เช้านี้ก็เป็นเช้าที่วุ่นวายสับสนอีกวัน
นักเรียนชั้นปี 3 ขึ้นไปจะได้รับอนุญาตให้ไปที่ฮอกมีดส์
ทุกคนต่างพูคคุยกันถึงของเล่นที่จะซื้อ
หรือไม่ก็ขนมต่างๆ และแน่นอนว่ามีของขวัญวันวาเลนไทน์เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย
แต่ความสับสนวุ่นวายนั้นก็สู้ไม่ได้กับความว้าวุ่นใจในใจของเดรโก
มัลฟอยแม้แต่น้อย เมื่อคืนเขานอนไม่หลับเลยทั้งคืน
เขารู้ดีว่าพ่อเขาเรียกเขาไปพบทำไม
และต้องการอะไร เขาไม่เข้าใจว่าตัวเองต้องการสิ่งนี้จริงหรือ
เมื่อคืนใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ก็โผล่มารบกวนเขาเป็นระยะ
เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาต้องแคร์เธอ
ทั้งๆ ที่เธอทรยศเขา
วันนี้เขาเองก็สอดส่ายสายตาหาเธออย่างไม่ตั้งใจ
เดรโกนั่งลงกินข้าวเช้า
พร้อมทั้งมองไปทางโต๊ะกริฟฟินดอร์
สักพักก็มีร่างระหงเดินเข้ามาและนั่งลงข้างๆ
กับรอนและแฮร์รี่ ใจนึงเขาก็อยากจะเข้าไปคุยกับเธอเรื่องจดหมายที่พ่อเขาส่งมา
อีกใจนึงก็คิดว่าเขากับเธอไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว
ถึงแม้เขาจะเป็นผู้เสพความตายหรือไม่มันก็คงไม่สำคัญอะไรสำหรับเธอ
และตอนนี้เธอมีเจ้าคาร์ลอส
พอเขาคิดถึงตรงนี้ใจก็หาย
เขารู้สึกเหมือนเขาไม่มีใคร
ไม่มีเลยจริงๆ ตอนที่เขาคบกับเธอชีวิตเหมือนได้รับแสงสว่างอันอบอุ่นในชีวิต
แต่ว่าตอนนี้แสงสว่างนั้นกลับมืดลงไปอีกแล้ว
เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วหันกลับมาสนใจอาหารตรงหน้าที่ดูจืดชืดสำหรับเขา
"เดรโก เดรโก" เสียงแหลมๆ
ดังขึ้น พร้อมกับเขย่าแขนเขาเบาๆ
"มีอะไรแพนซี่" เขาตอบอย่างหงุดหงิด
"วันนี้ไปกับฮอกมีดส์กับฉันนะ
เธอสัญญาเอาไว้แล้ว"
เสียงแหลมๆ นั้นดูออดอ้อนเสียจนน่าสยดสยอง
"ฉันไปสัญญากับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่
วันนี้ฉันไม่ว่าง อย่ามาเซ้าซี่น่า
น่ารำคาญ" เขาพูดพลางสะบัดแขนให้ออกจากมือของเธอ
แล้วสายตาของเขาก็ตวัดไปทางโต๊ะของกริฟฟินดอร์
เขาเห็นเธอมองอยู่ ใช่
เฮอร์ไมโอนี่กำลังมองเขาอยู่
แต่ทันทีที่เขาหันไปมองเธอเต็มตา
เธอก็รีบก้มหน้าหนีไปพูดอะไรบางอย่างกับเพื่อนของเธอ
และลุกขึ้นเดินไปจากห้องโถง
