"มัลฟอย วันนี้นายดูอารมณ์ดีจัง"
แครบถามขณะที่กำลังกินข้าวเช้า
วันนี้เขาสังเกตว่าเพื่อนของเขาคนนี้อารมณ์ดีผิดปกติ
และทำอะไรแปลกๆ เริ่มจากที่พูดอรุณสวัสดิ์กับเขาเมื่อเขาตื่นนอนขึ้นมา
เดินผิวปากอารมณ์ดี
แถมยังฮัมเพลงเบาๆ และมีรอยยิ้มบนใบหน้าอยู่ตลอดเวลา
"เหรอ เอ้าแครบฉันรู้ว่านายชอบกินแฮมฉันยกให้"
เดรโกพูดอย่างอารมณ์ดี
แล้วก็ตักแฮมให้แครบ
ทำให้แครบหันไปมองหน้ากับกอยล์อย่างแปลกใจ
และส่งสายตาประมาณว่าอย่างมัลฟอยเนี่ยนะจะตักแฮมให้เขา
กอยล์ยักไหล่และทำหน้าบอกเป็นนัยๆ
ว่าไม่รู้เหมือนกัน
"นายว่ามัลฟอยกินยาผิดหรือเปล่า"
แครบถามขึ้น ขณะที่เดรโกกำลังหันไปคุยกับเด็กปี
3 เรื่องการแข่งขันควิดดิช
"นั่นดิ เมื่อวานยังอารมณ์บูดอยู่เลย
หรือว่าเริ่มเพี้ยนแล้ว"
กอยล์เสริม พวกเขาสองคนสังเกตว่า
หลังจากวันหยุดคริสมาสต์ไม่กี่วันเดรโกก็ดูหงุดหงิดและสาปทุกคนที่ขัดใจเขา
"แกว่าเราควรจะบอกพ่อมัลฟอยมั้ย
เผื่อว่าจะส่งไปเซนต์
มังโกทัน ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป"
แครบพูดพลางหันไปดูเดรโกที่รินนมสดให้แพนซี่ที่ตอนนี้หน้าบานเป็นจานเชิงแล้ว
"ก่อนที่อาการจะแย่ไปกว่านี้
ฉันว่าสมองเขาต้องกระทบกระเทือนอะไรบางอย่าง
หรือว่าที่เมื่อคืนไม่กลับหอเพราะโดนโทลล์เตะมา"
กอยล์เสริม ก่อนที่ทั้งสองจะมองหน้ากันอย่างกังวล
แต่ก่อนที่ทั้งสองจะพูดอะไรมากกว่านี้ก็มีเสียงเด็กผู้หญิงปี
5 มานั่งกินข้าวไม่ไกลกับเขาเท่าไหร่ด้วยท่าทีขุ่นเคือง
"เซ็งชะมัดเลย เดฟนะเดฟไม่น่าทำอย่างนี้เลย"
เสียงเด็กผู้หญิงบ้านสลิธิลินคนแรกพูดพลางตักซีเรียลใส่ปากอย่างโมโห
"นั่นสิ หน้าตาก็ดี ฐานะทางบ้านก็ดี
ฉลาด นิสัยดี สายเลือดบริสุทธิ์
แต่เสียอย่างเดียว ตาต่ำชะมัด"
เด็กผู้หญิงอีกคนพูดพลางทำสีหน้าขุ่นเคือง
"นี่พวกเธอกำลังพูดถึงเดฟไหน"
มิลลิเซนต์ถามอย่าสอดรู้
"จะเดฟไหนละ ก็เดฟ คาร์ลอส
ประธานนักเรียนชายสุดเท่ของพวกเรานะสิ"
เด็กผู้หญิงปี 5 พูดขึ้นนัยน์ตาเพ้อฝัน
แล้วก็เปลี่ยนเป็นโกรธแค้น
"รสนิยมต่ำชะมัดยาก"
"ใช่ ชอบของสกปรก เจ็บใจชะมัด"
นักเรียนหญิงปี 5 อีกคนเสริมพลางทำหน้าขยะแขยง
"นี่พวกเธอจะเล่าก็เล่าให้มันรู้เรื่องได้มั้ย
เล่าแบบกั๊กๆ แบบนี้น่ารำคาญ"
แพนซี่พูดขึ้น หลังจากแอบฟังอยู่นาน
เด็กผู้หญิงปี 5 ถอนหายใจก่อนหันมาพูดด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบ
แต่ดังพอที่จะให้ทุกคนในโต๊ะได้ยิน
"ก็เมื่อเช้า มีคนเห็นว่าเดฟกอดกับ.............."
