"เฮอร์ไมโอนี่" เสียงของเขาแทบจะหายเข้าไปในลำคอเมื่อเขาเห็นภาพเธอนั่งเอามือปิดหน้าร้องไห้เฮอร์ ส่วนใจของเขาก็หายไปอยู่ไหนแล้วก็ไม่อาจจะรู้ "เฮอร์ไมโอนี่ มัลฟอยมันทำอะไรเธอ" เขารีบวิ่งเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็วพร้อมกับรอน

 

"เฮอร์ไมโอนี่ไอ้ซีดนั่นทำอะไรเธอ" รอนถามเธออีกที แต่เธอก็เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้

 

"ฉันจะไปฆ่ามัน" แฮร์รี่พูดด้วยความโมโห เตรียมตัวจะลุกออกไปจากห้อง

 

"ใจเย็นก่อนมิสเตอร์พอตเตอร์ จะไม่ฟังมิสเกรนเจอร์ก่อนเหรอ" ศ.ดัมเบิลดอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ใจของเขาเย็นขึ้นเลย

 

"เฮอร์ไมโอนี่" เขาเรียกเธออย่างสงสาร แล้วเดินเข้าไปกอดเธออย่างถนุถนอม แล้วรอนก็ตามเข้าไปกอดเธอด้วยคน "เฮอร์ไมโอนี่เกิดอะไรขึ้น บอกพวกเราได้มั้ย"

 

"ฉันมันเลว เลวที่สุด" เฮอร์ไมโอนี่พูดออกมาอย่างอัดอั้น ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอหมายความว่าอย่างไรกับคำพูดดังกล่าว แล้วเธอก็ร้องไห้อีกสักพัก แล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นมาพวกเขา ตอนนี้ตาของเธอตอนนี้แดงกล่ำ บวมช้ำ เธอพยายามสุดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อเรียกพลังและสติกลับมา

 

"ฉันไม่เป็นไรแฮร์รี่ รอน ไม่ต้องเป็นห่วง มาฟังเรื่องที่ฉันรู้มาดีกว่า"

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

บรรยากาศในห้องนั่งเล่นรวมตอนนี้คึกคักกว่าปกติ เพราะเด็กทุกคนได้กลับมาถึงฮอกวอร์ต และต่างแย่งกันเล่าเรื่องที่เขาได้ไปเที่ยวช่วงวันหยุด บางคนก็เอาของเล่นแปลกๆ ที่ซื้อมาจากการท่องเที่ยวมาอวดให้เพื่อนๆ ดูอย่างสนุกสนาน ช่างต่างจากมุมๆ หนึ่ง ที่มีเพื่อนรักสามคนนั่งอยู่อย่างเงียบเชียบ เฮอร์ไมโอนี่ตอนนี้เธอพยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะตั้งความสนใจให้อยู่กับหนังสือตรงหน้า ขณะที่เพื่อนรักทั้งสองของเธอนั่งจ้องหน้าเธออย่างนี้

 

"เฮอร์ไมโอนี่เธอจะไม่บอกอะไรพวกเราจริงๆ ว่าเกิดอะไร" ชายหนุ่มผมสีเพลิงกล่าวขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ

 

"ฉันว่าฉันไปนอนดีกว่า ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อย" เธอพูดแล้วก็เก็ข้าวของเดินขึ้นหอนอนไป

 

"ไม่มีประโยชน์หรอกรอน ลองเธอไม่อยากบอก ถามให้ตายยังไงก็ไม่บอก ดูอย่างตอนงานเต้นรำตอนปี 4 สิ" แฮร์รี่บอกกับรอนที่พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย

 

แฮร์รี่รู้สึกเหนื่อยล้าเหลือเกินในตอนนี้ เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเฮอร์ไมโอนี่ และท่าทีเธอก็คงไม่บอกเขาง่ายๆ เสียด้วยสิ จะให้เขาไปถามมัลฟอยก็ใช่ที่ ที่สำคัญ มันไม่มีทางบอกเขาอยู่แล้วล่ะ เขาถอนหายใจอย่างหมดหวัง เอาหัวพิงกับโซฟาแล้วหลับตานึกถึงวันที่เขานั่งรถไฟมาเรียนปีสุดท้ายที่ฮอกวอร์ต