ใจของเขาตอนนี้ตามเธอออกไปจากห้องโถงเสียแล้ว
แต่กายของเขานะสิ ไม่ขยับไปไหนเลย
ยังคงนั่งนิ่งมองเธอเดินออกไป
เขาเหลือบเห็นแฮร์รี่
แฮร์รี่เองก็ทำเช่นเดียวกับเขา
คือมองเธอเดินออกไป
เพราะเขาทั้งสองทำได้เท่านั้นจริงๆ
ผิดกับอีกคน ที่ทันทีที่เฮอร์ไมโอนี่เดินออกไป
เขาก็ลุกขึ้นตามเธอไปอย่างเต็มภาคภูมิ
เขาคนนั้นคือ 'เดวิด
คาร์ลอส'
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจดังขึ้น
ขณะที่พรีเพ็คแต่ละบ้านกำลังเช็คชื่อคนที่จะออกไปฮอกมีดส์
พวกนักเรียนหญิงหัวเราะคิกคักกันใหญ่
เมื่อคุยกันถึงเรื่องของขวัญวันวาเลนไทน์
มันยิ่งทำให้เขาเจ็บแปรบขึ้นมาในอก
เมื่อคิดว่าเฮอร์ไมโอนี่ก็คงซื้อให้เจ้าหัวทองคาร์ลอส
จิตใจของเขาตอนนี้สับสน
เศร้า กังวลคละเคล้ากันไป
นอกจากเรื่องเฮอร์ไมโอนี่แล้ว
ในหัวของเขายังมีเรื่องของการเป็นผู้เสพความตายอยู่ด้วย
หลังจากคืนนี้ชีวิตของเขาก็จะเปลี่ยนไป
ชีวิตของเขาจะไม่เป็นของเขาอีกต่อไป
แต่จะอุทิศทำงานเพื่อนายท่าน
เจ้าแห่งศาสตร์มืด เขาไม่รู้ว่านั่นคือสิ่งที่เขาต้องการจริงๆ
หรือไม่ แน่นอนว่าก่อนที่เขาคบกับเฮอร์ไมโอนี่เขาคิดว่าสิ่งนี้คือสิ่งที่เขารอคอยอย่างไม่ต้องสงสัย
แต่ตอนนี้เขารู้สึกสับสนเหลือเกิน
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามายืนอยู่ที่ฮอกมีดส์ตั้งแต่เมื่อไหร่
เขารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนแพนซี่กำลังลากเขาเข้าไปในร้านขายของกระจุกกระจิกน่ารักร้านนึง
และพยายามให้เขาซื้อสร้อยคอหน้าตาแปลกให้เธอ
เขามองเธออย่างเหนื่อยหน่าย
พลางยื่นเงินตัดความรำคาญให้เธอไป
เขาคิดว่า อย่างน้อยก็ทำให้เธอเงียบได้
พอเดรโกซื้อของขวัญให้เธอ
แพนซี่ก็ดีใจยกใหญ่
รีบเอาสร้อยคอเส้นนั้นไปจ่ายเงิน
ทำให้เดรโกได้มีโอกาสได้อยู่ตามลำพังเพียงคนเดียว
ทันใดนั้นเองเขาก็เหลือบไปเห็นสร้อยคอเส้นหนึ่ง
ที่มีหินประดับสีฟ้าเล็กๆ
ร้อยเป็นเส้นสวยงามอยู่
เขามองแล้วนึกถึงคนๆ
นึงในชุดราตรสีฟ้าตอนปี
4 เขาอมยิ้มอย่างไม่รู้ตัว
เมื่อเขาจินตนาการว่ามันอยู่บนคอของเธอ
"ชอบเส้นนี้เหรอจ๊ะ"
เสียงแหบๆ ดังขึ้น ทำให้เขาหันกลับไปมอง
"สร้อยเส้นนี้มันมีความพิเศษ"
เมื่อหญิงชราเห็นเดรโกเงียบไปจึงพูดต่อ
