วันนี้ฉันเดินเข้ามาในมหาวิทยาลัยที่ฉันจะต้องเรียนอีก
4 ปีเป็นครั้งแรก ฉันขอยอมรับตามตรงเลยว่า
มันตื่นเต้นไม่เบาที่จะต้องมาที่ใหม่ๆ
และไม่มีใครเลยที่คุ้นเคย
ที่โรงเรียนก็มีเพื่อนที่ติดมหาวิทยาลัยนี้อยู่บ้าง
แต่ก็ไม่ใช่คณะเดียวกัน
แต่อย่างน้อยวันนี้ฉันก็พออุ่นใจบ้างนิดหน่อย
เพราะเมื่อคืนฉันได้โทรนัดเคน
ใช่ ตาเซ่อซ่าคนนั้นแหละ
ถึงจะเซ่อซ่ายังไง แต่ก็ต้องยอมรับแหละนะ
ว่าเคนก็เป็นคนนิสัยดีไม่น้อย
แต่เสียอย่างเดียวดูคุณหนู๊คุณหนู
ทั้งการพูดการจา และความคิด
ฉันเดินก้าวเท้ามาเรื่อยๆ
ตามจุดนัดหมายที่อยู่ในแผ่นพับสีขาวที่รุ่นพี่ส่งให้เมื่อวันประกาศผลเอ็น
เสียงกลองที่ดูห่างไกลก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
พร้อมๆ กับเสียงหัวใจของฉันที่เต้นตูมตามดังขึ้นทุกที
ฉันเดินเลี้ยวเข้าไปที่ใต้ดึกๆ
หนึ่ง เสียงรุ่นพี่เรียกให้ไปลงทะเบียน
ไม่ช้าก็มีเพื่อนร่วมรุ่นทยอยกันมา
ฉันชะเง้อมองหาเคน เพื่อนคนแรกและคนเดียวที่มีอยู่ในตอนนี้แต่ก็ยังไม่เห็นเขามาสักที
"เธอ ชื่อไรเหรอ" ฉันหันไปตามเจ้าของเสียง
"นัต แล้วเธอล่ะ" ฉันยิ้มกว้างให้กับเพื่อนผู้หญิงคนแรกในคณะ
"เก้ มาจากโรงเรียนอะไร"
แล้วฉันกับเก้ก็คุยกันไปเรื่อยๆ
ทำให้ฉันมีความกล้าที่จะทักคนอื่น
ฉันมองไปรอบๆ มองแววตาของแต่ละคน
ก็มีอาการตื่นเกร็งกันอยู่บ้าง
จากที่ฉันเริ่มคุยกับเก้เพียงสองคน
เก้ก็เริ่มชักชวนให้ฉันคุยกับเพื่อนคนนู้นคนนี้
จนกระทั่งฉันมีเพื่อนเยอะแยะเต็มไปหมด
จากที่รู้สึกประหม่าเล็กน้อยก็กลายเป็นสนุกสนานเฮฮากับเพื่อนใหม่ไปโดยไม่รู้ตัว
ฉันมารู้สีกตัวอีกทีก็ใกล้เที่ยง
ฉันเห็นเคนโดนรุ่นพี่ผู้หญิงให้ออกไปเต้นเร้งเต้นกา
แถมโดนรุ่นพี่บางคนแซวใหญ่
ถ้าจะยอมรับตามตรงเคนก็จัดเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีคนนึงเลยล่ะ
อาจเป็นเพราะหน้าที่มีเค้าของคนญี่ปุ่นเหมือนชื่อล่ะมั้ง
ฉันมองไปที่เคนอย่างขำๆ
แต่นายนั่นไม่ได้สังเกตหรอกว่าฉันขำอยู่
เพราะมัวแต่สนใจท่าที่รุ่นพี่กำลังสอนอยู่นะสิ
ช่วงบ่ายรุ่นพี่ก็คงยังให้ทำกิจกรรมเช่นเดิม
แต่ที่น่าเจ็บใจที่สุดก็คือ
ฉันโดนรุ่นพี่หลอกว่าอยู่ปีเดียวกันเสียเยอะ
