pue's tales ; tales from pue
Trap 2 ; chapter 5
Home
Fiction
HP-FanFiction
Non - Fiction
links

 
 
 
Chapter 5 ; Draco Malfol VS David Carlos

 
เดรโกบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าตอนนี้เขารู้สึกอย่างไร โกรธ โมโห ผิดหวัง เศร้า เสียใจ ความรู้สึกทุกอย่างมันสับสนปนเปกัน เขารู้แต่ว่าตอนที่เขาได้ยินสองคนนั้งพูดว่าเฮอร์ไมโอนี่เป็นแฟนกับเจ้าคาร์ลอสนั่น เขารู้สึกหน้าชาไปหมด เขารู้ดีว่า เขาเองเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เธอตัดสินใจที่จะทำอย่างนั้น เดรโกเดินถือไม้กวาดมุ่งหน้าไปทางสนามควิดดิชเพื่อที่จะบินอยู่บนฟ้าให้นานที่สุด อย่างน้อยการมองหาลูกสนิชก็ทำให้ความว้าวุ่นในใจของเขาลดลงไปได้ไม่มากก็น้อย แต่เขาเองก็คิดผิดถนัด เพราะเขาเองไม่สามารถสลัดเรื่องของเฮอร์ไมโอนี่ออกจากหัวของเขาได้เลย
 
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ที่เดรโกบินอยู่บนท้องฟ้า ตอนนี้เขาหยุดมองหาลูกสนิชแล้ว แต่หันหน้าไปมองที่ปราสาทฮอกวอร์ต น้ำตาลูกผู้ชายเอ่อล้นออกมา เขาไม่รู้เหมือนกันว่าในชีวิตของเขาเคยเสียใจขนาดนี้มาก่อนหรือไม่ เขาเงยหน้ามองฟ้าเพื่อให้น้ำตากลับเข้าไป แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผลนัก
 
"ปัดโธ่เว้ย" เขาตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อรู้ว่าตัวเองเสียใจแค่ไหนที่วันนี้เขาต้องสูญเสียเธอไป ตั้งแต่วันนั้นที่เขารู้ความจริงว่าเฮอร์ไมโอนี่มาคบกับเขาทำไม เขาก็รู้สึกสูญเสีย แต่ลึกๆ เอง เขาก็ยังคิดว่าเฮอร์ไมโอนี่ก็ยังเป็นของเขาอยู่ และจะเป็นของเขาทุกเมื่อ เมื่อเขาต้องการกลับไปหาเธอ แต่ตอนนี้ มันไม่ใช่อย่างนั้นแล้ว เธอไม่ใช่ของเขาอีกต่อไป เธอกลายเป็นของเจ้าคาร์ลอสหน้าจืดนั่น
 
"ทำไมเฮอร์ไมโอนี่ทำไม" เขาพึมพำขึ้นมาอย่างไร้จุดหมาย ตอนนี้เขาปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาช้าๆ หัวใจของเขาที่เคยอ่อนลงเพราะเฮอร์ไมโอนี่ กลับกลายเป็นน้ำแข็ง เย็นชาหยาบกระด้างอีกครั้งหนึ่ง เดรโกค่อยๆ ลดระดับไม้กวาดลงมายังพื้นสนาม เขาใช้ไม้กายสิทธิ์เสกน้ำตาให้แห้งก่อนที่จะแบกไม้กวาดมุ่งไปที่ปราสาทฮอกวอร์ต
 
"เวลานี้นักเรียนทุกคนควรอยู่ที่หอนอน ไม่ใช่สนามควิดดิช แม้ว่าจะมาฝึกซ้อมก็ตาม" เสียงๆ หนึ่งดังขึ้น ทำให้เดรโกชะงัก ก่อนที่จะหันไปตามเสียง "เดรโก มัลฟอย นายมีเหตุผลอันสมควรหรือไม่ที่ออกมาเดินเล่นในยามดึกดื่นเช่นนี้"
 
"ไม่เกี่ยวกับนายคาร์ลอส" เดรโกแค่นเสียงตอบ พลางส่งสายตาเหยียดหยามไปให้ชายที่พูดกับเขา
 
"นายคงลืมไปแล้วสิว่าฉันสามารถหักคะแนนบ้านนายได้" เดฟพูดเสียงธรรมดาราบเรียบ
 
"หึ" เดรโกสะบัดหน้ากำลังจะเดินออกไปจากตรงนั้น เขาไม่สนใจว่าเดฟจะหักคะแนนบ้านเขาหรือไม่ เขารู้เพียงแต่ว่าเขาไม่อยากที่จะเห็นหน้าผู้ชายที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังคบด้วย เพราะการเห็นหน้าผู้ชายคนนี้ ทำให้เดรโกยิ่งเจ็บเข้าไปใหญ่
 
"เจ็บใจเหรอ" เดฟพูดขณะที่เดรโกกำลังจะเดินออกไปจากสนาม "หรือว่าอิจฉา" เดฟพูดต่อด้วยท่าทีสบายๆ ทำให้เดรโกหันหน้ามามองเขาด้วยความไม่พอใจ
 
"ฉันจะอิจฉานายเรื่องอะไร คาร์ลอส" เขาส่งสายตาขุ่นเคืองอย่างเห็นได้ชัด
 
"เฮอร์-ไม-โอ-นี่" เดฟย้ำทีละคำช้าๆ ก่อนยิ้มเยาะและมองเดรโกอย่างคนที่เหนือกว่า ท่าทางของเดฟ ทำให้เดรโกโมโหขึ้นมาทันที เดรโกชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่คาร์ลอส
 
"ถ้าแกไม่หยุดพูดฉันจะเสกแกให้ชักดิ้นชักงออยู่ตรงนี้" เดรโกมองเดฟด้วยสายตาชิงชังอย่างสุดซึ้ง
 
"โมโห?? รักเฮอร์ไมโอนี่มากขนาดนั้นเลยเหรอ" เดฟพูดพลางหยิบไม้กายสิทธิ์ของตัวเองมาควงเล่น
 
"ใครบอกแกว่าฉันรักยัยเลือดสีโคลน" เดรโกคำราม
 
"เฮอร์-ไม-โอ-นี่" เดฟพูดพลางทำหน้าแบบกวนสุดๆ เท่าที่เคยทำ เดรโกกัดฟันกรอดเมื่อคิดถึงบทสนทนาของเฮอร์ไมโอนี่กับเจ้าคาร์ลอสที่มีเขาเข้าไปอยู่ด้วย เขาไม่อยากนึกเลยว่าเธอพูดอะไรกับมันเกี่ยวกับเขา เมื่อเขาคิดมาถึงตรงนี้ทำให้เขายิ่งแค้นมากขึ้น
 
"อย่าทำหน้าโกรธขนาดนั้น เพราะความจริงฉันเองก็ไม่ได้รักเฮอร์ไมโอนี่หรอก" คำพูดของเดฟทำให้มัลฟอยขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ
 
"ไม่ได้รัก หมายความว่ายังไง" เดรโกลดไม้กายสิทธิ์ลง มองหน้าเดฟด้วยความแปลกใจ
 
"แล้วอีกหน่อยนายจะรู้เอง" เดฟพูดแล้วหันหลังเดินกลับไปทางปราสาทฮอกวอร์ต
 
"เดี๋ยว นายหมายความว่ายังไง แล้วเฮอ.... เอ่อ.....เกรนเจอร์รักนายหรือเปล่า" เขาตะโกนถามไป แต่เดฟก็หันมายิ้มนิดๆ อย่างไว้เชิง ก่อนที่จะเดินไปทางปราสาทอย่างรวดเร็ว ทำให้เดรโกสบถด้วยความไม่พอใจ