"ถ้าเธอมอบให้แก่หญิงที่ไม่ใช่เนื้อคู่
มันก็จะเหมือนสร้อยทั่วๆ
ไป แต่ถ้าเธอมอบสร้อยเส้นนี้กับผู้หญิงที่เป็นคู่ของเธอ
มันก็จะเชื่อมโยงเธอกับผู้หญิงคนนั้นเข้าไว้ด้วยกัน"
"เชื่อมโยง?? ยังไง" เขาขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย
หญิงชรายิ้มอย่างอ่อนโยน
"ฉันบอกไม่ได้หรอกจ๊ะ
เธอต้องลองดูเอง ว่าไงล่ะ
สนใจหรือเปล่า"
เดรโกหยุดคิดสักพักก่อนที่จะตัดสินใจ
"ไม่เป็นไร เนื้อคู่ผมคงไม่มีจริง"
แล้วเขาพูดประโยคหลังด้วยเสียงที่แผ่วเบาแล้วก็เดินสะบัดหน้าออกไป
โดยทิ้งแพนซี่เอาไว้ที่ร้านนั้นเพียงลำพัง
เมื่อเวลาเย็นมาถึง
เขาเดินเรื่อยๆ แต่มีจุดหมายไปยังสถานที่ที่นัดกับพ่อของเขาเอาไว้
เขารู้ดีว่า ตอนนี้เขาไม่มีทางเลี่ยงอะไรได้อีกแล้ว
อีกอย่าง การเป็นผู้เสพความตายก็คงดีกว่า
เพราะอย่างน้อยก็มีใครสักคนเห็นคุณค่าของเขา
"แกมาช้า เดรโก" เสียงเย็นๆ
ดังขึ้น "แกรู้ใช่ไหมว่าแกต้องทำตัวอย่างไง"
"ผมทราบ แต่วันนี้ผมต้องกลับไปให้ทันเช็คชื่อกลับโรงเรียน"
แม้ว่าเขาจะคิดว่าเขาต้องเป็นผู้เสพความตายแล้วแน่ๆ
แต่อีกใจนึงเขาก็ยังอยากที่จะหลีกเลี่ยงอยู่ดี
"แกไม่ต้องกลัว ตอนนี้แกยังไม่ต้องประทับตรา
คืนนี้ต่างหากเดรโก
คืนนี้ เวลาเที่ยงคืนให้แกออกมาหาฉันที่นี่"
นายลูเซียสพูดเสียงเย็น
พลางเอามือตบบ่าเดรโก
"ตอนนี้แกกลับไปก่อน
แล้วเที่ยงคืนเจอกัน
ฉันจะพาแกไปหานายท่านเอง"
คำพูดของนายลูเซียสทำให้เดรโกกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก
คืนนี้ คืนนี้ชีวิตของเขาจะเปลี่ยนไป
"แต่พ่อครับ คืนนี้ผมจะออกมายังไง"
เขาถาม
"ตรงเตาผิงที่หอนอนสลิธิลิน
แกเข้าไป เอาไม้กายสิทธิ์เคาะหินก้อนที่
4 จากแถวที่ 2 แล้ว เคาะก้อนที่
8 จากแถวที่ 5 แล้วเคาะก้อนที่
5 จากแถวที่ 6 จากนั้นท่องคาถาว่า
'นอร์เดนออฟเฟ่น' แล้วมันก็จะมาโผล่ที่ตรอกแห่งนี้"
"ครับพ่อ" จากนั้นเขาก็เดินออกไปจากตรอกตรงนั้น
และตรงไปยังหมู่เพื่อนนักเรียนด้วยกันที่กำลังจะเดินทางกลับฮอกวอร์ต
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"เดรโก" เสียงๆ หนึ่งเรียกเขาเสียงดัง
ทำให้เขาตื่นจากภวังหันไปเขาไม่รู้เหมือนกันว่า
ในเวลานี้เธอเป็นคนที่เขาอยากพบมากที่สุด
หรืออยากเจอน้อยที่สุด
