แต่ถึงแม้บรรยากาศภายในห้องโถงใหญ่จะน่าพิศวงและงดงามเพียงใด วันนี้เขาก็ไม่อยากออกไปสักนิด ตอนนี้เขากำลังนั่งยิ้มอยู่ที่ห้องนั่งเล่นของสลิธิลินที่ประดับตกแต่งด้วยต้นสนต้นเล็กๆ ที่มีทางช้างเผือกขนาดจำลองวนขดไปมามองคล้ายสายรุ้งของมักเกิลแต่สวยงามเป็นประกายระยิบระยับ บนโต๊ะกลางห้องก็มีอาหารสำหรับวันคริสมาสต์มากมาย ตรงมุมห้องมีตุ๊กตาหุ่นอยู่ 3-4 ตัวถือเครื่องดนตรีเตรียมบรรเลงทันทีที่มีเวทย์มนต์มาสะกิด เขามองบรรยากาศรอบตัวอย่างพึงพอใจ ก่อนที่จะเดินออกไปที่บริเวณรูปภาพเพื่อรอใครบางคน

 

"มาช้ายัยหัวฟู" หัวพูดกับเธอหลังจากที่เห็นเธอวิ่งกระหืดกระหอบมา เธอค้อนเขาเสียวงใหญ่ อย่างนี้ต้องลงโทษ ว่าแล้วเขาก็เอาผ้ามาปิดตาเธอเสียแน่น "ทีนี้ก็มองไม่เห็นแล้วนะ"

 

"นายเล่นอะไรของนาย" เธอพูดขณะที่เธอกำลังถูกเขาจูงเดินไปที่ห้องนั่งเล่นรวมของสลิธิลิน

 

"เอาเถอะน่า" แล้วเขาก็พาเธอนั่งลงตรงเก้าอี้ตัวนึงกลางห้อง เขายิ้มอย่างพึงพอใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน แล้วเขาก็พึมพำคาถาพร้อมกับโบกไม้กายสิทธิ์ ผ้าผูกตาของเธอคลายตัวอย่างช้า ตุ๊กตาที่ถือเครื่องดนตรีเริ่มบรรเลงเพลงแสนหวาน ตอนนี้ในห้องมีเพียงแสงสว่างจากแสงเทียนและแสงดาวดวงน้อยที่ส่องประกายระยิบระยับบนทางช้างเผือกรอบต้นสน เธอมองบรรยากาศรอบๆ อย่างตื่นตาตื่นใจ

 

"นี่นายทำเองเหรอเดรโก" เธอพูดขณะที่เธอมองไปรอบๆ อย่างตื่นเต้น

 

"ก็ไม่เชิง" เขายักไหล่เล็กน้อย เธอเลิกคิ้วด้วยความสงสัย "ก็ไม่เชิง หมายความว่าอะไร"

 

"ฉันแค่ออกแบบว่ามันควรจะเป็นแบบไหน แล้วก็ให้ด๊อบบี้จัดการให้ นี่ๆๆ เธออย่าทำหน้าบูดสิ ฉันไม่ได้ให้มันทำฟรีๆ นะ ฉันยกถุงเท้าคู่เก่งของฉันให้มันไปด้วย" เขารีบพูดขึ้นเมื่อเห็นเธอทำหน้าง้ำ "มันดีใจมากเลยล่ะ" เขาพูดยิ้มๆ เขารู้ดีว่าเธอมีโครงการส.ร.ร.ส.อ.อยู่ ถึงเขาจะไม่ค่อยเห็นด้วย แต่เขาก็ไม่อยากทำลายคืนคริสมาสต์ดีๆ อย่างนี้ด้วยการเปิดประเด็นเรื่องเอล์ฟประจำบ้านกับเธอ เขาโบกไม้กายสิทธิ์อีกครั้ง ไวน์แดงสีสตอร์เบอรี่ค่อยๆ ไหลลงสู่แก้วของคนทั้งสอง

 

"ไวน์แดงต้องกินกับเนื้อ" เขาพูดพลางตัดสเต็กเนื้อสันเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย

 

"แล้วสปายเรดต้องกินกับหมิวหรือเปล่า" เธอพูดอุบอิบแต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจฟังเท่าไหร่ (มุขเก่าเป็นบ้าเลย เด็กๆ จะรู้จักไม๊เนี่ย เอาเถอะ 5555)

 

หลังจากที่เธอกับเขาจัดการอาหารบนโต๊ะแล้วเขาก็ลุกขึ้นชวนเธอเต้นรำ ตุ๊กตาหุ่นบรรเลงเพลงช้าหวานซึ้ง ทั้งสองเต้นรำกันท่ามกลางดวงดาวสว่างไสวรอบๆ ตัว เขามองหน้าเธอราวอยากจะเก็บช่วงเวลานี้ไว้ให้นานที่สุด เธอก็จ้องมองเขาเช่นกัน เขาก้มลงจูบเธอขณะที่เธอหลับตาพริ้ม จากจูบที่อ่อนโยนและอ่อนหวานเริ่มเป็นจูบที่ลึกซึ้งและเปี่ยมไปด้วยความต้องการ เขาจูบเธอหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งเธอเองก็สนองตอบเขาเป็นอย่างดี เขาโอบกระชับตัวเธอ ขณะที่เธอโอบต้นคอของเขา ก่อนที่เธอจะรู้สึกตัวเขาก็ปลดเสื้อคลุมของเธอลงไปกองที่พื้น แล้วพยายามแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตของเธอ ขณะที่เธอกำลังล่องลอยไปกับรสจูบที่เขามอบให้

 

"อย่าเดรโก" เธอได้สติเมื่อมือของเขาลูบไล้ขึ้นไปที่บริเวณต้นขาเธอ เขามองเธอตาปรอย พลางประทับจูบลงที่แก้มสีชมพูระเรื่อของเธออย่างเสียดาย "ทำไมล่ะ" เขาถามพลางเลื่อนริมฝีปากลงมาที่ซอกคอของเธอ และจูบเธออย่างหื่นกระหาย "เดรโก อย่า" เธอร้องห้ามเขาเสียงสั่น พยายามเอามือดันตัวเขาออกไป "มันไม่เหมาะหรอกเดรโก" เขาร้องห้ามเขา แต่เขากลับตีความหมายไปอีกอย่าง

 

"ก็จริงของเธอนะ ที่นี่ไม่เหมาะเท่าไหร่" เขาพูดจบก็ช้อนตัวเธอขึ้นมาอุ้ม ไปห้องฉันกัน

 

"เดรโก ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น" เธอท้วง แต่เขาไม่มีท่าทีสนใจคำร้องของเธอเลยสักนิด เธอพยายามดิ้นออกจากวงแขนของเขา แต่ไม่ช้าเขาก็อุ้มเธอมาวางลงที่เตียงสี่เสาในห้องของเขา เขาถอดเสื้อคลุมของเขาอย่างรวดเร็วแล้วกระโดดขึ้นไปบนเตียง

 

"เดรโก ฉันไม่ได้.. อุ๊บ" เขาจูบเธอก่อนที่เธอจะพูดจบประโยคเสียอีก เธอทำได้แค่เพียงส่งเสียงอื้ออึงในลำคอ หลังจากเขาจูบเธอจนพึงพอใจแล้วก็ไล่ริมฝีปากของเขามาที่ซอกคอของเธอ เขาใช้จมูกไล้ไปตามใบหน้าเธอ "ถ้าเธอไม่ต้องการ ทำไมถึงอยากจัดคริสมาสต์ที่หอนอนฉันล่ะ" เขาพูดอย่างพึงพอใจ แล้วค่อยๆ ไล่ริมฝีปากลงมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าอกเธอ เขาค่อยๆ ปลดบราของเธอ "เดรโก ฉันไม่ได้ตั้งใจอย่างนั้น ได้โปรด" เธอร้องขอ แต่เขาก็ปฏิเสธคำขอร้องของเธอโดยการจูบหน้าอกเธอไปทั่ว แล้วขึ้นไปจูบที่ริมฝีปากได้รูปของเธออีกครั้ง "แต่ฉันต้องการเธอ เป็นของฉันนะ เฮอร์ไมโอนี่" แต่แล้วเขาก็ต้องชะงัก เมื่อรู้สึกถึงหยาดน้ำตาใสๆ ของเธอ