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
หลังจากเดรโกลับมาถึงหอแล้ว เขาก็นั่งคิดถึงคำพูดของเดฟ "ไม่ได้รักเฮอร์ไมโอนี่ หมายความว่ายังไง" เขาพึมพำประโยคนี้อยู่หลายรอบด้วยความแปลกใจ ความเศร้าใจของเขาตอนนี้กลายเป็นความสับสน เขาคิดทบทวนอยู่นานเขาก็ไม่เข้าใจสักทีว่าถ้าทั้งสองคนไม่รักกันแล้วทำไมถึงคบกัน  หรือว่าเฮอร์ไมโอนี่จะรักมันข้างเดียว เขายิ่งคิดก็ยิ่งสับสน ไม่รู้คำตอบ และยิ่งสับสนมากขึ้น แต่อย่าพูดถึงการข่มตาหลับเลยเขาก็ทำไม่ได้เช่นกัน เขานอนมองเพดานอยู่จนแสงของวันใหม่สาดแสงเข้ามาในห้อง เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่จะเปลี่ยนอิริยาบทมานั่งอยู่ที่ขอบเตียง ก่อนที่จะลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตาแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า ตอนนี้เขาต้องการที่จะหาความจริง และแน่นอนจุดหมายของเขาตอนนี้คือ ห้องสมุด
 
เมื่อเขาเดินมาถึงห้องสมุด เขาก็ตรงร่ไปที่มุมๆ หนึ่งที่เธออยู่ประจำ แต่ตอนนี้มันกลับว่างเปล่า เขาถอนหายใจ 'นั่นสินะ เช้าขนาดนี้ คงยังไม่ตื่น' เขาคิดพลางเดินไปนั่งลงที่โต๊ะตัวหนึ่งที่อยู่ห่างออกไป แต่สามารถเห็นมุมตรงนี้ได้อย่างชัดเจน เขานั่งรอด้วยความกระวนกระวาย เขาอยากรู้เหลือเกินว่าเธอกับเจ้าคาร์ลอสกำลังเล่นอะไรกันอยู่ เขานั่งรออยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงก็เห็นร่างบางๆ เดินเข้ามาในห้องสมุดที่ร้างผู้คน เธอกล่าวทักทายมาดามพินซ์ก่อนที่จะหายไปในชั้นหนังสืออยู่ประมาณ 10 นาที แล้วเธอก็ออกมาพร้อมหนังสือ 3-4 เล่ม เธอวางมันลงบนโต๊ะที่เดรโกคิดว่าเธอจะนั่ง แล้วเปิดหนังสืออ่าน แต่เธออ่านไปแค่เพียง 2-3 หน้าเธอก็ถอนหายใจ แล้วก็ฟุบหน้าลงบนโต๊ะอย่างอ่อนล้า เดรโกนั่งมองเธออยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะเดินมาที่โต๊ะที่เธอนั่ง เขาเกือบที่จะลูบผมของเธอ แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างมาดึงมือของเขาเอาไว้ไม่ให้ทำเช่นนั้น
 
"เกรนเจอร์" เขาเรียกเธอเบาๆ แต่ก็ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมามองเขา
 
"เดร........เอ่อ .......มัลฟอย นายมีอะไร" เธอมองเขาด้วยความสงสัย
 
"เธอกำลังเล่นอะไรกับเจ้าคาร์ลอส" เขามองเธอลึกเข้าไปในดวงตาเพื่อหาคำตอบ
 
"เล่น?? ฉันไม่ได้เล่นอะไรทั้งนั้น นายหมายความว่ายังไง"
 
"เธอชอบมันเหรอ" เขาถามทำให้เธอลอบถอนหายใจเบาๆ
 
"ฉันจะคบกับเดฟยังไงก็ไม่เกี่ยวกับนาย อย่าลืมสิ ว่าเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว" พูดพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
 
"เธอต้องตอบเกรนเจอร์" แม้เสียงเขาจะแข็งกร้าว แต่แววตาของเขาเว้าวอนเธออย่างสุดซึ้ง เธอถอนหายใจเบาๆ
 
"ฉันไม่มีใครแล้ว ไม่มี นาย คนที่ฉันรักอย่างสุดหัวใจก็กลับมาว่าฉันเป็นโสเภณี แฮร์รี่ก็.............." เธอหลุบสายตามองต่ำเมื่อคิดถึงแฮร์รี่ "เดฟเขาช่วยฉันมัลฟอย เขาเป็นที่พึ่งสุดท้ายของฉัน เขาคือความหวังเดียวที่เหลืออยู่ ถ้านายไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัว"
 
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เดินจากไป เขาก็ทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ เขาไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ไม่มีเหลือจริงๆ แม้แต่คนที่เขารักก็จากเขาไป เมื่อกี้ตอนที่เธอบกว่าเธอไม่เหลือใคร เขาอยากดึงตัวเธอกลับมาเหลือเกิน แต่เขาไม่ได้ทำ เขาหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า "ลาก่อนเฮอร์ไมโอนี่ ลาก่อน"
 
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเดรโกก็กลับมาเป็นเดรโก มัลฟอยคนเดิม ที่คอยหาเรื่องเฮอร์ไมโอนี่และเพื่อนๆ เสมอ เขาจะด่าว่าเธอทุกครั้งที่มีโอกาส และแน่นอนเขามักจะเรียกเธอว่า "เลือดสีโคลน" อยู่เสมอ คำพูดนั้นทำให้เธออดที่จะเสียใจไม่ได้ แต่เธอก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรเขาเลย เพราะเธอไม่อยากที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเขามากไปกว่านี้ ท่าทีที่เฉยเมยเหมือนกับว่าไม่มีเขาอยู่ในโลกช่างสร้างความรวดร้าวในใจเขาเป็นอย่างมาก และแล้วความปวดร้าวของเขาก็เปลี่ยนเป็นความโกรธแค้นที่ทวีมากขึ้นทุกที
 
ทุกๆ วันเขาต้องทนเห็นเฮอร์ไมโอนี่จี๋จ๋ากับเดฟ มันทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่า เธอทำให้เขาเห็น เธอทำให้เขาเจ็บ พอคิดอย่างนี้เขาก็ยิ่งแค้นเธอ ในขณะเดียวกันภาพนั้นก็ทำให้เขารู้ว่าเขาไม่เหลือใครอีกแล้ว ไม่เหลือแล้วจริงๆ
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 
"เดรโก ฮอกมีดส์วันอาทิตย์นี้ไปกับฉันนะ" เสียงออดอ้อนที่น่าแขยงที่สุดดังขึ้น เดรโกตวัดสายตาที่มองเฮอร์ไมโอนี่กับเดฟกลับมามองที่แพนซี่
 
"เธอว่าไงนะ" เขาถาม
 
"วันอาทิตย์ไปฮอกมีดส์กับฉันนะ"  แพนซี่ถามเสียงอ่อนเสียงหวาน แต่ก่อนที่เดรโกจะตอบอะไรออกไปก็มีเสียงนกฮูกบินเข้ามาส่งเมล์ เดรโกจำนกฮูกตัวนนี้ได้ดี มันเป็นนกฮูกของที่บ้านเขา เขาแกะจดหมายออกจากขามัน แล้วหยิบขึ้นมาอ่าน เนื้อความในจดหมายทำให้เขาหน้านิ่วไปทันที
 
"เดรโก
วันอาทิตย์ที่จะถึงนี้ ให้แกมาหาพ่อที่ฮอกมีดส์ นายท่านต้องการแกมาใช้งาน แกรู้ใช่ไหมว่าแกต้องทำตัวยังไง ถึงเวลาแล้วที่แกจะต้องรับใช้นายท่าน ตอนคริสมาสต์แกก็เบี้ยวมาทีหนึ่ง ฉันหวังว่าแกคงไม่ทำอะไรโง่ๆ อีก
ลูเซียส "
 
เขาขยำจดหมาย แล้วใช้ไม้กายสิทธิ์เสกไฟให้ลุกท่วมจดหมาย แล้วลุกขึ้นออกไปจากโต๊ะ โดยการกระทำของเขาอยู่ในสายตาของคนๆ หนึ่ง
 
:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+:+
 
 
<<<back          1             2            3             4             5              6              7            8           9            10          11          12           next>>>