My dEar - End...

วันนี้ฉันนอนอยู่บนหญ้าเขียวๆ ที่เพิ่งตัดใหม่อย่างสบายใจ วันเวลาผ่าน อะไรก็ผ่านเลยไป ความเจ็บปวดความชอกช้ำ แม้ว่าบางส่วนยังคงอยู่ แต่ก็ยังดีว่าทรมานตัวเองไปเรื่อยๆ ฉันยิ้มให้กับปุยเมฆสีขาวที่ลอยเคลื่อนไปตามท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ การได้ปลดปล่อยอะไรออกไปก็ทำให้รู้สึกดีไม่น้อย ฉันยังจำได้ดีถึงวันที่บอกกับแม่ว่าจะไม่แต่งงานกับพี่ดิน หลังจากนั้นก็บอกพี่ดินอย่างเป็นทางการ พี่ดินเองก็ดูเหมือนจะตะหนกไม่น้อย เขาพยายามที่จะอธิบายถึงสิ่งที่ฉันเข้าใจ

'แต่ก็น้อยกว่าคุณเพลง' ฉันต่อให้ พลางยิ้มหวาน เขานิ่งไม่ตอบรับไม่ปฏิเสธ ฉันรู้ว่าเขาไม่ใจร้ายพอที่จะโกหก ฉันจับมือเขาเบาๆ ก่อนที่จะจูบเขาเบาๆ เป็นครั้งสุดท้าย ...จูบลา... เขายืนนิ่งไม่พูดไม่จา

'กวางก็เหมือนกับท่อนไม้ของพี่ดินยามที่พี่ไม่มีเรือ แต่ตอนนี้มีเรือผ่านมารับ พี่ดินจะปล่อยให้ตัวเองเปียกน้ำกับท่อนไม้ หรือว่าจะปีนขึ้นเรือไปล่ะคะ อย่าทรมานตัวเอง อย่าทรมานกวางอีกเลย ลากันก่อนที่จะเกลียดกันดีกว่าค่ะ กวางเข้าใจ' หลังจากนั้นฉันก็เดินออกไปจากชีวิตรักของเขาเป็นการถาวร

'ฝากพี่ดินด้วยนะคะ คุณเพลง' ฉันพูดประโยคนี้กับผู้หญิงที่พี่ดินรักมากที่สุด ก่อนที่จะเดินจากมา พร้อมกับหยาดน้ำตา แล้วฉันก็ร้องไห้ให้เขา...เป็นครั้งสุดท้าย

มีคนบอกว่าฉันเข้มแข็ง ไม่ใช่เลย ฉันอ่อนแอ เพราะถ้าฉันเข้มแข็งจริง คงไม่รอให้เรื่องมันเกือบจะสายไปอย่างนี้ บางคนก็บอกว่าฉันเป็นผู้เสียสละ นั่นก็เปล่าอีกนั่นแหละ เพราะทั้งหมดที่ฉันทำไปก็เพื่อตัวเอง ฉันไม่อยากจะทนทุกข์ทรมานอยู่กับความจริงที่ตัวเองรับรู้และรู้ดี

จากวันนั้นฉันก็เดินก้าวผ่านอะไรมาหลายๆ อย่าง นัตพูดถูก รักเพราะใกล้ก็มี ไม่รักเพราะใกล้ก็มี และฉันก็เป็นทั้งสองแบบในเวลาเดียวกัน คิดแล้วน่าขำชะมัด

"ฉันทำอะไรแล้วแกยุ่งอะไรด้วย โอ้ย เจ็บนะโว้ย" ฉันโวยวายเสียงดัง ก่อนที่จะลุกขึ้นมองหน้าผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างเคืองๆ

"ปากมาก" ดูมันสิคะ ปากหมาตั้งแต่ต้นเรื่องยันท้ายเรื่อง แล้วอย่างนี้ฉันจะเอาลงได้ยังไง แต่มันก็มีดีของมันแหละนะ อย่างตอนนั้นที่ฉันยังไม่หายดีจากอาการอกหัก มันก็กลับมา แต่มันกลับไม่เป็นฝ่ายเดินมาหา

วันนั้นฉันก็นั่งเล่นอยู่อย่างนี้ มองดูท้องฟ้าและทิวเขาด้วยความเงียบเหงา มันก็ปรากฏตัวขึ้นเงียบๆ แล้วยืนมองอยู่นาน... นานทีเดียวกว่าฉันจะรู้สึกตัว

'แม็กซ์' ฉันเรียกชื่อของมัน น้ำตาที่ซ่อนอยู่ในหัวใจตีกลับขึ้นมาอีกครั้ง ฉันลุกขึ้นและตั้งใจจะวิ่งไปกอดมันอย่างที่เคย เมื่อมีเรื่องในใจ

'แกหยุดตรงนั้นเลยไอ้กวาง' เสียงของมันทำให้ฉันชะงักงัน 'แกลองคิดดูดีๆ ว่าแกจะเอายังไงกับชีวิต ไม่ใช่โผไปหาคนนี้ทีคนนั้นที แกคิดยังไงกับฉัน ถ้าแกมีใจให้ฉันบ้างสักนิด หรือถ้าแกต้องการฉันให้ยืนอยู่ข้างแกตลอดไป อกกว้างๆ ของฉันรอรับแกเสมอ'

ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรในวินาทีนั้น ทำให้ฉันโผเข้าหามันอย่างไม่ลังเล ฉันร้องไห้อยู่นาน ในอ้อมอกอุ่นๆ ของคนที่อยู่ใกล้ฉันมานานกว่าสิบปี ฉันคิดถึงมันชะมัดเลย ฉันเพิ่งรู้ว่าคนแรกที่ฉันคิดถึงเมื่อฉันปวดร้าวเจือนตายก็คือมัน และฉันก็เพิ่งจะรู้ว่าอกกว้างๆ ของมันทำให้ฉันรู้สึกดี และแบ่งเบาความทุกข์ของฉันเสมอ ไม่ว่าเรื่องใดก็ตาม

เปล่าเลย ตอนนี้ฉันกับแม็กซ์ก็ไม่ได้เป็นแฟนกัน (อย่างเป็นทางการ) อย่างที่ใครๆ เขาคิดกัน เรายังเหมือนเดิม ไม่มีคำหวาน ไม่มีอะไรทั้งนั้น มีเพียงโทรศัพท์ที่คุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ การมาหาของมันในนานๆ ครั้งที่มันสามารถกลับมาไทยได้ แต่ฉันกับแม็กซืก็ไม่สนหรอกว่ามันจะเป็นยังไง บางทีการปล่อยให้อะไรเป็นไปอย่างสบายๆ ก็ดีดีเหมือนกัน ไม่เร่งรีบจนเรารู้สึกเหนื่อย เดินข้างกันไปเรื่อยๆ อย่างนี้ก็อุ่นใจดี การกระทำเหมือนเก่า มีแต่ใจของเราที่เพิ่มพูน

"แต่งงานกันไหม" เสียงของมันทำให้ฉันแทบจะสำลักน้ำลายตัวเอง บอกรักจริงๆ จังๆ มันยังไม่เคยบอกเลย นี่มันขอฉันแต่งงาน ให้ตายสิ "เห็นลูกไอ้ปิ่นมันน่ารักดี เลยอยากมีบ้าง.. แกว่าดีไหมกวาง"

"อ้าว แต่งงานมันบ้าตรงไหนวะ ใครๆ เขาก็แต่งกัน อย่างนี้คนเค้าก็บ้ากันทั่วทั้งเมืองสิ เฮ้ย จะไปไหนกวาง ไอ้กวางรอด้วย"

ใครจะอยู่ก็อยู่ไป ไม่อยู่แล้วค่ะ ผู้ชายบ้าอะไร ความโรแมนติกก็ไม่มี ดูอย่างไอ้ปิ่นสิ พี่ภูยังขอแต่งงานมันซะน่ารักเลย ให้ตายสิ ไอ้แม็กซ์บ้า ฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้าไม่มีวิธีขอแต่งงานที่ดีกว่านี้นี้ ก็อย่าหวังเลยว่าจะแต่ง ถึงแม้ว่าฉันจะรู้ใจตัวเองนิดๆ แล้วก็เถอะ

"ไอแม็กซ์บ้าาาาาาาาาาาาาาา" ