ถึงที่สุดเลย ฉะนั้นฉันต้องพยายาม เขาจะต้องเข้าใจฉัน แต่ฉันจะทำยังไงให้เธอเข้าใจฉันล่ะเดรโก'

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อาหารค่ำของวันนั้นเฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจนั่งข้างแฮร์รี่กับรอน ความจริงเธออดคิดไม่ได้ว่าแฮร์รี่เป็นคนทำให้เรื่องราวเลวร้าย แต่เมื่อเธอทบทวนเธอก็เข้าใจว่าที่แฮร์รี่ทำไปเพราะเป็นห่วง และแฮร์รี่ไม่รู้ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเดรโก แฮร์รี่ไม่ผิดอะไร เขาแค่หวังดีกับเธอ เธอจึงไม่ควรที่จะหลบหน้าเขาอีกต่อไป เธอสูดหายใจลึกๆ ก่อนที่จะนั่งลง และยิ้มกว้างให้เพื่อนเธอทั้งสอง

 

"เป็นไงแฮร์รี่ รอน อร่อยมั้ย มานานหรือยัง" เธอถามด้วยความประหม่าเล็กน้อย

 

"เป็นอะไรไปเฮอร์ไมโอนี่ รสชาติก็อร่อยเหมือนกับทุกวันแหละ" รอนทำหน้างงๆ แล้วตักซุปเข้าปาก

 

"ฉันก็ถามเผื่อเอล์ฟเกิดเผลอใส่เกลือลงไปแทนน้ำตาลในอาหารบางอย่างเท่านั้นแหละ" เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเก้อๆ ให้เพื่อนทั้งสอง "เอาเถอะน่า ว้าว ซุปน่ากินจัง" เธอพูดจบก็ตักซุปเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย "แฮร์รี่นายไม่กินเหรอ" เธอหันไปถามเขา เขายิ้มบางๆ ให้เธอ แล้วหยิบเบคอนเข้าปาก 'ดีแล้ว เธอคุยกับฉันก็ดีแล้ว' เขาคิดแล้วขยี้ผมเธอเบาๆ แล้วแฮร์รี่กับเฮอร์ไมโอนี่ก็ยิ้มให้กัน โดยมีสายตาแห่งความริษยามองเขาอยู่อีกมุมหนึ่งของห้องโถง

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

คืนนี้ถึงแม้เฮอร์ไมโอนี่จะไม่ถึงกับมีความสุข แต่เธอก็รู้สึกเหมือนวางหินหนักๆ ลงไปก้อนหนึ่ง อย่างน้อยต่อไปนี้เธอก็ต้องหลบหน้าแฮร์รี่ต่อไป เธอคิดโทษตัวเองว่าไม่น่าเอาความผิดหวังเสียใจไปลงที่แฮร์รี่เลย เขาไม่ผิดเสียหน่อย เธอต่างหากล่ะที่ผิด เธอยิ้มให้ตัวเองอย่างเศร้าๆ เหม่อมองไปที่พระจันทร์สีเหลืองนวลที่เหลือเพียงเสี้ยวเล็บแมวข่วนเท่านั้น ระหว่างที่เธอกำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่นั้นก็มีนกฮูกบินมาที่หน้าต่างที่เธอเหม่อมองอยู่ เธอรีบเปิดให้มันเข้ามา แล้วหยิบจดหมายที่เท้าของมันออกมาอ่าน

 

"ออกมาหาฉันหน่อย ตอนนี้ที่ห้องเรียนแปลงร่างเก่าชั้น 3"

 

เธอหลับตาช้าๆ เธอจำลายมือเขาได้ เขามีอะไรจะบอกเธอ เธอไม่รู้ว่าเธอควรออกไปดีหรือไม่ แต่ยังไงเธอก็ต้องไป เธอปล่อยให้เขาคอยเก้อไม่ได้ เธอถอนหายใจแรงๆ หนึ่งที แล้วหยิบเสื้อคลุมมาใส่แล้วออกไปจากหอนอน

 

***************************************************************************************************************

 

index Trap           1             2            3             4             5              6              7            8           9            10         11           12          next>>>