 

"เฮอร์ไมโอนี่" เขาพูดเสียงแหบพร่า  ให้ตายสิ นี่เขาทำเธอร้องไห้ ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ ก็เธอเล่นนัดเขาที่หอนอนจะให้เขาคิดว่ายังไงล่ะ เขาถอนหายใจหนักๆ ก่อนที่จูบลงที่ริมฝีปากชมพูระเรื่อของเธอ "ฉันขอโทษ" เขาลุกขึ้นมานั่งตรงปลายเตียง "ฉัน....." เขาพูดอย่างยากลำบาก ทำไมนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงดีใจที่เห็นเธอร้องไห้เพราะเขา แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกเหมือนเขากำลังทำอะไรผิดอย่างใหญ่หลวง เขาหันกลับไปมองเธอ เธอกำลังใส่เสื้อเชิ้ตกลับเข้าไป เขาขยับไปใกล้ๆ เธอ "ฉันช่วย" ก่อนที่เธอจะท้วงอะไร เขาก็ติดกระดุมเสื้อให้เธอจนครบทุกเม็ด เธอมองดูเขาอย่างสับสน "ฉันขอโทษ แต่ฉันห้ามตัวเองไม่ได้ ฉันรักเธอ" แล้วเขาดึงเธอเข้ากอด แล้วจูบที่ผมเธอเบาๆ "ฉันรักเธอ เฮอร์ไมโอนี่ อย่าโกรธฉันเลยนะ" เธอพยักหน้าเบาๆ หยาดน้ำใสๆ ไหลลงมาอีกครั้งเมื่อเธอได้ยินคำว่ารักจากเขา เธอเงยหน้ามองเขาช้าๆ

 

"เดรโก เธอรักฉัน" น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยคำถาม "เธอเคยบอกกับฉันว่า เธอคบกับฉันเพราะเธอสมเพชฉัน นายไม่ได้....รักฉัน" เธออยากให้สองคำสุดท้ายที่เธอพูดหล่นหายไปในท้องทะเลเสียจริงๆ เขารักเธอ เป็นไปไม่ได้ พระเจ้า ไม่นะ ได้โปรด ใครก็ได้ บอกทีว่าเธอฟังผิด

 

"ใช่ ฉันรักเธอ ที่ผ่านมาฉันปากแข็ง ฉันรักเธอ ฉันกลัวเหลือเกินเฮอร์ไมโอนี่ กลัวว่าสักวันนึงเธอจะไปจากฉัน ฉันเลยไม่กล้าที่จะบอกคำนี้ แต่วันนี้ถ้าฉันไม่พูดเธอต้องไปจากฉันแน่ๆ "   เขาก้มลงจูบเธออย่างแผ่วเบา

 

เธอน้ำตาคลอมองหน้าเขาอย่างสับสน 'นี่ฉันควรจะทำอย่างไงดี'

 

"เอาล่ะคนดี ในเมื่อเธอไม่ต้องการทำกิจกรรมกับฉัน ลองบอกมาสิว่าคืนนี้อยากทำอะไร" เขาเชยคางเธอขึ้นมองหน้าเธอยิ้มๆ

 

"เดรโก" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา พร้อมน้ำตาที่ไหลริน

 

"เฮอร์ไมโอนี่ เธอยังไม่หายโกรธฉันอีกเหรอ" เขาถามด้วยน้ำเสียงกังวล "ถ้าเธอจะกลับหอกริฟฟินดอร์ก็ได้นะ ฉันไม่ว่า" ถึงเขาพูดอย่างนั้นแต่น้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความน้อยใจ เธอจูบเขาเบาๆ "ฉันขอโทษเดรโก ฉันขอโทษ ฉันมันเลว" เธอพูดเพียงแค่นั้น เธอก็ปล่อยโฮออกมา เขาตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เขาดึงเธอเข้ามากอดไว้แนบอก

 

"เธอไม่ได้ทำอะไรผิดอะไรเฮอร์ไมโอนี่ ฉันสิผิด อย่าร้องไห้สิ ฉันใจไม่ดีเลยนะ" เขาปลอบเธอพลางเอามือลูบหลังเธออย่างอ่อนโยน เธอไม่พูดอะไรสักคำ เธอเอาแต่สั่นหัวแล้วก็ร้องไห้ ตอนนี้เขาทำอะไรไม่ถูกแล้วเมื่อเขายิ่งพูดยิ่งทำให้เธอร้องไห้หนักขึ้น

 

"ถ้าเธอไม่หยุดร้องฉันจะปล้ำเธอละนะ" เขาพูดขึ้นมาหลังจากพูดปลอบเธอไม่ได้ผล เธอหยุดร้องทันที เขาคิดว่าเธอจะต้องทุบเขาอย่างแน่นอน แต่เธอกลับเงยหน้ามองเขา แววตาของเธอตอนนี้เศร้ายิ่งนัก 'นี่เขาทำให้เธอเสียใจมากขนาดนี้เชียวหรือ เดรโก แกช่างเลวจริงๆ แกทำคนที่แกรักเสียใจขนาดนี้' เขานึกโทษตัวเองอยู่ในใจ

 

ก่อนที่เขาจะพูดอะไรมากไปกว่านี้เธอก็ใช้มือของเธอโอบคอของเขา แล้วดึงเขามาจูบอย่างดูดดื่ม ทำให้เขาเคลิบเคลิ้มไปชั่วขณะ "เออร์ไมโอนี่อย่าจูบฉันอย่างนี้สื เดี๋ยวฉันห้ามใจไม่อยู่อีกจะยุ่งนะ" แม้ว่าเขาจะพูดติดตลก แต่ตาของเขาก็ยังเต็มไปด้วยความต้องการ 'ให้ตายสิ ทำไมเธอถึงน่ารักขนาดนี้' เขาคิด เธอมองตาสีซีดของเขาไม่ตอบอะไร แต่กลับจูบเขาอีกครั้ง คราวนี้เขาไม่ให้เธอเป็นฝ่ายนำเขาอีกต่อไป เขาจูบกลับเธออย่างดูดดื่ม เขาค่อยๆ สอดลิ้นของเขาเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของเธอ แล้วค่อยๆ ไล่ริมฝีปากมาที่บริเวณใบหู กระซิบถามเธอเบาๆ ว่าได้เหรอ เธอไม่ตอบอะไรเขา แต่กลับกอดเขาแน่นขึ้นเรื่อยๆ เขาจึงค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าทีละชิ้นทั้งของเธอและของเขา จนกระทั่งเขาและเธอไม่เหลือเสื้อผ้าเลยสักชิ้น เขาเล้าโลมเธอปลอบโยนเธอเบาๆ จนกระทั่งเขาและเธอกลายเป็นของกันและกัน

 

เขาล้มตัวลงนอนข้างๆ เธอ แล้วดึงเธอมากอด ก่อนที่จูบเบาๆ ที่หูของเธอ เขารู้สึกว่าตอนนี้เขาเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในโลก เขามีผู้หญิงที่เขารัก และเขาก็รักเธออยู่ข้างกาย

"เดรโก" เธอเรียกเขาก่อนขณะที่เขาทำตาปรือๆ "นาย...."

 

"มีอะไรเฮอร์ไมโอนี่" เขาพูดขึ้นเมื่อเห็นเธออึกอัก

 

"เอ่อ เดรโก นาย..."