แม้แต่เก้ เฮ้อ ฉันถอนหายใจในใจ
นี่คิดว่าจะมีเพื่อนเยอะแยะแล้วสิ
แต่ก็พลาด แต่อย่างไรก็ตาม
ฉันก็ยังคิดว่าเก้ หรือพี่เก้น่ารักไม่เบา
หลังจากที่รุ่นพี่เริ่มเปิดเผยตัว
ฉันก็แอบลอบมองไปทางเคน
เปล่านะ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเคน
เพียงแต่ ฉันเกิดกลัวขึ้นมาว่า
ถ้าเคนกลายเป็นรุ่นพี่ขึ้นมาจะทำไง
แต่ก็คงไม่รุ่นพี่ที่ไหนมาทำเซ่อซ่าว่าหาชื่อตัวเองไม่เจอหรอก
ฉันคิดเข้าข้างตัวเอง
แต่เอ ไม่รู้ฉันรู้สึกไปเองหรือเปล่าวว่าเคนไม่ค่อยพูดค่อยจาสักเท่าไหร่
ดูไม่ค่อยสนใจคนรอบข้างด้วย
จะมีก็แต่เพื่อนผู้หญิงคนนึงที่นั่งข้างเขาที่เขาคุยด้วยเล็กน้อย
ฉันคิดว่าเล็กน้อยจริงๆ
นะ เพราะสังเกตดูเหมือนว่าเขาจะถามคำตอบคำด้วยซ้ำไป
แล้วอย่างนี้จะหาเพื่อนได้หรือตาเคนอิจิโร่
ฉันนึกล้อชื่อเขาอย่างขำๆ
"เคน จองหอยัง" ฉันตัดสินใจเรียกเคน
หลังจากที่รุ่นพี่ปล่อยให้พวกเรากลับบ้านได้
วันนี้ทั้งวันฉันแทบไม่ได้คุยกับเคนเลย
อย่างมากก็ได้แต่ยิ้มให้กัน
แล้วก็พูดว่า 'เจอกันนะ'
"ว่าจะไปจองพรุ่งนี้
นัตล่ะ" เคนตอบมาอย่างสบายๆ
"เฮ้ย
พรุ่งนี้วันแรกพบมหาวิทยาลัยนะ
เคนไม่มาเหรอ" เอาแล้วไงอีกตานี่
หาเรื่องไม่มาอีกแล้ว
วันนี้กว่าจะกล่อมมาได้ก็แทบแย่
แถมนายนั่นกลับตอบมาว่าขี้เกียจมาอีก
เฮ้อ คนเรา ไม่รู้ว่าไปเอาความคิดนี้มาจากไหน
ถ้าไม่มาก็ไม่มีเพื่อนกันพอดี
หว่านล้อมหน่อยดีกว่า
"โธ่เอ้ย แรกพบมหาวิทยาลัยตอนปี
1 มีครั้งเดียวในชีวิตนะ
หรือนายจะเอ็นใหม่ เอางี้
เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่จะไปจองหอให้ฉัน
เดี๋ยวจองให้ก่อน แล้วนายค่อยไปจ่ายเงินทีหลัง
ตกลงไหม" ฉันตัดสินใจแทนเคนเสียเสร็จสรรพ
เพื่อเป็นการมัดมือชก
จากนั้นฉันก็ลาเขากลับไป
ฉันคงจะเดินหันหลังไปจากมหวิทยาลัยแล้วล่ะถ้าเคนไม่เรียกฉันไว้
แล้วชวนให้กลับบ้านไปพร้อมกัน
และแน่นอนฉันไม่ปฏิเสธ
ก็ดีเหมือนกัน เพราะฉันเองก็ยังไม่ชินกับถนนหนทางในเมืองเท่าไหร่
ฉันบอกขอบอกขอบใจเคนก่อนที่จะตามเขาไป
วันนี้เป็นวันแรกพบมหาวิทยาลัย
ฉันเริ่มรู้สึกอุ่นใจที่จะทำความรู้จักกับคนอื่นๆ
เนื่องจากว่าพวกรุ่นพี่ที่ปลอมตัวนั้นได้เฉลยออกไปหมดแล้ว
