แสงสีทองแตะที่ขอบท้องฟ้าเป็นสัญลักษณ์ของวันใหม่ และวันนี้ก็เป็นวันใหม่ที่คู่รักหลายๆ คู่รอคอย เฮอร์ไมโอนี่ขยับตัวช้าๆ และกระพริบตาถี่ๆ เพื่อปรับสภาพสายตาให้ชินกับแสงสว่างที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา เธอค่อยๆ ลุกขึ้นช้าๆ พร้อมทั้งปรายตามองกล่องของขวัญที่เธอเตรียมเอาไว้ให้เดรโก เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มน้อยๆ ให้กับตัวเอง แล้วลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา และแต่งตัว

 

"เฮอร์ไมโอนี่ไปไหนมาแต่เช้า มากินข้าวช้าเชียว" เสียงรอนดังขึ้นขณะที่ปากของเขายังเคี้ยวเบคอนอยู่ในปาก ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ต้องหยิบหนังสือมาบังเศษอาหารที่กระเด็นออกมา

 

"นี่รอน นายจะเคี้ยวให้เสร็จแล้วค่อยพูดไม่ได้เหรอ ฉันบอกเธอตั้งแต่ปีหนึ่งยันปี 7 แล้วนะ" เฮอร์ไมโอนี่พูด

 

"เอาน่าๆ เธอน่าจะชินได้แล้วนะ เฮอร์ไมโอนี่" รอนพูดพลางกลืนเบคอนคำสุดท้ายเข้าไป มือขวาก็คว้าขนมปังมาทาเนย "อ้อ นายเดวิดมาถามถึงเธอด้วยแหนะ ไม่ได้มาด้วยกันเหรอ เธอสองคนติดกันอย่างกับปาท่องโก๋"

 

"บ้า ฉันก็ต้องไปทำธุระส่วนตัวบ้างสิ จะให้อยู่ด้วยกันตลอดเวลาได้ไง" เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางเทนมใส่ซีเรียลในชามของเธอ แก้มของเธอแดงน้อยๆ เมื่อคิดถึงธุระที่เธอไปทำเมื่อเช้านี้

"นั่นสิรอน" แฮร์รี่แสดงความเห็น เพราะอย่างน้อยเช้านี้เขาก็อารมณ์ดีที่ไม่เห็นเฮอร์ไมโอนี่เดินมาที่ห้องโถงกลางพร้อมๆ กับเจ้าเดวิดนั่น

 

"นั่นเมลล์มา" เสียงเด็กบ้านเรเวนคลอคนหนึ่งดังขึ้นด้วยความตื่นเต้น ฝูงนกฮูกนับร้อยตัวบินมาสู่ห้องโถงกลาง เพื่อส่งของขวัญและดอกไม้ให้กับนักเรียนในฮอกวอร์ตมากเป็นพิเศษกว่าทุกวัน เฮอร์ไมโอนี่มองไปที่โต๊ะสลิธิลินเพื่อมองว่าเดรโกได้รับของขวัญที่เธอส่งให้หรือเปล่า เฮอร์ไมโอนี่เห็นเขารับกล่องของขวัญมาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

 

"เดรโก นั่นใครให้เธอมา" เสียงแปร๋นๆ ของแพนซี่ถามขึ้น

 

"ไม่ใช่เรื่องของเธอ" เขาพูดเสียงดุ พลางเก็บกล่องของขวัญเล็กๆ กล่องหนึ่งใส่เสื้อคลุม หลังจากที่เขาอ่านการ์ดเล็กๆ ที่แนบมาแล้ว

 

"ที่เหลือ แกเอาไปเก็บที่หอให้ด้วย" เดรโกสั่งแครบกับกอยล์เสียงแข็ง ทำให้สองคนนั้นพยักหน้ากันหงึกหงัก แล้วเขาก็เดินออกไปจากห้องโถง

 

เมื่อเห็นเดรโกเดินออกจากห้องโถงไปเฮอร์ไมโอนี่ก็รีบลุกจะเดินตามไป ถ้าไม่มีนกฮูกตัวหนึ่งบินมาหย่อนช่อกุหลาบลงตรงหน้าเธอ ทำให้เพื่อนๆ ของเธอตื่นเต้น และล้อมหน้าล้อมหลังเธอ ด้วยความอยากรู้

 

"จากเดฟประธานสุดหล่อของเธอเหรอเฮอร์ไมโอนี่" ปาราวตีถาม

 

"เอ่อ ไม่ใช่ จากวิกเตอร์น่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ตอบแต่ตามองไปทางประตูทางออก

 

"นี่เธอยังติดต่อกับครัมอยู่อีกเหรอ เฮอร์ไมโอนี่" รอนถาม

 

"อืม ก็ส่งจดหมายคุยกันน่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ "เดี๋ยวฉันไป...."