 

"จะถามก็ถามมา" เขาเริ่มหงุดหงิดเมื่อเห็นเธอไม่พูดเสียที มันไม่ใช่วิสัยเธอเลยที่จะมาอ้ำอึ้งอย่างนี้

 

"นายไม่ได้เป็นผู้เสพความตาย" เธอกลั้นใจถามเขาอย่างรวดเร็ว

เขาถอนหายใจแรงๆ มองไปทางอื่น "เธอพูดยังกับอยากให้ฉันเป็น" เขาพูดอย่างหงุดหงิด

"ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉัน... ฉันดีใจที่นายไม่ได้เป็น" เธอกระตุกแขนเขาเล็กน้อย เขาหันกลับมามองหน้าเธอ เขาเม้มริมฝีปากแน่น

 

"ความจริงหลังคริสมาสต์นี้ พ่อจะพาฉันไปหานายท่าน" เขาพูดโดยที่ไม่มองหน้าเธอ

 

"เดรโก" เธอแทบไม่มีเสียงพูด เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น

 

"เธอไม่ไปได้ไม๊ ฉัน...." เธอพูดได้เท่านั้น น้ำตาเธอก็ไหลลงมา

 

เขาหันมากอดเธอ จูบเธอที่เปลือกตาเบาๆ "ไม่ต้องร้อง ถ้าเธอต้องการฉันจะไม่เป็น แต่เราคงต้องเจออุปสรรคกันหน่อย พ่อของฉันไม่ยอมรามือง่ายๆ แน่ๆ และถ้าเขารู้เรื่องของเรา เขาอาจจะหันกลับมาทำร้ายเธอ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงกังวลใจ

 

"ฉันไม่กลัว ถึงอุปสรรคแค่ไหนก็ไม่กลัว นายอย่าไปเป็นผู้เสพความตายเลยนะ" เขามองหน้าเธอยิ้มน้อยๆ แล้วพยักหน้า "ถ้าฉันมีเธออยู่ ฉันก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว เธออยู่กับฉันตลอดไปนะ" เธอพยักหน้าหงึกหงักอย่างรวดเร็ว  เธอกับเขายิ้มให้กันอย่างมีความสุข "และถ้าเธอนอกใจละก็ ฉันจะฆ่าผู้ชายที่มายุ่งกับเธอ" เขาพูดขำๆ ทำเอาเธอหัวเราะไปด้วย "ฉันพูดจริงนะ ทำมาหัวเราะ อย่างนี้ต้องลงโทษ"

 

"อย่าเดรโก ฉันขอโทษ" ขอร้องห้ามเขาเมื่อรู้ว่าเขาจะทำอะไรเธอ

 

"ถ้ายอมแพ้แล้วต้องทำยังไง" เขาถามอย่างเป็นต่อ เธอหน้าแดงขึ้นเล็กน้อยก่อนจูบเขาเบาๆ เขาจูบหน้าผากเธออย่างแผ่วเบา "ขอนอนเอาแรงก่อนนะ เดี๋ยวตื่นขึ้นมาต่อ" เขาพูดแล้วก็หลับตาลง

 

"บ้า" เธอทุบเขาเบาๆ หนึ่งที แล้วมองดูเขาหลับ

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------

เป็นเวลานานเท่าไหร่แล้วที่เขาหลับ เขารู้สึกตัวอีกทีก็เห็นท้องฟ้าเริ่มเป็นสีน้ำเงินอมฟ้า เขาลืมตาขึ้น อย่างเกียจคร้าน แล้วหันกลับมากะจะกอดเธอและอาจจะมีกิจกรรมสนุกๆ กับเธออีกสักรอบ แต่ว่าที่นอนข้างเขากลับว่างเปล่า

 

"เฮอรไมโอนี่" เขาร้องเรียกหาเธอทันที แล้วเขาก็ลุกขึ้นจากที่นอนคว้ากางเกงมาใส่ เปิดประตูห้องน้ำเพื่อหาเธอ แต่ก็ไม่พบร่างของเธอ เขาเดินไปหาเธอที่ห้องโถงข้างล่างก็ไม่มี เขาเริ่มหงุดหงิดที่หาเธอไม่เจอ

 

"บัดโธ่โว้ย" เขาตะโกนอย่างโมโห แล้วนั่งที่โซฟาหน้าเตาผิง เขาหงุดหงิดที่เธอไปไม่บอก ทำไมนะ แล้วเขาก็รู้สึกถึงมือบางๆ ที่กอดเขาจากข้างหลัง "เฮอร์ไมโอนี่" เขายิ้มพลางหันหลังกลับไปยิ้มหวาน แต่พอเขาหันกลับไปกลับเป็นหน้าของยัยหมาจู แพนซี่

 

"เฮ้ย เธอกลับมาได้ไง เธอไปนิวซีแลนด์ไม่ใช่เหรอ" เขาพูดเสียงดัง แพนซี่หัวเราะคิกคัก ก่อนที่จะเดินมากอดเขา แต่เขาพยายามปัดป้อง เธอหัวเราะคิกคักอีก เขาสลัดเธอออกอย่างรวดเร็ว

 

"ถ้าเธอเข้าใกล้ฉันอีกฉันจะสาปเธอแน่" เขาขู่

 

"เธอจะใจร้ายกับฉันขนาดนั้นเลยเหรอเดรโก"

 

"หึ" เขาสะบัดหน้าไปทางอื่น กำลังจะอ้าปากพูดว่าทำไมเธอจะไม่กล้า แต่แล้วเขาก้รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ ใช่เสียง ยัยแพนซี่เสียงไม่หวานขนาดนี้ ยัยนั่ยเสียงยังกับผีเบนชี พอเขาหันกลับมาแพนซี่ก็กลับกลายเป็นหญิงสาวที่เขารัก หัวเราะคิกคัก

 

"เฮอร์ไมโอนี่" เขาพูดเสียงดุ "ทีหลังห้ามเล่นอะไรแบบนี้นะ" แล้วเขาก็ทิ้งตัวนั่งลงที่เก้าอี้

 

"อย่างอนเลยน่า นายไปแต่งตัวเถอะ จะได้ไปกินข้าวกัน" เธอพูดแล้วหอมแก้มเขาหนึ่งที เขาลุกขึ้นอย่างงอนๆ แล้วเดินขึ้นไปแต่งตัว

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

"เฮอร์ไมโอนี่ เธอหาอะไรเหรอ" เขาถามขึ้นหลังจากมองเห็นเธอก้มๆ เงยๆ อยู่ที่เตาผิง

 

"อ๋อ เอ่อ  ต่างหูน่ะ ฉันหาต่างหู ที่นายซื้อให้ไง ฉันไม่รู้ว่าไปทำตกที่ไหน" เธอสะดุ้งก่อนพูดโดยที่ไม่มองหน้าเขา

 

"เธอนี่บ๊องจริงๆ เลย" เขาเดินลงมาหาเธอ "ก็อยู่ที่หูเธอนี่ไง" เขาพูดพลางจับที่หูเธอ

"อ่อ ฉันลืมไป" แล้วเธอก็เดินนำเขาออกไปกินข้าวทันที

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

+++++++

 

วันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายของวันหยุดช่วงคริสมาสต์แล้ว เขาเริ่มเซ็งขึ้นมาทันทีเมื่อคิดถึงข้อนี้ เพราะนั่นหมายความว่าเขาจะได้อยู่กับเธอน้อยลง ช่วงวันหยุดคริสมาสต์เขาใช้เวลาอยู่กับเธอแทบจะ 24 ชั่วโมง แม้แต่เวลานอน เขาไม่ยอมให้เธอกลับไปนอนที่หอกริฟฟินดอร์เลย เขามักจะลากเธอไปหอสลิธิลินเสมอ แม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจเท่าไหร่ แต่เขาก็ลากเธอไปได้ทุกครั้ง เขาไม่อยากคิดเลยว่าเวลาต่อไปที่เขาห่างเธอจะเป็นเช่นไร

 

"เดรโก เป็นอะไรไป" เธอนั่งลงข้างๆ เขา เมื่อเห็นเขาเงียบไป เขาไม่ตอบแต่ดึงตัวมากอด

 

"เดรโก อย่า ที่นี่มันห้องสมุดนะ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น" เธอร้องบอกเขา เมื่อเขาดึงเธอมากอด แต่เขากลับไม่สนใจ

 

"ใครจะเข้าห้องสมุดตอนนี้ อีกอย่าง ตรงนี้ก็เป็นมุมลับตาคนด้วยสิ" เขาหอมแก้มเธอเบาๆ "หอมจัง" แล้วเขาก็ไล้จมูกลงมาที่คอของเธอ

 

"ไม่เอาน่า" เธอดันตัวเขาออก แล้วหันไปสนใจหนังสือตรงหน้าต่อ แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ กอดเธอจากด้านหลังอีก "เดรโก" เธอดุเสียงเขียว

 

"โธ่ เฮอร์ไมโอนี่ พรุ่งนี้เราก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้แล้วนะ" เขาอ้อนพลางเอาคางเกยไหล่ของเธอ เธอถอนหายใจแรงๆ หนึ่งที "ตามใจ" เธอพูดออกมาเบาๆ เขายิ้มพลางสะบัดไม้กายสิทธิ์ หนังสือตรงหน้าเฮอร์ไมโอนี่กลับเข้าไปที่ตู้หนังสือดังเดิม

 

"นายทำอะไรน่ะ" เธอแหวใส่เขา

 

"ก็เธอบอกตามใจฉัน ไปกันเถอะ" แล้วเขาก็ลากเธอออกไปจากห้องสมุด เธอส่ายหัวเล็กน้อยกับนิสัยเอาแต่ใจของเขา

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

++++

 

"เดรโก"

 

"หืม" เขาตอบขณะที่เขาโอบกอดเธอ แล้วในอกอันแข็งแรงของเขา "ว่าไง"

 

"นายรู้หรือเปล่าวว่าใครเป็นผู้เสพความตายบ้าง" เขาขมวดคิ้วมองเธออย่างสงสัย แล้วยันตัวขึ้นนั่งมองเธอ

 

"เธออยากรู้ไปทำไม" เขาจ้องมองไปที่ดวงตาของเธอ

 

"เอ่อ ฉัน ฉันก็อยากจะรู้ไว้ จะได้ระวังตัวมากขึ้น นายเป็นคนบอกเองว่าพ่อนายต้องโมโหมากๆ ถ้าเขารู้เรื่องของเรา และฉันกลัวว่าวันนั้นจะมาถึงเร็วกว่าที่ฉันคิด" เธอลุกขึ้นตามเขาพลางก้มหน้ามองดูผ้าห่มสีเขียวเข้มที่ห่มร่างของเธอกับเขาไว้

 

"ก็จริงของเธอ" เธอมองไปที่ประตูแล้วถอนหายใจ "ฉันจะเล่าเท่าที่ฉันรู้ให้เธอฟัง เธอฟังแล้วระวังตัวให้ดี เข้าใจไม๊" จากนั้นเขาก็เล่าเรื่องของศาสตร์มืดทั้งหมด บางจังหวะเขาก็ดึงเธอเข้ามากอดแน่นด้วยความเป็นห่วง เขานึกไม่ออกเลยว่าถ้าเธอเป็นอะไรเขาจะอยู่อย่างไร ทีแรกเขาคิดว่าดึงเธอมาจากไอ้บ้าพอตเตอร์คงทำให้เธอปลอดภัยมากขึ้น (ก็มันเล่นเอาเธอไปผจญภัยตั้งแต่ปี 1 ยันปี 6 เลยนี่นา เฮ้อ) แต่นี่เขากำลังคิดว่าสถานการณ์ในตอนนี้เธออยู่กับเขาอาจจะไม่ปลอดภัยมากกว่าอีก เธออาจจะเป็นเป้าหมายตรงจากพ่อของเขา

 

"เดรโก ทำไมเงียบไป" เธอมองหน้าเขาด้วยความห่วงใย

 

"เปล่า แต่งตัวไปกินข้าวกันเถอะ" เขาพูดพลางดึงมือเธอลุกขึ้น

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

 

<<<back          1            2             3              4               5               6         next>>>