เธอเว้นจังหวะนิดนึงเพื่อจับความสนใจของเด็กบ้านสลิธิลินที่หันมามองเธอทุกคน
ยกเว้นเดรโกที่ก้มหน้าก้มตากินอย่างไม่สนใจเท่าไหร่นัก
แต่สาบานได้ว่าหูของเขาก็ได้ยินคำพูดของเด็กคนนั้นทุกคำ
"......ยัยเลือดสีโคลนเกรนเจอร์"
"แกร๊ง" เสียงช้อนกระทบกับชามซีเรียลเสียงดัง
"เธอว่ายังไงนะ" เดรโกหันมามองเด็กปี
5 ทั้งสองคนด้วยสายตาที่แทบจะฆ่าเธอทั้งสองคน
มันทำให้เธอสองคนสั่นอย่างช่วยไม่ได้
"ฉัน-ถาม-ว่า-เธอ-พูด-ว่า-อะ-ไร"
เขาพูดเน้นทุกคำช้าๆ
"ฉัน........เอ่อ........." เธออ้ำอึ้งตัวสั่นกลัว
เธอรู้ดีว่าเวลารุ่นพี่ของเธอคนนี้โกรธเป็นอย่างไร
น่ากลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
"ฉันถามว่าเธอพูดว่าอะไร"
เขาตวาด พลางทุกโต๊ะดังปัง
"พูดเซ่"
"เดฟกอดกับยัยเกรนเจอร์
ทำไมเหรอเดรโก"
"ฉันไม่ได้ถามเธอพาร์กินสัน
เงียบปากไปเลย" เขาตวาดแพนซี่แล้วหันไปหาเด็กสองคนนั่นอีกครั้ง
"ว่าไง"
"เดฟกอดกับยัยเลือดสีโคลนเกรนเจอร์"
เธอตอบเสียงสั่นๆ
"เธอรู้ได้ยังไง" เขากัดฟันกรอด
มองหน้าเธอเขม็ง
"เขาลือกันให้ทั่วแฟนคลับ
ว่าเมื่อเช้าเห็นเดฟกับเกรนเจอร์กอดกันตรงบันได"
เธอตอบเสียงสั่นๆ มองเขาอย่างหวาดกลัว
และคิดว่าเขาจะต้องสาปเธอแน่ๆ
ในรอบ 1 เดือนที่ผ่านมาเขาสาปคนแทบจะทุกวัน
และวันนี้เธอก็ทำให้เขาไม่พอใจ
แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าทำไมก็ตาม
แต่มัลฟอยก็คือมัลฟอย
เขาสามารถโมโหคนโดยที่ไม่มีเหตุผลได้เสมอ
เธอหลับตาปี๋ คืนนี้เธอต้องนอนห้องพยาบาลแล้ว
'แต่ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเรียนวิชาประวัติศาสตร์เวทย์มนต์ที่แสนน่าเบื่อ'
เธอพยายามคิดในแง่ดี
แต่ทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่เธอคิด
มัลฟอยไม่ได้สาปเธอ
แต่เดินปึงปังไปที่โต๊ะกริฟฟินดอร์
"เกรนเจอร์ มากับฉัน"
เขาตรงไปฉุดแขนเธอขึ้นมาจากโต๊ะอย่างแรง
ทำให้เด็กบ้านกริฟฟินดอร์ลุกขึ้นมาอย่างไม่พอใจ
ก็แน่ละสิ อยู่ดีๆ ศัตรูอันดับ
1 ของบ้านมาฉุดกระชากลากถูเด็กบ้านกริฟฟินดอร์ต่อหน้าต่อตา
"จะมากไปแล้วนะมัลฟอย"
รอนพูดขึ้น ชี้ไม้กายสิทธิ์มาที่เขา
"ไม่เกี่ยวกับแกไอ้ผมแดงวีเซิล"
เขาพูดอย่างโกรธๆ
"ปล่อยฉันนะมัลฟอย" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นด้วยสายตาเย็นชา
พร้อมทั้งพยายามแกะมือเขาออกจากแขนเธอ
แต่นั่นไม่เป็นผล