"เอ่อ มัลฟอย" เธอเปลี่ยนเป็นมาเรียกนามสกุลของเขา
หลังจากที่เขาหันหน้ามา
"เธอมีอะไร" เขามองหน้าเธออย่างไว้เชิง
แต่ก็มีแววตากังวลปรากฏขึ้นเบาบาง
"ศ.สเนปเรียกนายไปพบ
นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม"
เธอมองหน้าเขาอย่างเป็นห่วง
ทำให้ใจของเขาเต้นแรง
"ฉันไม่ต้องการให้เลือดสีโคลนมาห่วงฉันหรอก"
เขาพยายามพูดให้เย็นชามากที่สุดเท่าที่ทำได้
"งั้นเหรอ ก็ดี งั้นฉันไปก่อนนะ"
เธอมองเขาด้วยแววตาที่เจ็บปวดก่อนที่จะหันหลังเดินไปอีกทาง
"เดี๋ยว" เขาตัดสินใจเรียกเธอเอาไว้
ทำให้เธอหันมามองเขา
และทำหน้าถามประมาณว่ามีอะไร
"คืนนี้ หลังทางอาหารเย็น"
เขาเว้นจังหวะ กลืนน้ำลายอึกใหญ่
เขาเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้ว่าการพูดอะไรบางอย่างที่ขัดกับความคิดแต่ตรงกับความรู้สึกมันจะยากขนาดนี้
"......เธอว่างหรือเปล่า"
เขาพูดแล้วมองหน้าไปอีกทาง
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจเบาๆ
"นายมีอะไรก็พูดมา"
"เจอฉันที่เดิม" แล้วเขาก็เดินไป
ทิ้งให้เธอยืนงงกับการกระทำของเขาอยู่คนเดียว
ก่อนที่เธอจะอมยิ้มเล็กน้อย
หรือว่าแผนของเดฟจะได้ผล
แล้วเธอก็เดินกลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
(มาพูดถึงแฮร์รี่กันบ้างดีกว่า
หายไปนานแล้ว ห้ามบอกว่าไม่ต้องพูดถึงก็ดีนะ
ยังไงเขาก็ยังเป็นพระเอกในเรื่องจริง
คุคุ)
ตั้งแต่เฮอร์ไมโอนี่คบกับเดฟ
แฮร์รี่ก็ยิ่งรู้สึกเหงาในใจมากขึ้น
เพราะอย่างไรก็ตาม เขาก็ยังรักเฮอร์ไมโอนี่
ต้องการที่จะเป็นเจ้าของหัวใจของเธอ
เขาเริ่มคิดว่าเขาจะทำอย่างไร
ให้เฮอร์ไมโอนี่กลับมาเป็นของเขา
คิดแต่เรื่องของเขา
คอยห่วงใย และดูแลแต่เขา
เหมือนอย่างที่ผ่านๆ
มา เขารู้สึกว่าวันนี้เธอดูแตกต่างไปจากทุกวัน
ตั้งแต่มัลฟอยรู้ว่าทั้งหมดเป็นแผนเธอก็ดูซึมเศร้ายังไงไม่รู้
แต่วันนี้เธอดูกระปี้กระเปร่าสดใสผิดปกติ
จะว่าไปก็ตั้งแต่กลับมาจากฮอกมีดส์
แต่ที่ฮอกมีดส์เธอเองก็ยังดูเหม่อลอยอยู่
"เฮอร์ไมโอนี่ เธอดูอารมณ์ดี
ไปเจออะไรมาเหรอ" เขายามยิ้มๆ
พลางเอามือจับปอยผมเธอ
"เปล่าหรอกแฮร์รี่ ฉันแค่รู้สึกสบายใจ
ก็เท่านั้น" เธอตอบยิ้มๆ
พลางเอามือหยิบน้ำฝักทองขึ้นดื่ม
"เดี๋ยวฉันไป........"
"ห้องสมุด" รอนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามต่อให้
ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ส่งสายตาขุ่นเขียวไปให้เขา
"นายพูดอย่างนี้ทุก(ฟิค)ที
ไม่เบื่อบ้างหรือไง"
"เธอก็เหมือนกันแหละ
เฮอร์ไมโอนี่ ไม่เบื่อที่จะไปห้องสมุดบ้างหรือไง"
รอนย้อนเธอ ทำให้เธอสะบัดหน้าหนี
และลุกขึ้น แต่ก่อนที่เธอจะเดินไปแฮร์รี่ก็ดึงข้อมือเธอเอาไว้
"ฉันไปเป็นเพื่อน"
"เอ่อ คือว่า......" เธออึกอัก
เพราะที่ที่เธอจะไปนั้น
ไม่ใช่ห้องสมุด กลับเป็นอีกที่หนึ่ง
เธอตวัดสายตามองไปทางโต๊ะสลิธิลินนี้มัลฟอยนั่งมองเธอด้วยสีหน้าที่บูดบึ้ง
ก่อนที่เขาจะเดินปึงปังออกไป
"แป๊บนึงนะเฮอร์ไมโอนี่
เธอจะได้สอนการบ้านฉันด้วยไง"
แฮร์รี่ยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน
"แฮร์รี่ นายลืมอะไรหรือเปล่า
วันนี้เราต้องซ้อมควิดดิชกันนะ"
เสียงเข้มๆ โหดๆ ของรอนดังขึ้น
"นายก็รู้ว่าเราใกล้จะแข่งกับสลิธิลินแล้ว"
รอนพูดขึ้น
"ฉันไม่เข้าใจเลยว่าตำแหน่งกัปตันทีมบ้านกริฟินดอร์เป็นตำแหน่งอาถรรพ์หรือนี่
ใครเป็นคนนั้นต้องเป็นโรคควิดดิชขึ้นสมอง
เราซ้อมติดต่อกันมาหลายวันแล้วนะรอน"
แฮร์รี่โอดควรญ
"แฮร์รี่ พอตเตอร์ ฉันคิดว่าเรายังซ้อมน้อยไปด้วยซ้ำ"
รอนพูดขึ้น
"เอาน่าๆ แฮร์รี่ รอน
นายอย่าทะเลาะกันเลย
แฮร์รี่ก็ยอมๆ หน่อยละกัน
เอางี้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะไปค้างที่หอกริฟฟินดอร์ช่วยสอนการบ้านให้
แล้วเจอกัน" เฮอร์ไมโอนี่พูดยิ้มๆ
แล้วเดินออกไป เธอรู้สึกโล่งใจไม่น้อย
อย่างน้อยรอนก็ช่วยเธอได้ทันท่วงที
สาบานได้ว่ารอนแอบขยิบตาให้เธอ
เธอรู้ดีว่ารอนรู้ว่าเธออึดอัดเวลาอยู่กับแฮร์รี่สองคน
เขาจึงช่วยเธอเสมอ รอนพยายามช่วยไม่ให้เธอกับแฮร์รี่อยู่กันสองต่อสอง
เฮอร์ไมโอนี่เดินไปตามระเบียง
ผ่านทางมากมาย นานแล้วที่เธอไม่ได้เดินผ่านทางนี้
เพราะเธอจะรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่เดินผ่าน
ทำให้เธอไม่สามารถรู้เลยว่า
เขามักจะมารอเธอที่ห้องนั้นเสมอๆ
ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่แทบจะกระโดดเลยก็ว่าได้
เฮอร์ไมโอนี่ฮัมเพลงเบาๆ
ในลำคอ แต่แล้วเมื่อเธอเดินมาถึงห้องนั้น
เธอก็ยืนนิ่งๆ สงบจิตใจ
และทำหน้าให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้
เพราะเธอไม่อยากให้เขารู้ว่า
เธอดีใจแค่ไหนที่เขานัดเธอออกมาอย่างนี้
เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆ
เปิดประตูอย่างเบามือที่สุด
เธอเห็นเขายืนอยู่ที่หน้าต่างเหม่อมองไปยังพื้นเบื้องล่าง
"มาแล้วเหรอ นึกว่าเจ้านักบุญพอตเตอร์จะไม่ยอมปล่อยเธอมาซะอีก"
เขาพูดเสียงเย็นๆ เรียบๆ
และไร้ความรู้สึกใดๆ
"นายอย่าหาเรื่องเลย
มีอะไรก็พูดมาดีกว่า"
เธอมองหน้าเขา แต่เขาก็ไม่หันมาหาเธอแม้แต่น้อย
"มานี่สิ" เขาเรียกเธอให้ไปหา
โดยที่เขาไม่หันมามองเธอ
เธอชั่งใจอยู่สักครู่หนึ่ง
ก่อนที่จะเดินไปใกล้ๆ
เขา "มัลฟอย นายเป็นอะไรหรือเปล่า"
เขาไม่ตอบแต่ดึงเธอเข้ามากอดอย่างอ่อนโยน
ซึ่งเธอก็ไม่ปฏิเสธเขา
"นายเป็นอะไรหรือเปล่า"
เธอถามเมื่อเห็นเขาดูผิดปกติ
"ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากกอดเธอ
บางทีอาจเป็นครั้งสุดท้าย"
เขาพูดเสียงเศร้า
"เดรโก ทำไมพูดอย่างนั้น"
เธอเรียกชื่อต้นเขา
เธอคิดว่าในเวลานี้มันคงดีกว่าที่เธอจะเรียกนามสกุลของเขา
"เธออย่าถามอะไรได้ไหม
เฮอร์ไมโอนี่ ขอฉันกอดเธออย่างนี้
ก็พอ ได้ไหม" เขาถามเธอเป็นเชิงขออนุญาต
เธอพยักหน้าเบาๆ พลางซุกหน้าลงไปที่อกกว้างของเขา
"เดรโก" เธอเรียกเขาเบาๆ
แล้วเงยหน้าขึ้นมาสบตาสีซีดของเขา
เขาก้มลงจูบเธอเบาๆ
อย่างอ่อนโยน "อย่าพูดอะไร
ขออยู่อย่างนี้สักพัก"
แล้วเขาก็ดึงเธอมานั่งที่โซฟาตัวหนึ่ง
แล้วกอดเธอไว้แนบอก
จนเธอหลับไปในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของเขา
เดรโกมองดูนาฬิกา 'ถึงเวลาแล้วเหรอเนี่ย'
เขาคิดแล้วก็ถอนหายใจ
เขาก้มลงจูบเธอเบาๆ
"ลาก่อน เฮอร์ไมโอนี่
ฉันจะกลายเป็นคนไม่มีหัวใจ
และเธอก็ต้องกลับไปอยู่กับเจ้าคาร์ลอสนั่น
ลาก่อน" เขาพูดพลางเดินออกจากห้อง
มุ่งหน้าไปทางหอนอนสลิธิลิน
เพื่อไปตามนัดหมาย
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้เดรโกได้เดินมาถึงห้องนั่งเล่นรวมของสลิธิลินแล้ว
และตอนนี้ทุกคนในหอก็ขึ้นนอนกันหมดแล้ว
นับว่าเป็นทางโปร่งโล่งสบายสำหรับการเดินทางของเขา
เขาถอนหายใจเบาๆ ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึง
วันที่เขาจะต้องเป็นผู้เสพความตาย
เขาใช้ไม้กายสิทธิ์เสกให้เตาผิงเย็น
เพื่อที่จะมั่นใจว่าเขาจะไม่เป็นแผลพุพองเมื่อเดินเข้าไปในนั้น
แล้วเขาก็เคาะไม้กายสิทธิ์ตามที่พ่อของเขาบอก
เขาเดินไปตามทางเล็กๆ
แคบๆ "ลูมอส" เขากระซิบคาถาเบาๆ
ไฟสีฟ้าสว่างขึ้น แต่แสงสว่างในใจเขากลับมอดลงอย่างไรไม่รู้
เขาเดินมาสักพักก็เจอกับประตูบานหนึ่ง
เขาเปิดมันออกไป และก็พบว่าเขายืนอยู่กลางตรอกๆ
นึง ที่เขามาพบพ่อเมื่อตอนกลางวัน
และประตูบานนั้นก็หายไป
เขาไม่ค่อยแปลกใจอะไรเท่าไหร่
เพราะอะไรก็เป็นไปได้ในโลกของเวทย์มนต์
เขาเดินเข้าไปในบ้านที่เขากับพ่อพบกันเมื่อตอนกลางวัน
เขาเห็นพ่อของเขานั่งรอเขาอยู่
รอยยิ้มเย็นๆ ปรากฏขึ้นที่หน้าของเขาหลังจากที่เห็นเดรโกเดินเข้ามา
"ฉันนึกแล้วว่าแกต้องไม่เดินทางผิด
ฉันภูมิใจในตัวแกจริงๆ
เดรโก ชั้นนับ 1 - 2 - 3 แล้วแกแตะถ้วยชาอันนี้นะ"
เดรโกพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงตอบรับ
พอนายลูเซียสนับถึง
3 เขาก็แตะถ้วยชา แม้ว่าเขาจะเดินทางด้วยกุญแจนำทางมานับครั้งไม่ถ้วน
แต่ทุกครั้งที่เดินทางด้วยวิธีนี้เขาก็จะรู้สึกพะอืดพะอมทุกครั้งไป
และยิ่งครั้งนี้ เขารู้ว่าจุดหมายปลายทางที่เขากำลังเดินทางไปไม่ใช่ที่ที่น่าอภิรมย์สำหรับเขา
ที่ๆ เขาจะต้องถูกตีตรามาร
"มาแล้วเหรอลูเซียส"
เสียงเย็นๆ ที่ชวนให้ขนลุกดังขึ้น
"นี่ก็คงเป็นลูกชาย เดรโก
ใช่ไหม"
"ใช่ครับนายท่าน" นายลูเซียสก้มลงไปจูบปลายผ้าคลุมของลอร์ดโวลเดอร์มอร์ต
และพยักหน้าให้เดรโกทำตาม
เดรโกก้มลงไปทำความเคารพ
เขารู้สึกถึงความเย็นยะเยือกภายใต้ผ้าคลุมสีดำทะมึนนั้น
เดรโกรู้สึกสั่นเล็กน้อย
"ไม่ต้องกลัว ข้าไม่ทำอะไรเจ้า
ตราบเท่าที่เจ้าภักดีต่อข้า
เดรโก และข้าคิดว่าเจ้าก็คงไม่ทำให้ข้าผิดหวัง"
เดรโกพยักหน้าเบาๆ แทนการตอบ
เขาเพิ่งรู้สึกว่าเขาอยู่ในวงล้อมของผู้เสพความตาย
แต่ละอยู่อยู่ใต้ผ้าคลุมสีดำที่ปกปิดใบหน้า
แต่แม้จะปกปิดเพียงใด
แต่เขาก็ยังพอเห็นเค้าว่าใครเป็นใคร
"เจ้าพร้อมแล้วใช่ไหมเดรโก"
โวลเดอร์มอร์ตถามเขาเสียงเย็น
เมื่อเห็นเขาพยักหน้าจึงหันไปสั่งผู้ชายตัวเตี้ยๆ
รูปร่างท้วมหน่อย ซึ่งเดรโกแน่ใจว่าเขาก็คือปีเตอร์
เพตติกูด ตอนนี้พ่อของเขาได้ถอยไปที่จุดๆ
หนึ่ง ที่เว้นว่างเอาไว้พอที่จะยืนสำหรับคน
2 คน เขารู้ดีว่าที่ข้างๆ
พ่อของเขาก็คือที่ของเขา
"เอาละเดรโก ถึงเวลาแล้ว
มอร์สมอร์เดร" ลอร์ดโวลเดอร์มอร์ตเสกคาถาใส่เขา
เขารู้สึกร้อนที่แขนขึ้นมาทันที
เขาจับแขนของเขาดิ้นทุรนทุราย
"ทุกครั้งที่ข้าเรียก
เจ้าจะต้องมาหาข้า ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม
โดยไม่มีข้อโต้แย้ง
แต่ถ้าเจ้าคิดเป็นกบฏ
เจ้าก็คงรู้ดีว่าเป็นอย่างไร"
เดรโกหายใจหอบๆ มือกุมแขนที่ร้อนเอาไว้
เม็ดเหงื่อหลายเม็ดผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขา
เขาค่อยๆ ยันกายขึ้นมา
และก้าวถอยหลังไปประจำที่ของเขา
ทันใดนั้นเองเขาก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผู้เสพความตายคนนึงที่เขาไม่ได้สังเกตมาก่อนหน้านี้
ผู้เสพความตายคนนั้นเปิดผ้าคลุมเผยให้เห็นใบหน้าเสี้ยวนึง
ที่เดรโกไม่มีทางที่จะลืม
"เดวิด คาร์ลอส"
:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+:=:+