ตอนนี้ฉันก็เลยรู้จักเพื่อนที่เป็นเฟรชชี่ด้วยกันหลายคน
รวมถึงปุ๊กที่เสนอตัวอยู่หอด้วยกันกับฉัน
ฉันจึงรีบโทรบอกแม่ทันทีว่าให้จองหอเผื่อปุ๊กด้วย
ปุ๊กเป็นคนพูดจาตรงไปตรงมาใช้ได้เลยล่ะ
ฉันชอบคนแบบนี้จริงใจดี
ดูแล้วไม่มีนอกมีในเหมือนกับคนบางพวกที่ตีสองหน้า
อีกอย่างฉันกับปุ๊กก็ชอบอะไรเหมือนกันหลายอย่าง
จึงทำให้ฉันกับปุ๊กสนิทกันไม่ยาก
นอกจากปุ๊กแล้ว ฉันก็ยังรู้จักกับอ้อม
พิกซ์ และใครต่อหลายคนจะไล่เลียงรายชื่อไม่ถูก
นอกจากนั้นฉันยังได้เจอคนๆ
นึงที่ไม่คิดว่าจะเจอ
"เฌ นายกลับมาจากอังกฤษตั้งแต่เมื่อไหร่"
ฉันทักเฌอย่างเป็นกันเอง
จนเพื่อนที่นั่งอยู่แถวๆ
นั้นตกใจ ก็แน่ละสิ นายเฌนี่ท่าทางคุณหนูซะขนาดนั้น
บุคลิกก็ชวนให้เข้าไปทำความรู้จักตายล่ะ
"ก็กลับมาตอนสอบเอ็นรอบ
2 เกือบกลับมาไม่ทันเหมือนกัน"
เขายิ้มนิดๆ ตามแบบฉบับคุณชายของเขา
"เออดีเนอะ มาไม่บอกกันสักคำ
สงสัยลืมเพื่อนเก่าคนนี้แล้วล่ะมั้ง"
ฉันประชดนิดๆ
"ยุ่งๆ น่ะนัต โทษที ไม่โกรธนะ"
เขายิ้มแห้งๆ ให้ฉัน
"ไม่หรอก บ้าน่ะ จะไปโกรธเรื่องอะไร
ฉันไม่ใช่เด็กๆ เหมือนอย่างตอนนั้นแล้วนะ"
ฉันยิ้มกว้างให้เขา
แต่ก็รู้สึกเกร็งๆ เล็กน้อย
เมื่อมาเผชิญหน้ากับเพื่อนเก่าอย่างนี้
แต่สถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจก็อยู่ไม่นาน
รุ่นพี่ก็บอกให้เรานั่งตามกลุ่มของป้ายชื่อที่เขียนชื่อของพวกเราเอาไว้
มื้อกลางวันรุ่นพี่ปล่อยให้พวกเราไปกินข้าวที่โรงอาหาร
ฉันกับเพื่อนผู้หญิงกลุ่มใหญ่ไปเสียเวลากับการเข้าห้องน้ำไปนานโข
เนื่องจากจำนวนคนในวันนี้
กว่าจะได้เข้า และออกมากันครบกันก็ปาเข้าไปเกือบครึ่งชั่วโมง
"ตายล่ะหว่า เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงจะกินข้าวทันไหมเนี่ย"
นิกพูดขึ้น
"เอาน่า 3 นาทีก็เหลือเฟือ"
ฉันพูดยิ้มๆ
"กินหรือว่ายัดนัต 3 นาที"
ปุ๊กพูดขึ้น แต่ไม่ทันที่ฉันจะได้พูดโต้ตอบอะไรก็มีเสียงนึงดังขึ้น
"นัต" ฉันมองไปตามต้นเสียง
ก็เห็นเคนนั่งอยู่กับผู้หญิงคนนึง
เอ ชื่ออะไรที่เป็นผลไม้สักอย่างเนี่ยแหละ
ฉันเองก็จำไม่ค่อยจะได้เหมือนกัน
"เดี๋ยวมานะ ไปกินกันก่อน
ฉันยัด 3 นาทีก็เหลือเฟือ"
ฉันพูดติดตลกกับเพื่อนใหม่ของฉัน
แล้วเดินไปหาเคนที่กลายเป็นเพื่อนที่เก่าที่สุดที่คบด้วยในมหาวิทยาลัยแห่งนี้
ถ้าไม่นับเฌ
"ไงเคน กินข้าวยัง" ฉันทักเคนอย่างอารมณ์ดี
พลางลอบมองผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามเคน
แล้วส่งสายตาประมาณว่าให้ช่วยแนะนำหน่อย
"กินแล้ว เนี่ยกำลังนั่งคุยกับส้มอยู่
นัตนี่ส้ม ส้มนี่ไงนัต"
นายเคนแนะนำส้มให้ฉันรู้จัก
ฉันยิ้มกว้างตามแบบของฉัน
แต่ไม่รู้ฉันคิดไปเองหรือเปล่าว่า
ส้มดูเหมือนจะไม่เต็มใจที่จะรู้จักฉันสักเท่าไหร่
แต่ก็ช่างเถอะ
"เออ
เมื่อกี้แม่โทรมาบอกว่าจองหอเรียบร้อยแล้ว
อยู๋โซนซีเหมือนกันกับฉัน
ห้องละ 2 คน จะได้ไม่อึดอัด
แล้วก็อย่าลืมไปจ่ายเงินล่ะ"
ฉันเลิกสนใจส้ม แล้วหันมาหาเคน
เพื่อบอกข่าวเรื่องจองหอ
จากนั้นเคนก็ถามฉันว่าวันนี้กลับยังไง
"ทำไมแม่นายมารับอีกเหรอ"
ฉันถามยิ้มๆ
"เสียใจด้วย
วันนี้แม่ติดธุระ" เคนบอกพร้อมทำหน้ากวนๆ
ใส่ฉัน หนอยนายเคน บทจะกวนก็ทำได้เหมือนกันนี่
เห็นเงียบๆ มาตั้งนาน
ไอ้เราก็นึกว่าเป็นเกย์เสียแล้ว
แต่นายนี่ทำหน้ากวนได้น่าถีบจริงๆ
"งั้นก็โชคดีของนาย
วันนี้พ่อเรามารับ เดี๋ยวกลับด้วยกัน
ไปกินเอ็มเคด้วยกันเปล่า
พ่อฉันเลี้ยง ฉลองลูกสาวสุดสวยเอ็นติด"
สิ้นคำพูดฉันเท่านั้นแหละ
เคนก็หัวเราะก๊ากออกมา
ทำให้ฉันอดที่จะหัวเราะไปด้วยไม่ได้
แต่แหมเคนก็คนมันสวยจริงๆ
จะได้ทำไง ฉันคิดขำๆ
"ไม่ค่อยเลยนะนัต ไม่เป็นไรหรอก
เดี๋ยวกลับเองได้" เคนพูดอย่างน่าหมั่นไส้
ไม่รู้จะมาเกรงใจอะไรกันตอนนี้
สงสัยนายเซ่อซ่าจะกลับมาแล้ว
ถึงลืมว่าเมื่อวานฉันก็อาศัยรถแม่เขากลับบ้าน
"นี่ๆ
ไม่ต้องมาเกรงใจบ้าบอตอนนี้เลย
เมื่อวานฉันก็กลับกับนาย
วันนี้ถือเป็นการตอบแทน
แล้วก็ไปกินเอ็มเคด้วยกัน
give and take โอเคนะ" ฉันพูดจบก็ลาเขาและส้มไปกินข้าว
ไม่รู้ว่าคิดไปเองอีกแล้วหรือเปล่า
รู้สึกว่าส้มดูหน้าบูดยังไงไม่รู้
หรือว่าเป็นเพราะเราไม่ได้ชวนเขาคุยเลย
แต่กลับคุยกันอยู่แค่สองคน
ฉันยักไหล่อย่างไม่สนใจ
คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง
ฉันคิดแล้วก็เดินไปหาอะไรกิน
:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:=:
<<<back to INDEX
<<<back 1 2 3
next>>>