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

"ปีนี้คนที่พวกนายก็รู้ว่าใครต้องหาทางเล่นงานนายอีกแน่ๆ แฮร์รี่ นายต้องระวังมากยิ่งขึ้น"  รอนพูดถึงขณะที่เขาแกะกล่องกบช็อกโกแลตอยู่

 

"ใช่ แฮร์รี่นายต้องระวังตัวให้มากนะ ฉันว่าตอนนี้มันต้องวางแผนกำจัดนายแน่ๆ ฉันว่าตอนนี้ต้องมีผู้เสพความตายแฝงตัวในฮอกวอร์ตแล้วด้วย" เฮอร์ไมโอนี่พูดเสริม ยิ่งทำให้เขารู้สึกกดดันมากยิ่งขึ้น พอเธอเห็นเขามีสีหน้าทุกข์ใจเธอก็เอื้อมมือมาบีบมือเขาเบาๆ ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เธอบางๆ

 

"เธอต้องไม่เป็นไรแฮร์รี่ ฉํนจะปกป้องนายเอง" เธอพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"เฮ้ เฮอร์ไมโอนี่ นั่นน่าจะเป็นคำพูดของผู้ชายมากกว่าไม่ใช่เหรอ ผมจะปกป้องคุณเองครับไม่ต้องกลัว" รอนพูดขึ้นมา

 

"ทำเสียงน่าเกลียดน่ารอน" เฮอร์ไมโอนี่พูดขำ เมื่อได้ยินรอนพูดดัดเสียง แล้วทั้งสามก็หัวเราะขึ้นมา

 

"ถ้าเรารู้ว่าพวกมันทำอะไรอยู่ก็ดีสินะ ถ้าเรามีดาวเทียมอย่างโลกของมักเกิลก็ดีสิ" เฮอรไมโอนี่พูดติดตลก

 

"อะไรของเธอเฮอร์ไมโอนี่ ดาวเทียม" รอนถามอย่าสงสัย

 

"เป็นสิ่งประดิษฐ์ที่มักเกิลประดิษฐ์นะ ปล่อยไปโคจรรอบโลก แล้วจะมีดาวเทียมอยู่ประเภทนึงที่สามารถดูว่าใครทำอะไรได้ แต่นั่นมันล้ำสมัยมากเลยนะ" เธออธิบายยิ้มๆ

 

"โธ่ ไม่เห็นต้องให้ยุ่งยากเลย เธอก็ทำน้ำยาสรรพรสไปสืบข่าวเหมือนอย่างตอนปี 2 อีกสิ"

 

"แต่ฉันไม่ขอกินแล้วนะรอน" แฮร์รี่พูดขึ้น

 

"ฉันก็ไม่เอาเหมือนกัน" เฮอร์ไมโอนี่กล่าวขึ้น แล้วทั้งสามก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน เมื่อนึกถึงหน้าตาของเฮอร์ไมโอนี่ตอนดื่มน้ำยาสรรพรสเข้าไป

 

"นี่หรือไม่นะ เฮอร์ไมโอนี่เธอก็ทำยาเสน่ห์ไปให้มัลฟอยกิน มันจะได้หลงเธอหัวปักหัวปำ ถามอะไรจะได้บอกหมด" รอนพูดยิ้มๆ

 

"บ้านะรอน ให้ไปคลุกคลีกับคุณหนูเลือดบริสุทธิ์ แหยะ แค่คิดยังขยะแขยงเลย" เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางทำหน้าตารังเกียจ

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

'ใช่สิ ตอนนั้นเธอยังทำหน้าตารังเกียจมันอยู่เลย แล้วตอนนี้ละเฮอรไมโอนี่เธอยังรังเกียจมันอยู่หรือเปล่า' เมื่อคิดถึงตอนนี้แฮร์รี่ต้องสะบัดหัวอย่างแรงเพื่อไล่ความคิดนั้นไป เป็นไปไม่ได้ที่เฮอร์ไมโอนี่จะชอบไอ้หน้าซีด หัวลีบ ไม่มีทาง เขากำหมัดแน่นอย่างลืมตัว มีอยู่หลายครั้งที่เขาแอบไปดูเธอเป็นห่วงที่ห้องนั้น ห้องที่ศ.ดัมเบิลดอร์สร้างขึ้น เพื่อให้มัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่อยู่ด้วยกันมากขึ้น และให้มัลฟอยไว้ใจเฮอร์ไมโอนี่ เขาเห็นมันนอนตัก กอด และจูบเฮอร์ไมโอนี่ ตาของเขาร้อนผ่าวด้วยความอิจฉา เขาอยากจะเข้าไปต่อยมันเสียตั้งแต่ตอนนั้น แต่เขาทำไม่ได้ เขาต้องเก็บกดความรู้สึกเอาไว้ เขาคิดว่าที่ตรงนั้น ควรจะเป็นของเขา เขาควรที่จะเป็นคนที่ได้กอด จูบเธอ เขารักเฮอร์ไมโอนี่มากเสียจนไม่อยากให้ใครมาแตะต้องเธอ แม้แต่รอน เขารู้ว่ารอนและเฮอร์ไมโอนี่แอบชอบกันอยู่ตอนปี 4 ปี 5 แต่ดูเหมือนกับว่าตอนนี้ทั้งสองคนจะละระดับมาเป็นเพื่อนกันอย่างเดิมแล้ว รอนเองก็เริ่มที่จะสนใจสาวบ้านเรเวนคลอ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่มีท่าทีหึงรอนเหมือนแต่ก่อน นั่นทำให้เขาโล่งอกมากทีเดียว เขาถอนหายใจอีกครั้ง เมื่อคิดถึงเหตุการณืเริ่มแรกของเหตุการณ์ วันนั้นถ้าเขาไม่อารมณ์ร้อนพูดประโยคนั้นออกมา ในวันที่ประชุมภาคี

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 

 

วันนั้นเป็นวันที่อึดอัดอีกหนึ่งวันของการประชุม ทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียดมาก เพราะตอนนี้อำนาจของโวลเดอร์มอร์ตเริ่มกล้าแข็งขึ้นเรื่อย มีพ่อแม่มดหลายครอบครัวหันไปเข้ากับฝ่ายโวลเดอร์มอร์ต พวกเขาไม่มีทางรู้ได้เลยว่าคนไหนเป็นพวกของโวลเดอร์มอร์ตหรือเปล่า เขาไม่รู้ความเคลื่อนไหวของฝ่ายนู้นด้วยซ้ำ ที่ซ้ำร้ายไปกว่านั้นคือ ฝ่ายมืดแทบจะรู้ความเคลื่อนไหวของพวกเขาทุกอย่าง

 

"พวกมันต้องมีสายลับอยู่ในฮอกวอร์ตแน่ๆ" ศ.ลูปินพูดขึ้น ทำให้ที่ประชุมถอนหายใจกันเฮือกใหญ่ ไม่มีใครรู้ว่าทำไม

 

"ทำไมเราถึงไม่มีสปายในพวกมันบ้างนะ คนเก่าๆ ที่เคยมีมันก็จับได้หมดแล้ว" ท็องพูดขึ้น

 

"แล้วคุณจะให้ทำยังไงให้ผมกับรอนเป็นผู้เสพความตายหรือให้เฮอร์ไมโอนี่ไปเป็นแฟนกับมัลฟอยล่ะ" แฮร์รี่พูดอย่างโมโห

 

"นายว่าไงนะแฮร์รี่" ท็องพูดขึ้นมา

 

"ผมขอโทษครับ ผมรู้สึกเครียดไปนิด ผมรู้สึกว่าผมเป็นตัวปัญหา" แฮร์รี่พูดขึ้นหลังจากที่รู้ตัวว่าพูดอะไรที่ไม่เหมาะสมออกไป

 

"ไม่ๆ แฮร์รี่ ที่เธอพูดว่าให้เฮอร์ไมโอนี่เป็นแฟนมัลฟอยเพื่อสืบความลับ ความคิดเธอใช้ได้นี่" ตาเธอเป็นประกายแวบวับอย่างมีความหวัง

 

"ท็อง คุณรู้ตัวหรือเปล่าวว่าพูดอะไรออกมา" ศ.ลูปินพูดท้วงขึ้นมา ขณะที่คนทั้งภาคีมองหน้าเธอ

 

"ไม่ๆ ฉันรู้ตัวดี เธอไม่คิดว่าเป็นความคิดที่เยี่ยมเหรอ พวกเธอลองคิดดูสิ ลูเซียส มัลฟอยตอนนี้ถึงขั้นเป็นมือขวาของโวลเดอร์มอร์ตเลยนะ เขาไว้ใจลูเซียสมาก หากเราสืบข่าวจากทางลูกได้ก็เยี่ยมไปเลย มันเป็นแผนที่เยี่ยมไปเลย"

 

"ท็อง ฉันไม่เห็นด้วยนะ เดรโก มัลฟอยไม่มีทางไว้ใจเฮอร์ไมโอนี่ขนาดเล่าเรื่องลับขนาดนั้นให้ฟังหรอก" ศ.ลูปินพูดขึ้น

 

"ถึงแม้ว่าไม่ถึงกับเล่า แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็สามารถติดตามเขาอยู่ มีโอกาสที่เราจะสามารถล้วงความลับได้ง่ายนี่นา" ท็องกล่าวอย่างมีความหวัง "อีกอย่างเราก็ไม่ได้สืบข่าวทางนี้ทางเดียว แน่นอนเราต้องมีทางอื่นแน่ แต่การที่ทำอย่างนี้ไม่มีใครคาดถึงด้วย"

 

"และนิสัยอย่างมิสเตอร์มัลฟอยไม่มีทางที่จะบอกให้ใครรู้ว่าคบกับมิสเกรนเจอร์ ทำให้เธอปลอดภัยอีกหนึ่งขั้น" ศ.ดัมเบิลดอร์กล่าวขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน

 

"แค่ศาสตราจารย์ครับ คนที่อันตรายที่สุดคือมัลฟอยเอง" แฮร์รี่พูดขึ้นบ้าง เขาไม่ต้องการให้ใครมาเสี่ยงอันตรายเพื่อเขา  เขาหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่ที่เม้มปากอย่างใช้ความคิด

 

"ผมคิดเหมือนแฮร์รี่ มันเสี่ยงเกินไปที่จะให้เฮอร์ไมโอนี่มาเสี่ยงอย่างนั้น" รอนพูดขึ้นบ้าง

 

"แฮร์รี่ แต่แผนนี้เพื่อปกป้องเธอนะ มันต้องได้ผล" ท็องพูดขึ้น

 

"ผมไม่ต้องการให้ใครมาปกป้องผม ไม่ต้องการ" แฮร์รี่ตะโกนออกไปอย่างหมดความอดทน เขาไม่ต้องการเลย เขาไม่ต้องการให้ใครเป็นอย่างซีเรียส ไม่ต้องการ

 

"ฉันว่าเรามาถามความเห็นมิสเกรนเจอร์กันหน่อยมั้ย" ศ.ดัมเบิลดอร์พูดขึ้น ตอนนี้ทุกคนในห้องหันไปมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่ เธอถอนหายใจก่อนที่จะพูดขึ้นมา

 

"หนูจะทำค่ะ"

 

"เฮอร์ไมโอนี่" แฮร์รี่กับรอนเรียกชื่อเธอพร้อมกัน

 

"มันเสี่ยงมากเลยนะ"

 

"ไอ้ซีดอันอาจจะทำอันตรายเธอก็ได้"

 

"แต่มันก็เป็นอีกทางที่เราจะสืบข่าวได้บ้าง" เธอพูดอย่างเด็ดเดี่ยว "ให้ฉันทำเถอะแฮร์รี่ รอน" เธอมองหน้าเขาทั้งสองคนก่อนที่พูดกับทุกคนในภาคี "แต่หนูไม่มั่นใจว่าจะทำให้เขามาคบกับเลือดสีโคลนอย่างหนูได้หรือเปล่านะสิ" เธอพูดอย่างหมดหวัง ท็องบีบไหล่เธอเบาๆ

 

"ไม่เป็นไรเฮอร์ไมโอนี่ ถ้าไม่สำเร็จก็ไม่เป็นไร ฉันดีใจที่เธอตั้งใจและพยายาม" ท็องพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่

 

ตอนนั้นแฮร์รี่อยากตะโกนออกไปว่า "ไม่ เขาไม่ต้องการ" แต่พอเห็นสีหน้าที่มุ่งมั่นและรอยยิ้มบางๆ ที่ไม่ต้องการให้เขาห่วงเธอก็ทำให้เราพูดไม่ออก 'เอาเถอะ ยังไงหมอนั่นก็คงไม่ยอมคบกับเฮอร์ไมโอนี่ และที่สำคัญ เขาไม่ยอมให้เธอทำยาสเน่ห์เด็ดขาด เขายอมแค่ให้เธอไปขอคบกับมันเท่านั้น ซึ่งยังไงก็คงไม่สำเร็จ'

 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

แฮร์รี่อยากเอาหัวโขกกำแพงนัก เพราะเหตุการณ์มันกลับกลับตาลปัตรมัลฟอยยอมคบกับเฮอร์ไมโอนี่ ด้วยเหตุผลอะไรของมันก็ไม่รู้ มันทำให้เขายิ่งแค้น มันได้ใกล้ชิดเธอ ได้กอด ได้จูบเธอ เขารู้คำตอบแล้ว ที่มันยอมคบเธอก็เพราะอยากจะหาเศษหาเลยกับเธอ เขายิ่งคิดยิ่งแค้น และเฮอร์ไมโอนี่ก็ต้องยอมมันเพื่อเขา ยิ่งตอนเฮอร์ไมโอนี่มาบอกกับเขาว่าเธอกับเขาคงไปไหนมาไหนไม่ได้เหมือนเดิม เขายิ่งแค้น มันไม่มีสิทธิ์มาทำลายความสัมพันธ์ของเราสามคน เขายิ่งคิดยิ่งกลุ้มเขาจะทำอย่างไรดี เขาไม่อยากจะคิดเลยว่ามันทำอะไรเฮอร์ไมโอนี่ตอนวันหยุดคริสมาสต์ ยิ่งเธอเล่าว่าเธอเข้าไปสืบในหอนอนสลิธิลินด้วยแล้ว

 

"โอ้ย" เขาตะโกนออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ คนทั้งห้องนั่งเล่นหันมามองเขาอย่างตกใจ แล้วเขาก็เดินปึงปังออกไป ท่ามกลางความงงงันของเพื่อนร่วมบ้าน เขาคิดว่าเขาต้องทำอะไรสักอย่าง เขาจะไม่ปล่อยให้เฮอร์ไมโอนี่ตกอยู่ในอันตรายอีกต่อไป แต่ถ้าจะพูดกับเฮอร์ไมโอนี่ เธอต้องไม่ยอมแน่ๆ เขาจะทำยังไงดี ทันใดนั้นตาของเขาก็ลุกวาวขึ้นมา

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

ฝ่ายเฮอร์ไมโอนี่หลังจากขึ้นหอนอนมาเธอก้ปิดม่านนอนเงียบอยู่บนเตียงของเธอ เหตุการณ์ต่างๆ หมุนเสียนเข้ามาในหัวของเธอ ตั้งแต่เธอคุยเล่นกับแฮร์รี่และรอนบนรถไฟ ตอนที่ประชุมภาคี ตอนเธอบอกรักเดรโก และจนกระทั่งเหตุการณ์เมื่อคืน เธอรู้ว่าเดรโกรักเธอ แล้วเธอล่ะ รักเขาบ้างหรือเปล่า เธอนอนกับเขาเพราะอะไร สงสาร เห็นใจ รู้สึกผิด หรือว่ารัก มันยากเหลือเกินที่จะทำใจให้ยอมรับว่าเธอรักคนที่เคยเป็นศัตรูกับเธอมาลอด 6 ปี เธอคิดไกลไปถึงตอนที่เขารู้ความจริงทุกอย่าง และแน่นอนเธอจะต้องเสียเขาไป 'ไม่นะ เธอยอมไม่ได้ เธอต้องการเขา' ใช่ ตอนนี้เธอเริ่มที่จะรู้แล้วว่า เธอรักเขา รักเขาจริงๆ แม้การที่เธอนอนกับเขาจะเกิดจากความรู้สึกผิดบ้าง แต่หากเธอไม่รักเขา เธอไม่มีวันที่จะทำอย่างนั้นกับเขาเด็ดขาด เธอจับต่างหูที่เขาซื้อให้เป็นของขวัญ พลางตัดวินใจอะไรบางอย่าง 'ฉันจะเล่าให้เชาฟังทุกอย่าง แม้เขาจะโกรธแต่ฉันจะทำให้เขาเข้าใจ อย่างน้อยเขาก็รู้จากปากของฉัน และฉันจะบอกความรู้สึกของฉัน แม้เขาจะโกรธเพียงใด ฉันก็จะทำให้เขาเข้าใจให้ได้' เธอนึกไปถึงการชวนเขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของภาคี มันทำให้เธอมีความกล้ามากขึ้น "พรุ่งนี้ฉันจะบอกเขาทุกอย่าง" เธอคิดแล้วพยายามข่มตาให้หลับให้ได้

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

เสียงจอแจของผู้คนที่ห้องโถงใหญ่ดังขึ้นคล้ายๆ กับที่ห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์เมื่อวาน แต่ต่างกันตรงที่ตอนนี้เด็กต่างบ้านกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ตอนนี้พวกเขาแทบจะไม่มีใครนั่งตามบ้านเลย เนื่องจากพูดคุยติดพันถึงการท่องเที่ยวในช่วงวันหยุดคริสมาสต์ แม้ว่าผู้คนจะวุ่นวายแค่ไหน แต่ก็สู้ความวุ่นวายภายในใจของเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ แม้ว่าเธอจะพยายามคิดว่าเธอควรที่จะบอกเขา แต่ใจเธอก็กลัวว่าเขาจะโกรธจนไม่มองหน้าเธออีกเลย เธอสับสนว้าวุ่นใจไปหมด เะอพยายามสอดส่ายสายตาหาเขาอยู่ตลอดเวลา แต่เธอก็ไม่เจอเขานั่งอยู่ที่โต๊ะบ้านของเขา 'เขาไปไหนนะ' เธอคิดพลางสูดลมหายใจเข้าเยอะๆ เพื่อบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร เธอนัดเขาไว้ตอนบ่ายที่ห้องเดิม 'ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย' เธอพยายามบอกกับตัวเองอย่างนี้อยู่ตลอดเวลา

 

"เฮอร์ไมโอนี่ เธอเห็นแฮร์รี่หรือเปล่า" รอนถามขึ้นโดยที่ไม่มองหน้าเธอ แต่หันหน้าไปหาเชมัสแทน เธอรู้ดีว่าทำไมเขาถึงไม่หันมามองหน้าเธอ เป็นเพราะเด็กสลิธิลินจะนำข่าวไปบอกเดรโก

 

"ไม่เห็นเลย พวกนายไม่ได้ออกมาด้วยกันเหรอ" เธอพูดพลางมองหน้าจินนี่แล้วยิ้มให้เธอ คนในโต๊ะกริฟฟินดอร์ชินกับการพูดแบบไม่มองหน้าแบบนี้แล้ว แม้ว่าทีแรกจะงงๆ นิดหน่อยว่าพวกเขาเล่นอะไรกัน

 

"เปล่า ฉันไม่เห็นตั้งแต่เช้าแล้ว" รอนพูดคราวนี้หันไปทางดีนบ้าง

 

"อืม คงไปห้องสมุดมั้ง" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างไม่ใส่ใจ พร้อมหันไปทางปาราวตีที่มองหน้าธอกับรอนอย่างเหนื่อยหน่าย

 

"แฮร์รี่ไม่ใช่เธอนะ เฮอร์ไมโอนี่" เขาพูดแล้วยัดขนมปังปิ้งสามแผ่นลงไปพร้อมหันไปยิ้มกับปัทมา

 

"รอน" เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเขียวพร้อมหันไปทำตาดุใส่เนวิล

 

"เอ่อ ฉันว่าฉันอิ่มแล้ว" เนวิลพูดแบบกลัวๆ เฮอร์ไมโอนี่พลางลุกขึ้นไปจากโต๊ะอาหาร รอนยักไหล่อย่างไม่สนใจ เป็นอันว่าจบการสนทนาที่แปลกประหลาดลง

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

ช่วงเช้าของวันนั้นเฮอร์ไมโอนี่ไม่เห็นมัลฟอยเลยทั้งวัน เธอพยายามสอดส่ายสายตาหาเขา แต่เธอก็ไม่เห็นเขา ส่วนแฮร์รี่เธอพบเขาตอนเรียนวิชาแปลงร่างชั้นสูง พอถามว่ารอนกับเฮอร์ไมโอนี่ถามว่าเขาไปไหนมา เขาก็ตอบเลี่ยงๆ แต่เฮอร์ไมโอนี่กับรอนเองก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะคิดว่านี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา เขาไม่ใช่เด็กกันแล้วที่ต้องการรู้ทุกอย่าง แม้แต่เรื่องส่วนตัวของเพื่อน พอถึงตอนพักกลางวันเฮอร์ไมโอนี่ก็ขอปลีกตัวจากเพื่อนทั้งสองเพื่อไปยังที่นัดหมาย เธอนัดเขาไว้ตอนบ่ายโมงกจริง แต่ว่าเธอก็คงต้องการการเตรียมตัวและซักซ้อมคำพูดที่จะพูดกับเขา แต่พอเธอไปถึงที่นั่นเธอก็เห็นเขาอยู่ที่นั่นแล้ว เราหันหลังให้เธอ เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง

 

"เดรโก ทำไม........" เธอตกใจที่เห็นเขาอยู่ที่นี่ ถ้าจำไม่ผิดเมื่อกี้เธอเห็นเด็กบ้านสลิธิลินเดินอยู่ที่สนามนอกปราสาทนี่นา

 

"เดรโก นายเป็นอะไรหรือเปล่า" เขายืนหันหลังให้เธอก็จริง แต่ทำไมเธอรู้สึกว่ามันเศร้าหมองอย่างบอกไม่ถูก

 

"เดรโก.." เธอร้องเรียกเขา และตัดสินใจเดินเข้าไปกอดเขาข้างหลัง "เธอเป็นอะไร" เธอถามเขาด้วยน้ำเสียงห่วงใย แต่เขาก็ยังไม่หันมาหาเธอ มันผิดวิสัยของเขามากๆ แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมา เขาก็พูดขึ้นมาก่อน

 

"เมื่อเช้าเจ้าพอตเตอร์มาหาฉันที่หอ" เสียงเขาสั่นนิดๆ เขาพยายามเรียบเรียงคำพูดเพื่อพูดกับเธอ

 

"แฮร์รี่?? มาหาเธอ?? มาหาเธอทำไม"

 

"มันบอกว่าทุกอย่างเป็นแผน เธอไม่ได้รักฉัน เธอเพียงแค่..........ทำเพื่อมัน"เขาหยุดพูดและหันหน้ามาหาเธอ "ม่จริงใช่มั้ยเฮอร์ไมโอนี่ เจ้าพอตเตอร์มันโกหก มันอิจฉาที่เธอมาคบกับฉัน มันแอบรักเธอ มันเลยตั้งใจจะทำลายเราสองคนใช่ไม๊ เธอไม่เคยมีแผนบ้าๆ อะไรนั่น ไม่เคย" น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดหวังระคนเสียใจ ตามของเขามีน้ำใสๆ คลออยู่ เขาเฝ้าภาวนาให้เธอบอกว่ามันไม่จริง

 

เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าเขา "เดรโก" เธอพูดได้เท่านี้จริงๆ คำพูดที่เธอเตรียมมาหายไปจากสมองของเธออย่างสิ้นเชิง

 

"ไม่จริงใช่มั้ย" เขาตะโกนเสียงสั่นพร้อมกับเขย่าตัวเธออย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ น้ำใสๆ จากตาสีซีดของเขาไหลลงมาตามแรงสั่นสะเทือน "พูดสิว่าไม่จริง เฮอร์ไมโอนี่ ได้โปรด อย่าเงียบอย่างนี้" เขาตะโกนประโยคสุดท้ายพร้อมกับดึงเะอเข้ามากอดไว้อย่างหวงแหน "ไม่จริงใช่มั้น เธอพูดสิ" เขาหวังให้เธอพูดอะไรสักคำ แต่เธอก็ได้แต่กอดเขากลับ น้ำใสๆ จากตาของเธอไหลลงช้าๆ เธอเริ่มปะติดปะต่อเรื่องได้แล้ว เธอรู้แล้วว่าเมื่อเช้าแฮร์รี่หายไปไหน และช่วงเช้านี้เกิดอะไรขึ้น

 

"เดรโก ฟังฉันก่อน" เธอพูดขึ้นมาหลังจากได้สติ

 

"ไม่ ฉันไม่ฟัง เธอพูดมาคำเดียวว่าไม่จริงทุกอย่างก็จบเฮอร์ไมโอนี่" ตอนนี้สำหรับเขาแม้คำโกหกของเธอเขาก็ต้องการ เพียงแค่เธอบอกว่ามันไม่จริง

 

"เธอฟังนะเดรโก ฉันรักเธอ ฉันขาดเธอไม่ได้ ฉันต้องการเธอ" เธอคิดว่าการที่เธอเริ่มด้วยประโยคนี้คงจะดีที่สุด "เราเปลี่ยนได้เดรโก เธอไม่เป็นผู้เสพความตายแล้วนี่ เธอเปลี่ยนข้างได้ เราจะปราบโวลเดอร์มอร์ตด้วยกัน แล้วเราจะอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ฉันรักเธอนะเดรโก" น้ำตาของเธอไหลพราก คำพูดเธอสับสนไปหมด ไม่มีคำใดเหมือนกับที่เธอเตรียมมาเลย เธอกอดเขาและจูบเขาเบาๆ เขานิ่งไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากเขา ไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจจากเขา

 

"เฮอร์ไมโอนี่ฉันต้องการคำเดียวไม่จริงใช่มั้ย ไม่มีแผนการณ์บ้าๆ นั่น เธอพูดมาสิ ฉันต้องการแค่คำเดียว" เขาพูดเสียงเรียบ

 

"เดรโก ฉันขอโทษ" เธอพูดพร้อมพลางเข้ากอดเขา

 

"นั่นเป็นคำตอบของเธอใช่มั้ย เธอทำได้ยังไงเฮอร์ไมโอนี่ เธอทำได้ยังไง" เขาตะโกนใส่เธอพร้อมสะบัดเธอออกไป "เธอมันเลือดเย็น เธอโกหกฉันทุกอย่าง เธอทำเพื่อไอ้พอตเตอร์งี่เง่านั่น เธอคงรักมันมากเลยนะ ถ้าเธอรักมันทำไมไม่นอนกับมันล่ะ มานอนกับฉันทำไม อ๋อ หรือว่าเธอก็นอนกับมันแล้ว สำหรับเธอใครก็ได้สินะ ใครก็ได้ที่สามารถให้ข้อมูลของนายท่านได้ เธอก็ยอมนอนกับเขาหมด พรุ่งนี้เธอก็คงไปนอนไม่แครบก็กอยล์สินะ" เขาตะโกนใส่เธออย่างดูถูก เธอพยายามสะกดอารมณ์เอาไว้ แม้เขาจะด่าเธอเสียๆ หายๆ แต่ครั้งนี้เธอผิด

 

"ไม่ใช่นะเดรโก ฉันไม่ได้รักแฮร์รี่ฉันรักเธอ" เธอพยายามที่จะจับมือเขาแต่เขาสะบัดมือเธอออก

 

"จะโกหกอะไรอีกเกรนเจอร์ ฉันไม่เชื่อเธออีกต่อไปแล้ว แล้วเธอก็ไม่มีสิทธฺ์เรียกฉันว่าเดรโก จำเอาไว้" เขาพูดเสียงเย็นพร้อมสะบัดผ้าคลุมเดินออกไป เธอรีบวิ่งกอดเขาจากด้านหลัง เธอรู้ดีว่าเธอต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่จะสายไป

 

"ฉันรักเธอนะเดรโก ฟังฉันก่อน ได้โปรด" เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นกอดเขาเอาไว้ แต่เขาสะบัดเธออกไปอย่างไม่ใยดี

 

"ฉันขอบอกเธออีกครั้งเกรนเจอร์ เธอไม่มีสิทธิ์เรียกฉันว่าเดรโก และต่อไปจากนี้เราอยู่คนละฝ่ายกัน ฉันเกลียดเธอ เลือดสีโคลนสกปรกโสโครก" เขาพูดจบก็เดินจากไป โดยทิ้งให้เธอร้องไห้อยู่ที่ห้องนั้นตามลำพัง

 

----------------------------------------------------end first part--------------------------------------------------------------------

 

<<<back          1            2             3              4               5               6         next to part 2 >>>