 

"อ้าว แล้วเดฟไม่หึงเหรอ" ลาเวนเดอร์ถามขึ้นบ้าง ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ไม่มีโอกาสที่จะปลีกตัวไป

 

"ไม่หรอก เดฟไม่ใช่คนขี้หึงนะ ฉันไปก่อนนะ" เฮอร์ไมโอนี่รีบพูดอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งออกไปจากห้องโถงอย่างรวดเร็ว

 

"อ้าวไปซะแล้ว" ปาวารตีมองอย่างงงๆ

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

"อยู่ไหนนะ" เฮอร์ไมโอนี่มองซ้ายมองขวา เพื่อมองหาเดรโก แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงา

 

"หาใครอยู่เฮอร์ไมโอนี่" เสียงเดฟดังขึ้นหลังเฮอร์ไมโอนี่ เขาเดินตามเธออกมา หลังจากที่เธอลุกขึ้นตามใครบางคนออกมา

 

"เดรโกนะเดฟ เมื่อกี้เห็นออกมาแว๊บๆ ไม่รู้ไปไหนแล้ว" เฮอร์ไมโอนี่พูดขณะที่ตากำลังมองหาอยู่

 

"เอ้า ฉันให้ ว่าจะให้คนแรกแล้วเชียว แต่น่าเสียดายที่มีคนชิงให้ดอกไม้เธอซะก่อน ใครให้ล่ะ มัลฟอยเหรอ" เดฟพูดยิ้มๆ พลางส่งสร้อยข้อมือให้เธอ "มานี่ ใส่ให้"

 

"ขอบคุณนะเดฟ ฉันมีของให้นายเหมือนกัน แต่อยู่ที่หอนอนน่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มบางๆ แต่แฝงไปด้วยความร้อนใจ ตอนนี้เธออยากที่จะตามหาเพื่อพูดคุยกับคนๆ นึงมากว่าที่จะมาพูดคุยกับเดฟ

 

"นึกว่าจะให้แต่มัลฟอยซะแล้ว" เดฟพูดยิ้มๆ "เดี๋ยวผมไปหาศ.ดัมเบิลดอร์ก่อนนะ เกี่ยวกับเรื่องอาชีพในอนาคตน่ะ แล้วเจอกัน" เดฟพูดแล้วก็หันหลังเดินไปทางห้องอาจารย์ใหญ่ ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจเบาๆ เนื่องจากกลัวว่าเดฟจะตามประกบเธออีก 'เดินเล่นหน่อยดีกว่า เช้านี้ไม่มีเรียน' เธอคิด

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

หลังจากออกมาจากห้องโถงใหญ่ เดรโกก็เดินมาเรื่อยๆ จนถึงห้องนั้น ห้องที่เคยเป็นห้องของเขาและเธอ เขานั่งบนขอบหน้าต่างถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า เหม่อมองไปยังทิวทัศน์ที่ไกลแสนไกล เพื่อที่จะลืมภารกิจที่เขาจะต้องทำในคืนนี้ เขาเหม่อมองสักพักก่อนที่จะหยิบกล่องของขวัญกล่องเล็กๆ ขึ้นมาแกะอย่างถนุถนอม เขาดึงสร้อยและจี้ขึ้นมามองอย่างช้าๆ  "นี่คงเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่เธอจะให้ฉันใช่ไหม เฮอร์ไมโอนี่"  เขายิ้มเศร้าๆ ให้กับตัวเอง พลางเอาหัวพิงกับขอบหน้าต่าง เขาครุ่นคิดอย่างหนักถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เขาหลับตาช้าๆ และยาวนาน เพื่อจดจำภาพแห่งความสุขทั้งหลายเอาไว้ เพราะคืนนี้ทุกอย่างคงเปลี่ยนไป

 

"เดรโก" เสียงใสๆ ดังขึ้นพร้อมๆ กับประตูที่เปิดออก

 

"เฮอร์ไมโอนี่" เขาครางชื่อเธอออกมาด้วยความตกใจ เขาไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่ในวันนี้ เขามองดูเธอเงียบๆ ขณะที่เธอเดินเข้ามาใกล้ๆ เขา

 

"เดรโก เอ่อ นายแกะของขวัญหรือยัง" เธอถามขณะที่ใบหน้ามีริ้วรอยแดงๆ ปรากฏขึ้นที่พวงแก้มทั้งสองข้าง เขาพยักหน้าเบาๆ แล้วหันหน้ากลับไปมองวิวทิวทัศน์ข้างนอกปราสาท