"เธอจะไปกับฉันดีๆ หรือว่าจะให้ฉันแฉเรื่องของเรากลางฮอกวอร์ต"
เขากระซิบเบาๆ พอให้เธอได้ยิน
ได้ผล เธอหน้าซีดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
เพราะอย่างไรเธอก็ยังไม่อยากให้ใครรู้เรื่องเธอกับเขา
"ว่าไง" เขาตะคอกเสียงดัง
เธอถอนหายใจอย่างแรง
แล้วหันไปพูดกับเพื่อนๆ
ของเธอ "เดี๋ยวฉันมาไม่ต้องเป็นห่วง"
"เฮอร์ไมโอนี่" เสียงเด็กกริฟฟินดอร์พูดขึ้นเกือบจะพร้อมกัน
แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ส่งสายตาประมาณว่าให้ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง
ทำให้เด็กบ้านกริฟฟินดอร์จำใจนั่งลงมองคนทั้งสองเดินไปจากห้องโถง
จะว่าเดินก็ไม่ถูกเท่าไหร่
อันที่จริงต้องบอกว่า
เห็นเพื่อนของพวกเขาโดนลากไปจากห้องโถงต่างหาก
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"แครบ นายว่ามัลฟอยเป็นอะไร"
กอยล์ถามขึ้น
"หรือว่ามัลฟอยจะหึงคาร์ลอส"
แครบพูดขึ้น
"บ้าน่า อย่างมัลฟอยนะเหรอจะชอบเลือดสีโคลน"
กอยล์พูดอย่างไม่เชื่อ
"ฉันหมายถึงมัลฟอยชอบคาร์ลอส
เพราะยังไงถ้ามัลฟอยชอบเกย์ก็คงน่าเชื่อว่าชอบพวกเลือดสีโคลน"
แล้วทั้งสองก็มองหน้ากันแบบพะอืดพะอม
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เขาฉุดกระชากลากเธอไปยังห้องเรียนเก่าๆ
ห้องหนึ่ง โดยไม่สนสายตานับร้อยคู่ที่มองเธอและเขา
ตั้งแต่ห้องโถงใหญ่
ระเบียงทางเดิน ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรแล้ว
ใครจะรู้ก็ช่าง เขาหึงเธอ
เขายอมรับ ยังไงๆ ในความรู้สึกเขาเธอก็เป็นผู้หญิงของเขาวันยังค่ำ
เมื่อคืนเธอกับเขาเพิ่งนอนด้วยกัน
ยังผ่านมาไม่ถึง 2 ชั่วโมง
เธอไปกอดกับไอ้หน้าจืดนั่นแล้ว
แแถมยังกอดให้คนทั่วฮอกวอร์ตเห็นอีก
เขาทนไม่ได้หรอก เขายอมรับว่าเขาเองก็เริ่มจะใจอ่อนกับเธอแล้ว
แต่ด้วยทิฐิทำให้เขายังไม่ยกโทษให้เธอ
มันก็ไม่ผิดอะไรไม่ใช่เหรอที่เขาจะโกรธ
ในเมื่อเธอทำกับเขาอย่างนั้น
เธอทำร้ายจิตใจเขา
"มีอะไรก็พูดมามัลฟอย"
เธอมองเขาด้วยสายตาเย็นชา
พลางพยายามสะบัดมือเขาจากข้อมือเธอ
แต่มันกลับทำให้เขาบีบข้อมือเธอแน่นเข้าไปอีก
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ"
เธอตะคอกใส่เขา
"เมื่อคืนยังนอนครวญครางอยู่เลย
อย่าทำสะดีดสะดิ้งหน่อยเลย
หรือว่าได้ลูกค้าใหม่อย่างไอ้หน้าจืดคาร์ลอสแล้วลืมลีลาอันเร้าใจของฉัน"
เขาจ้องเธอราวกับจะกลืนกินเธอเข้าไป
"เพี๊ยะ" เธอตบหน้าเขาอย่างแรง
พร้อมกับน้ำตาที่ร่วงหล่นลงมา
"นายไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉันอย่างนี้
เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว"
เธอน้ำตาไหลเนืองหน้ากัดฟันพูดด้วยความโมโห
ไม่ใช่เพราะเขาเหรอที่ทำให้เมื่อเช้าเธอเดินใจลอยกับคำพูดสุดท้ายของเขาเกือบตกบันได
ดีนะที่เดฟมารับเอาไว้ทัน
ไม่งั้นวันนี้เธอคงต้องไปนอนห้องพยาบาลแล้ว
เธอรู้สึกว่าเขาใจร้ายกับเธอเกินไปแล้ว
เขาทำกับเธอยังกับเธอเป็นผู้หญิงอย่างว่าที่ใครๆ
จะนอนด้วยก็ไม่ได้ เธอยอมรับว่าเธอผิด
แต่ความอดทนของคนเราก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน
เธอไม่ทนกับคำดูถูกเหยียดหยามของเขาได้ตลอดเวลาหรอกนะ
เขาไม่ยกโทษให้ก็ช่าง
เธอคิดอย่างโกรธๆ
"เกรนเจอร์" น้ำเสียงของเขาดูโกรธเคืองก็จริง
แต่แววตาของเขากลับเศร้าอย่างบอกไม่ถูก
เขาสะดุดกับคำพูดของเธอที่บอกว่าเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน
เธอพูดอย่างนี้ได้ยังไง
แล้วเรื่องของเขากับเธอล่ะ
หรือว่าเธอไม่ได้รักเขาจริงๆ
"ปล่อย มัลฟอย"
"ไม่" เขาตะโกนใส่เธอ
จับมือเธอตรึงติดกำแพง
"เธอเป็นของฉันเกรนเจอร์
ได้ยินมั้ย" เขาก้มลงจูบเธอโดยไม่รอคำตอบของเธอ
เธอได้แต่ร้องอื้ออึงอยู่ในลำคอ
เขาค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปในปากของเธอ
แล้วกวาดลิ้นของเขาไปทั่ว
พลางเบียดกายเข้าไปหาเธอเสียจนตอนนี้ไม่มีพื้นที่ว่างระหว่างเขากับเธอ
"ปล่อยนะ" เธอทั้งทุบทั้งตีเขา
หลังจากที่เขาใช้มือของเขาโอบตัวเธอเข้ามาใกล้เขา
และไล่ริมฝีปากเขาเขามาขบติ่งหูเธอเบาๆ
น้ำตาของเธอไหลลงมาเป็นสายน้ำ
'ที่เขาคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงยังไง
นึกอยากจะทำอะไรตรงไหนก็ทำ
ไม่เคยให้เกียรติกันเลย'
เธอคิดอย่างปวดร้าว
หรือว่าเขาเห็นเธอเป็นแค่ที่ระบายความใคร่ในยามที่เขาต้องการเท่านั้น
ตอนนี้มือของเขาสอดเข้าไปในเสื้อเชิ้ตสีขาวของเธอแล้ว
หลังจากที่เขาปลดเสื้อคลุมของเธอออกไป
มือของเขาค่อยๆ ปลดกรดุมเสื้อทีละเม็ดเผยให้เห็นเนินอกสีขาวที่เขาปรารถนา
เขาไล่มาจูบตามเม็ดกระดุมที่ถูกปลด
เขาครางอย่างพึงพอใจขณะที่เธอดิ้นรนสุดฤทธิ์
"ทำไม กับฉันขัดขืน แต่กับคาร์ลอสกลับเสนอตัวให้"
เขาพูดขณะที่ไล่ริมฝีปากของเขาขึ้นมาวนเวียนบริเวณแก้มใสของเธอ
ขณะที่มืออีกข้างลูกขาเธอสูงขึ้นไปใต้กระโปรงของเธอ
"หยุดนะมัลฟอย ไม่งั้นฉันสาปเธอเป็นตัวเฟเร็ตแน่ๆ"
เขาขู่ แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขากลัวแม้แต่น้อย
เขาอุ้มเธอไปบนโต๊ะเรียนเก่าๆ
เธอดิ้นรนสุดฤทธิ์ขณะที่เขาขึ้นคร่อมตัวเธอ
เขาพอใจที่เธอขัดขืนดิ้นรนเขา
'ก็ดี ในเมื่อมันมีความสุขกันไม่ได้
ก็เจ็บกันให้หมด' เขาคิดอย่างโกรธแค้น
ไม่ใช่เพราะเธอเหรอที่ทำให้เขาวุ่นวายใจ
เขาเกือบจะยกโทษให้เธอแล้วเชียว
เขาไม่น่าคิดอย่างนี้เลย
เธอมันก็แค่เลือดสีโคลน
แต่เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ใจของเขาเกิดปวดแปร๊บขึ้นมาทันที
เขาจ้องไปยังดวงตาของร่างที่อยู่ข้างล่างเขา
เธอมองเขาด้วยสีหน้าที่ปวดร้าวเช่นเดียวกับเขา
เขาปล่อยตัวเธอ มาทรุดนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง
มองเธอด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่า
"เธอไปซะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
เธอลุกขึ้นมา ขณะที่น้ำตาเธอยังไม่หยุดไหล
พลางหยิบเสื้อผ้ากลับมาใส่อย่างสั่นๆ
"ทำไม นายทำอย่างนี้ทำไม
ทั้งเมื่อคืนและตอนนี้"
เธอพูดเสียงสั่น ตอนนี้ไม่ใช่แค่เสียงเธอเท่านั้นที่สั่น
แต่เป็นตัวเธอต่างหาก
เธอทรุดตัวลงบนพื้นร้องไห้อย่างหนัก
"ทำไมนายไม่เข้าใจฉันเลย
ฉันรักนาย ฉันรู้ว่าฉันผิด
แต่ว่ามันผิดจนนายให้อภัยฉันไม่ได้เลยเหรอ
ผิดจนความรักของเราไม่อาจลบล้างได้เลยใช่มั้ย
ทำไมเราจะต้องทรมานอย่างนี้
ทำไม ฉันรักนาย รักนายเพียงคนเดียว
ฉันไม่ได้นอนกับใครง่ายๆ
อย่างที่นายคิดนะ ฉันมีหัวใจ
และจะนอนกับคนที่รักฉันเท่านั้น"
เธอพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น
"ที่นายทำกับฉันอย่างนี้
เพราะว่านายไม่รักฉันแล้วใช่มั้ย"
เธอหันไปมองหน้าเขาทั้งน้ำตา
สบตากับตาสีซีด
"ออกไปเกรนเจอร์ ฉันบอกให้ออกไป"
เขาตวาดเธอพร้อมกับหันหน้าไปทางกำแพงสีเทา
เธอหลับตาลงอย่างรวดร้าว
เก็บข้าวของและวิ่งออกไปจากห้องอย่างไม่คิดชีวิต
เธออยากจะไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ตรงนี้
เขาไม่รักเธอแล้ว เธอจะอยู่ทำไม
ในขณะเดียวกันในห้องเรียนเก่าที่เธอเพิ่งออกมา
เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีซีดก็กำลังรัวกำปั้นใส่กำแพงทั้งน้ำตา
"ทำไม ทำไมต้องเป็นอย่างนี้
ทำไม๊"
:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:
