แล้วสายตาเธอก็เหลือบไปเห็นแฮร์รี่กับรอนถือไม้กวาดเพื่อไปซ้อมที่สนามควิดดิช ตอนนี้เธอ รอน และแฮร์รี่ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันสักเท่าไหร่ สาเหตุใหญ่ๆ ก็คือ ความขี้หึงของมัลฟอย เธอจำเป็นจะต้องตามใจเขา (แม้ว่าเธอจะไม่ชอบใจนักก็ตาม) ตอนนี้เวลากินข้าว เธอก็จะไปนั่งกับจินนี่เสียเป็นส่วนใหญ่ และพยายามไม่อยู่กับเขาทั้งสองคนต่อหน้าคนอื่น โดยเฉพาะกับเด็กบ้านสลิธิลิน เพราะดูเหมือนว่ามัลฟอยจะสั่งให้เด็กบ้านเขาคอยดูเธอเอาไว้ เธอรู้ว่าเขาไม่มีทางบอกคนอื่นว่าเขากำลังคบกับเลือดสีโคลน เขาคงบอกให้จับตาดูไว้เพื่อที่จะเก็บเอาไว้แกล้งเธอ และผลจากคามขี้หึงของมัลฟอยทำให้เธอต้องคุยกับแฮร์รี่และรอนในกลางดึกวันหนึ่ง

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

"แฮร์รี่ รอน ฉันมีเรื่องจะคุยกับพวกนาย" เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเบา พลางลากพวกเขาไปที่มุมหนึ่งของห้องนั่งเล่น

 

"มีอะไรเหรอ เฮอร์ไมโอนี่" แฮร์รี่ถามยิ้มๆ

 

"คือว่า ......" เธออ้ำๆ อึ้งๆ

 

"เธอมีอะไรก็รีบพูดมาสิ ฉันจะได้ไปนอน" รอนพูดพลางอ้าปากหาวอย่างน่าเกลียด

 

"เฮอร์ไมโอนี่มีอะไรหรือเปล่า" แฮร์รี่ถามอย่างกังวล เมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าเครียด "เฮอร์ไมโอนี่ มัลฟอยมันทำอะไรเธอ ฉันจะไม่ฆ่ามัน" แฮร์รี่พูดจบก็รีบลุกขึ้นอย่างโมโห

 

"เปล่า แฮร์รี่" เธอรีบคว้าข้อมือของเธอไว้

 

"แล้วเธอเป็นอะไรไป" รอนถามเธออย่างสงสัย

 

"ฉันคงไปไหนมาไหนกับพวกนายไม่ได้แล้วล่ะ" เฮอร์พูดออกมาอย่างยากลำบาก "มัลฟอยเขาไม่ชอบ เขาบอกว่าหากฉันยังทำตัวสนิทกับพวกนายสองคน เขาจะเลิกกับฉัน ฉันขอโทษ ฉันเสียใจ แต่ฉันไม่รู้จะทำยังไง ฉันไม่มีทางเลือก" เสียงของเธอสั่นเครือ เธอไม่อยากทำอย่างนี้เลย เธอรู้ว่าทั้งสองเป็นเพื่อนรักของเธอ แต่เธอจำเป้นต้องทำ

 

แฮร์รี่เอานิ้วของเขาเช็ดน้ำตาที่แก้มของเธอ "ไม่เป็นไรเฮอร์ไมโอนี่ ฉันเข้าใจ" แฮร์รี่พูดอย่างแผ่วเบา

 

"มันคิดว่ามันเป็นใคร ถึงสั่งให้คนนู้นคนนี้ทำนู่นทำนี่ได้" รอนพูดอย่างโมโห "เฮอร์ไมโอนี่ เธอไม่เห็นต้องทำตามเลย เลิกก็เลิกสิ ไม่เห็นต้องแคร์เลย" รอนพูดพลางพยักเพยิดกับแฮร์รี่ ซึ่งแฮร์รี่ก็เห็นด้วย

 

"ไม่ได้รอน ฉันเลิกกับเขาไม่ได้" เธอยกมือขึ้นมาปิดหน้าร้องไห้

 

"เอาเถอะ ไม่ต้องร้อง ฉันเข้าใจแล้ว" รอนยกมือตบบ่าเธอเบาๆ ก่อนที่เธอจะหันไปกอดและร้องไห้ที่อกของเขา และแฮร์รี่ก็เข้ามาสวมกอดเธอเอาไว้อีกคน พวกเขาทั้งสามกอดกันอย่างเข้าใจ

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

เธอคิดถึงเรื่องราวทั้งหมดอย่างเศร้าหมอง เหตุการณ์ในช่วง 3 เดือนที่ผ่านมานี้วนเวียนอยู่ในสมองเธอ มัลฟอยเองก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เธอรู้สึกดีด้วยซ้ำที่เขาเป็นแฟนเธอ แม้ว่าบางทีเขาจะทำตัวงี่เง่า แต่เขาก็เอาใจใส่เธอ และเธอก็เชื่อว่าหากเธอเป็นแฟนกับรอน รอนคงเอาใจใส่เธอไม่ดีเท่ามัลฟอย เฮ้อ นี่เธอทำถูกหรือเปล่านะ การที่เธอทำเพื่อคนคนหนึ่ง แต่ทำลายคนอีกคนนึง เธอไม่อยากทำเลยจริงๆ

 

"คิดอะไรอยู่ ทำหน้าเศร้าเชียว" เสียงเย็นๆ ดังขึ้น พร้อมๆ กับอ้อมแขนที่โอบกอดเธอจากด้านหลัง "ไหนมองอะไรอยู่ มีอะไรน่าสนใจข้างล่าง" เขาพูดพลางเอาคางเกยที่ไหล่ของเธอแล้วมองลงไปข้างล่าง "สนามควิดดิช วันนี้กริฟฟินดอร์ซ้อมนี่ อย่าบอกนะว่าเธอมองเจ้าพอตเตอร์กับเจ้าวิสลีย์อยู่ รักมันมากนักหรือไง" เขากระชับวงแขนแน่นขึ้นด้วยความโมโห

 

"มัลฟอย อย่างี่เง่าไปหน่อยเลย นายจะเอายังไงกับฉันอีก นายไม่ใช่ฉันสนิทกับพวกเขาฉันก็ทำให้แล้ว" เธอพูดอย่างหงุดหงิด แล้วพยายามขยับตัวเองออกจากพันธนาการของเขา แต่มันก็ไม่เป็นผล เมื่อเขากอดเธอแน่นขึ้น

 

"ก็ฉันหวงนี่นา ใครจะยอมให้แฟนของตัวเองไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่น" พูดจบเขาก็หอมแก้มเธอเบาๆ อย่างรักใคร่ ใช่ เขาเริ่มรู้สึกตัวว่าเขาเองก็รักเธอ เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเริ่มมาตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจจะก่อนหน้าที่เธอจะมาสารภาพรักกับเขาเสียอีก แต่ก่อนหน้านี้เขาต้องทำเป็นรังเกียจเธอ เพราะเธอเป็นเลือดสีโคลน เขาด่าว่าเธอ เพื่อที่จะเตือนสติตัวเองไม่ให้หลงรักเธอมากกว่านี้ แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว เขารักเธอ เขาอยากจะกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขนของเขาอย่างนี้ตลอดไป เขามั่นใจว่าเธอก็รักเขา ไม่งั้นเธอคงไม่เลิกยุ่งกับสองตัวนั่นเพื่อเขาหรอก ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรแล้ว อย่างน้อยๆ เขาก็ชนะเจ้าพอตเตอร์นั่นอย่างนึงแล้วล่ะ แต่ไม่ใช่นะ ไม่ใช่เขาจะใช้เธอเป็นเครื่องมือ แต่เขาดีใจมากๆ ต่างหาก เธอเลือกเขา ไม่ใช่เจ้าเบื้อกสองตัวนั่น และที่สำคัญที่สุด เขามีคนที่รักเขาอย่างจริงใจไม่ใช่เพราะชื่อเสียงหรือเงินทองของตระกูลมัลฟอย หัวใจที่เคยด้านชาของเขาถูกเธอมาเติมเต็ม และนำมาความอบอุ่นมาให้แก่หัวใจของเขา เขาค่อยเห็นหน้าเธอมาหาเขาอย่างช้าๆ "ไหน ยัยรู้มากหัวฟูของฮอกวอต ทำหน้าบึ้งอย่างนี้ตลกชะมัด" เขายิ้มล้อๆ แล้วจูบเธอเบาๆ เธอยิ้มให้เขาพลางซบตัวลงไปที่หน้าอกอุ่น

 

"มัลฟอย ฉันถามอะไรนายอย่างนึงได้ไหม" เธอถามเขาโดยที่เธอยังซบอยู่ที่อกของเขา

 

"วันนี้มาแปลกแหะ มีอะไรหรือเปล่า" เขาขมวดคิ้วมองหน้าเธอย่างสงสัย

 

"เปล่าสักหน่อย ได้ไหมล่ะ" เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้างอนๆ เขาเห็นท่าทีเธออย่างนั้นจึงหอมแก้มเธอเบาๆ "ฉันเคยห้ามเธอได้ที่ไหน"

 

"เหอะ เคยห้ามได้ที่ไหน แล้วเรื่องแฮร์รี่กับรอนล่ะ" เธอบ่นกระปอดกระแปดเบาๆ

 

"เฮอร์ไมโอนี่ ฉันไม่ชอบให้เธอเรียกชื่อสองคนนั้นต่อหน้าฉัน" เขาพูดอย่างไม่พอใจ

 

"เหอะ เมื่อกี้นายเรียกฉันว่าอะไรนะ" เธอขมวดคิ้วอย่าสงสัย

 

"เฮอร์ไมโอนี่ ทำไมเรียกไม่ได้เหรอ หรือให้แค่สองตัวนั้นเรียก" เขาปล่อยเธอจากอ้อมกอด แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง เฮอรไมโอนี่ถอนใจกับความเอาแต่ใจของคุณหนูเช่นเขาจริง แต่ทำไงได้ เพราะยังไงเธอก็ต้องง้อเขาอยู่ดี ให้ตายสิ เธอไม่อยากเลย ทำไมเธอต้องยอมทุกทีนะ แม้ว่าเธอคิดเช่นนั้น แต่เธอก็เข้าไปนั่งข้างๆ เขา แล้วเอาศีรษะของเธอพิงกับไหล่ของเขา เธอรู้ดีว่าทุกทีที่เธออ้อนเขาเช่นนี้เขาจะใจอ่อนเสมอ

 

"ฉันไม่ได้พูดว่าอะไรนายเสียหน่อย เพียงแค่แปลกใจ เพราะนายไม่เคยเรียกฉันว่าเฮอร์ไมโอนี่" เขามองเธอสักพักอย่างทิฐิ แต่แล้วเขาก็ต้องยอมแพ้เธอ ให้ตายสิเวลาเธอมาพิงไหล่เขาพูดเสียงอ้อนๆ ทีไร เขาต้องยอมแพ้ทุกที เขาเอามือจับปอยผมของเธออย่างเบามือ

 

"เธอบอกว่ามีอะไรจะถามฉันถามมาสิ" เขาถามเธอขณะที่มือยังคงเล่นผมของเธออยู่

 

"คริสมาสต์นี้นายอยู่โรงเรียนหรือเปล่า" เธอเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา

 

"เธออยู่หรือเปล่าล่ะ" เขาถามกลับ

 

"อยู่"

 

"จะอยู่กับเจ้าพอตตี้นั่นใช่มั้ยล่ะ" เขาพูดอย่างไม่พอใจ แล้วหันหน้าไปทางอื่น

 

"นายอย่าหาเรื่องน่า มัลฟอย ถ้านายอยู่เราก็จะได้อยู่ด้วยกันไง" ประโยคหลังที่เธอพูดมาทำให้เขาลืมความไม่พอใจไปเลย

 

"ถ้าเธอต้องการฉันจะอยู่" เขาตอบยิ้มๆ พลางกระชับตัวเธอเข้ามากอด "อีกอย่างนะ เฮอร์ไมโอนี่ เลิกเรียกฉันว่ามัลฟอยได้แล้ว เข้าใจไหม" เธอพยักหน้าช้าๆ ตอนนี้หน้าเธอแดงกล่ำไปหมด "เข้าใจแล้วก็เรียกด้วยสิ" เขาเลิกคิ้วมองเธอ

 

"นายหัวลีบ" เธอพูดออกมาอย่างขำๆ

 

"นี่ เกรนเจอร์ เธอทำให้ฉันโมโหนะ" เขาจ้องหน้าเธออย่างเอาเรื่อง

 

"ก็นายบอกไม่ให้ฉันเรียกมัลฟอย ฉันก็เรียกนายว่านายหัวลีบไง คิคิ" เธอพูดไปหัวเราะไป

 

"ทำยังกับผมเธอดูดีนักแหละ ยัยหัวฟู" เขาพูดพลางขยี้หัวเธอ "อย่างนี้เธอโดนลงโทษ" เขาพูดจบก็จี้เอวเธอทันที

 

"ฮ่า ฮ่า ยอมแพ้แล้วเดรโก ยอมแล้วๆ" เธอยกมือยอมแพ้เขา

 

"ยอมแพ้แล้วต้องทำไง" เขาพูดพลางยื่นหน้าไปหาเธอ

 

"ตาบ้า ฉันไม่จูบนายหรอกย่ะ" เธอทำหน้าเป็นใส่เขา

 

"ถ้างั้นก็ต้องลงโทษ" เขาเตรียมย่างสามขุมมาหาเธอ และไล่จับเธอไปทั่วห้อง จนในที่สุดเธอก็อยู่ในอ้อมกอดของเขา เธอดิ้นขลุกขลักอยู่พักใหญ่จึงร้องให้เขาปล่อย

 

"เธอก็รู้ธรรมเนียม ถ้าจะให้ฉันปล่อยต้องทำไง" เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

 

"ก็ได้" เธอพูดเสียงเบาๆ ด้วยความอาย แล้วเธอก็เขย่งจูบเขาอย่างแผ่วเบา

 

 "ปล่อยได้ยัง มัลฟ..." ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยคเขาก็ก้มลงประกบปากเธอ เขาขยับปากช้าๆ อย่างนุ่มนวลเพื่อที่จะลิ้มรสความหวานของริมฝีปากเธอ เขาค่อยๆ ถอนริมฝีปากของเขาออก แล้วก้มลงจูบที่แก้มสีชมพูของเธอ แล้วกอดเธอให้แน่นขึ้น "นี่เป็นการลงโทษที่เรียกฉันว่ามัลฟอย รู้ใช่ไหมว่าต้องเรียกฉันว่าอะไร" เขาจ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่สวยของเธอ

 

"ว่าไง"

 

"เดรโก" เธอพูดอุบอิบ

 

"ดีมาก" เขายิ้มแล้วก้มลงจูบเธอเบาๆ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"ฉันว่าฉันไม่ไปดีกว่ารอน ฉันจะอยู่กับเฮอร์ไมโอนี่ จะปล่อยอยู่กับมัลฟอยได้ยังไง" แฮร์รี่พูดขึ้นพลางหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่

 

"ไม่เอาน่า แฮร์รี่ นายไปกับรอนดีกว่า ถ้านายอยู่จะยิ่งแย่นะ" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น พลางดันหลังแฮร์รี่ไปที่ทางออกจากหอ "ไปได้แล้ว เดี๋ยวพวกนายจะตกรถไฟนะ"

 

"แต่ว่าเฮอร์ไมโอนี่" แฮร์รี่คราง แล้วหันกลับมามองหน้าเฮอร์ไมโอนี่

 

"ไม่มีแต่แฮร์รี่ นายต้องไป" เธอพูดเสียงเฉียบขาด

 

"เฮอร์ไมโอนี่เธอแน่ใจเหรอ เผื่อไอ้บ้านั่นทำอะไรบ้าๆ กับเธอ" รอนเสริมขึ้นด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงไม่แพ้แฮร์รี่

 

"แฮร์รี่ รอน ฟังนะ ยังไงเขาก็เป็นแฟนฉัน เขาไม่ทำอะไรหรอก ฉันรู้ดี เอ้าไปได้แล้ว" เธอยิ้มให้เขาทั้งสองให้เตรียมตัวเดินทาง และเมื่อเห็นทั้งสองออกไปจากหอกริฟฟินดอร์แล้วเธอก็เดินกลับมานั่งบนโซฟาหน้าเตาผิง ตอนนี้ห้องนั่งเล่นรวมไม่มีเด็กกริฟฟินดอร์อยู่เลยสักคนเดียว ปีนี้เด็กส่วนใหญ่จะกลับบ้านกันหมด เหลือเพียงอยู่แค่ 2-3 คนเท่านั้น เธอนั่งมองเตาผิงอย่างเหม่อลอย พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย และแล้วความคิดเธอก็ต้องหยุดลงเมื่อมีนกฮูกเหยี่ยวบินมาที่หน้าต่างที่หอ เธอรีบไปเปิดหน้าต่างให้มันเข้ามา

 

"พรุ่งนี้เจอกันที่เดิม"

 

แม้ว่าจะไม่ได้ลงชื่อแต่เธอก็จำลายมือเขาได้ดี เธอถอนหายใจเบาๆ ทุกครั้งที่เธอไปหาเขามันเกิดความรู้สึกหลากหลายปะปนกัน ทั้งสุข เศร้า สับสน กังวล เธอเองก็ไม่รู้จะทำยังไงกับความรู้สึกตอนนี้ เธอรู้อย่างเดียวว่าเธอต้องไปหาเขา

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"เดรโก วันคริสมาสต์ไปฉลองที่ไหนดี" เธอถามขณะที่เธอซบไหล่ของเขาอยู่

 

"ที่นี่มั้ย เรามาจนกลายเป็นห้องของเราไปแล้วนี่" เขาพูดขำๆ

 

"ไม่เอา" เธอปฏิเสธเสียงแข็ง

 

"งั้นที่ไหน" เขาถามอย่างไม่สบอารมณ์ที่เธอเสียงแข็งใส่เขา

 

"หอนอนสิลิธิลิน" เธอตอบขณะที่มองหน้าเขาอย่างจริงจัง

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

<<<back          1            2             3              4               5               6         next>>>