"เอ่อ แล้วนายชอบไหม" เฮอร์ไมโอนี่รวบรวมความกล้าถามขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรเธอ อันที่จริง เขาไม่ขยับเขยื้อนเลยด้วยซ้ำ "เดรโก" เฮอร์ไมโอนี่เรียกเสียงเบา

 

"ฉันต้องไปแล้ว" เขาลุกขึ้นมองหน้าเธอ และทำท่าจะเดินออกไป แต่แล้วพอเขาเดินถึงประตูก็เดินย้อนกลับมาหาเธอ ทำให้หน้าเธอที่จากที่เหมือนโลกจะแตกยิ้มขึ้นอย่างสดใส

 

"หลับตาสิ" เขาพูด ทำให้เธอเอียงหน้าเล็กน้อยด้วยความสงสัย "หลับตาเถอะน่า" เขาพูดซ้ำอย่างหงุดหงิด ทำให้เธอทำตามอย่างว่าง่าย เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกถึงมือเย็นๆ ของเขาที่จับมือเธอขึ้นมา "อย่าเพิ่งลืมตาจนกว่าฉันจะบอก เข้าใจไหม" เธอพยักหน้าเบาๆ เป็นการตอบรับ แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็รู้สึกเหมือนมีอะไรเย็นๆ เข้ามาสวมใส่อยู่ที่นิ้วนางของเธอ แล้วเขาก็จูบหน้าผากเธอเบาๆ "ขอโทษนะเฮอร์ไมโอนี่ ฉันขอโทษ" เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้นมาอีกทีก็เห็นเพียงแค่เสื้อคลุมของเขาที่สะบัดออกไปจากห้อง เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้ามองที่นิ้วของเธอ ก็พบว่าสิ่งที่เดรโกสวมให้นั้นก็คือแหวนประจำตระกูลมัลฟอย แม้ว่ามันจะเย็นและหลวมอยู่มาก แต่นั่นก็ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่น แต่ที่เธอไม่เข้าใจก็คือ คำพูดประโยคสุดท้ายของเขา ไวเท่าความคิด เธอรีบวิ่งไปที่ประตูเพื่อตามหาเขา เพื่อหาคำตอบ แต่สิ่งที่เธอได้พบคือความว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงาของเขา

 

"เธอหมายความว่ายังไงนะ เดรโก" เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางจับแหวนที่เขาเพิ่งสวมให้

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

เฮอร์ไมโอนี่นั่งลงอยู่ที่หอนอนกริฟฟินดอร์ท่ามกลางความแปลกใจของเพื่อนๆ ที่เธอไม่ใช้เวลาในคืนวันวาเลนไทน์อยู่กับเดฟ มีเพียงแต่รอนเท่านั้นที่ไม่แปลกใจ เพราะเขารู้ดีว่า ที่จริงแล้วเฮอร์ไมโอนี่รักใคร ปาร์ตี้คนโสดในวันวาเลนไทน์ของบ้านกริฟฟินดอร์ รอนเป็นตัวตั้งตัวตีในการจัดงานปาร์ตี้นี้ขึ้นมา และเป็นคนลากแฮร์รี่ไปเอาอาหารที่ห้องครัวมา

 

ท่ามกลางงานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานและรื่นเริง อยู่ดีๆ รูปภาพก็เปิดขึ้น แล้วศ.มักกอนนากัลก็เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นรวม ทำให้เด็กกริฟฟินดอร์ที่อยู่ร่วมงานทุกคนนั่งนิ่งราวกับถูกคาถาสะกดนิ่ง

 

"ศาสตราจารย์ค่ะ คือว่า" เฮอร์ไมโอนี่พูดเพียงเท่านั้น ก็เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ ในเมื่อหลักฐานมัดตัวขนาดนี้ เธอไม่มีอะไรจะแก้ตัว การจัดงานเลี้ยงกลางดึกในหอนอนเป็นสิ่งที่ผิด และไม่สมควรกระทำอย่างยิ่ง และยิ่งเธอเป็นประธานนักเรียนด้วยแล้ว สิ่งนี้ยิ่งเป็นความผิดร้ายแรง

 

"มิสเกรนเจอร์ มากับฉัน ไปห้องอาจารย์ใหญ่ด้วยกัน" เสียงศ.มักกอนนากัลพูดขึ้น ทำให้ทุกคนหน้าซีด

 

"ศาสตราจารย์ครับ ผมเป็นคนคิดงานนี้ขึ้นมาไม่เกี่ยวกับเฮอร์ไมโอนี่นะครับ" รอนพูดขึ้น

"ฉันเข้าใจดี แต่ฉันกับอาจารย์ใหญ่มีเรื่องจะคุยกับมิสเกรนเจอร์ เรื่องส่วนตัว ไม่เกี่ยวกับงานเลี้ยง" แล้วศ.มักกอนนากัลก็พยักหน้าเดินนำเฮอร์ไมโอนี่ออกไป เฮอร์ไมโอนี่หันหน้ามาส่งสายตากับเพื่อนๆ ว่าไม่เป็นอะไร แต่ในใจเธอเองก็หวั่นใจอยู่เช่นกัน

 

เฮอร์ไมโอนี่เดินตามหลังศ.มักกอนนากัลพร้อมๆ กับใจที่เต้นเกือบที่จะเป็นจังหวะละตินเลยทีเดียว เธอไม่อาจรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอรู้แต่ว่ามันต้องเป็นเรื่องร้ายแรง เพราะเธอไม่เคยเห็นอาจารย์ประจำบ้านเธอดูกังวลอย่างนี้มาก่อน

 

"บลูเบอร์ลี่ชีสพาย" ศ.มักกอนนากัลพูดรหัสเพื่อขึ้นไปที่ห้องอาจารย์ใหญ่

 

"นั่งก่อนสิ มิสเกรนเจอร์" เสียงศ.ดัมเบิลดอร์ดังขึ้น พร้อมผายมือให้เธอนั่งที่ตรงข้ามกับเขา

 

 "ฉันมีเรื่องที่ต้องบอกเธอ มันเป็นเรื่องที่ร้ายแรง เราอยากให้เธอทำใจเอาไว้ก่อน" เฮอร์ไมโอนี่หายใจไม่ทั่วท้อง นี่มันเกิดอะไรขึ้น ประกายวิบวับของศ.ดัมเบิลดอร์หายไปไหนหมด ขณะที่ความเงียบเข้ามาครอบงำ ศ.มักกอนนากัลก็เดินเข้ามาบีบไหล่เธอเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ

"บ้านของเธอโดนผู้เสพความตายโจมตีเมื่อค่ำที่ผ่านมา" ศ.ดัมเบิลดอร์พูดเสียงเครียด

"อะไรนะค่ะ" เฮอร์ไมโอนี่อยู่ในอาการช็อคไปชั่วขณะ "แล้วพ่อแม่ของหนู พ่อแม่ของหนูปลอดภัยใช่ไหมค่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ถามขณะที่น้ำตาเธอไหลพราก พลางคิดว่าเป็นไปได้อย่างไร ที่บ้านของเธอโดนโจมตี

 

"ไม่จริง ไม่จริงใช่ไหมค่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ตัวสั่นด้วยความเสียใจ น้ำตาไหลไม่หยุดและแล้วเธอก็ปล่อยโฮออกมา ทำให้ศ.มักกอนนากัลต้องกอดเธอเพื่อปลอบใจ เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้อยู่ครู่หนึ่ง จึงเงยหน้าขึ้นมา

 

"หนูขอไปที่บ้านได้ไหมค่ะ" เธอร้องขอทั้งน้ำตา

 

"แต่ว่าบ้านเธอตอนนี้ยังไม่ปลอดภัย เราคิดว่าเธอไม่ควรที่จะ......"

 

"ได้โปรดนะค่ะ หนูอยากไปเห็นกับเธอตัวเอง ได้โปรดเถอะค่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ขอร้อง

 

"ตกลง" ศ.ดัมเบิลดอร์พูดขึ้น ฉันจะไปด้วย ไม่ต้องเป็นห่วงมิเนอร์ว่า แล้วศ.ดัมเบิลดอร์ก็ยื่นผงฟลูให้เฮอร์ไมโอนี่

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่อยู่ที่บ้านของเธอ เธอมองข้าวของที่เกลื่อนกราด และพังอย่างไม่มีชิ้นดีอย่างเศร้าสลด "เรายังไม่ได้เคลื่อนย้ายอะไรทั้งนั้น เรารอให้คุณมา" ลูปิน หรือศ.ลูปินพูดขึ้นกับศ.ดัมเบิลดอร์ด้วยน้ำเสียงที่เศร้าสลด เขาปรายตามองไปทางเฮอร์ไมโอนี่ "พ่อกับแม่ของเธออยู่ชั้นบน" เฮอร์ไมโอนี่กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เธอค่อยๆ เดินขึ้นบันไดไปช้าๆ ตอนนี้เธออยู่หน้าห้องนอนของพ่อกับแม่ของเธอ เฮอร์ไมโอนี่เอื้อมมือไปแตะลูกบิดช้าๆ ตอนนี้เธอลืมทุกอย่างในโลก แม้แต่วิธีการหายใจ เฮอร์ไมโอนี่แทบช็อคกับภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ ภาพพ่อแม่ของเธอ นอนแน่นิ่งไม่ไหวติง เธอรีบรุดเข้าไปใกล้ๆ เขาทั้งสองด้วยความร้อนรน

 

 "พ่อคะ แม่คะ ตอบหนูหน่อยสิคะ" เฮอร์ไมโอนี่ร้องเรียกอย่างสิ้นหวัง "อย่าทิ้งหนูไปอย่างนี้ แล้วหนูจะอยู่ต่อไปยังไง" เฮอร์ไมโอนี่ทรุดตัวอยู่ตรงพื้นที่เคยเป็นห้องนอนของพ่อแม่ของเธอ ก้มหน้าร้องไห้ กอดร่างพ่อกับแม่ของเธอเอาไว้ ราวกับว่าถ้าเธอไม่กอดร่างของพวกเขาไว้ร่างของพวกเขาจะหายไปกับตา "พ่อกับแม่ต้องไม่เป็นอะไรนะค่ะ พ่อกับแม่ต้องไม่ตาย" เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างสิ้นหวัง ศ.ดัมเบิลดอร์ปล่อยให้เธอร้องไห้อยู่นานพอสมควร เขาจึงแตะที่ไหล่เธอเบาๆ

 

"กลับกันเถอะเฮอร์ไมโอนี่" นั่นเป็นครั้งแรกที่ศ.ดัมเบิลดอร์เรียกชื่อเธอ ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ในเวลาที่เธอรู้สึกเหน็บหนาว และเหมือนอยู่คนเดียวในโลกใบใหญ่ๆ ใบนี้ "เดี๋ยวภาคีจะมาจัดการให้ทั้งบ้านและพ่อแม่ของเธอ "

 

"แต่ว่า" เฮอร์ไมโอนี่ครางราวกับประท้วง แต่ศ.ดัมเบิลดอร์พยักหน้าให้เธอ เพื่อยืนยันคำพูดของเขา

 

"ทำไม ทำไมต้องเป็นพ่อแม่หนูด้วย เขาเป็นคนธรรมดา ไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับโลกของเวทย์มนต์ ทำไม" เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างโกรธแค้น เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมโวลเดอร์มอร์ตจึงต้องให้ผู้เสพความตายมาทำร้ายพ่อแม่เธอด้วย

 

"ใจเย็นๆ เฮอร์ไมโอนี่ พ่อกับแม่เธอเขาจะไปอยู่ที่ที่สบายแล้ว อย่าเศร้าไปเลย"

 

"ศาสตราจารย์ค่ะ หนูไม่มีใครแล้วไม่มีจริงๆ" เฮอร์ไมโอนี่กอดอาจารย์ใหญ่ร้องไห้อีกระลอก จนกระทั่งเธอไม่มีน้ำตาที่จะร้องอีกต่อไป

 

"พร้อมที่จะกลับฮอกวอร์ตหรือยัง" ศ.ดัมเบิลดอร์ถามด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าช้าๆ เธอมองดูร่างที่ไร้ลมหายใจของพ่อแม่ของเธอ แล้วค่อยๆ ลุกขึ้น เธอเดินตามอาจารย์ใหญ่ลงมาที่ชั้นล่าง ที่มีเตาผิงอยู่ "ขากลับพูดว่า ร้านขนมฮอกวอร์ตนะ" ศ.ดัมเบิลดอร์กล่าวขึ้น "เธอไปก่อนเฮอร์ไมโอนี่" เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าช้าๆ  ก่อนที่จะเดินเลี่ยงโซฟาที่หักเป็นสองท่อนเพื่อเดินไปที่เตาผิง และแล้วสายตาเธอก็เหลือบไปเห็นอะไรสะท้อนแสง วาวๆ ที่ดูคุ้นตาอยู่ตรงพื้น เฮอร์ไมโอนี่ก้มลงเก็บ กัดริมฝีปากนิ่ง สร้อยสีเงินที่มีจี้รูปมังกรที่คุ้นตา

 

"เดรโก ไม่จริง" เฮอร์ไมโอนี่คราง

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

 

<<<back         1             2            3             4             5              6              7            8           9            10          11            12             next>>>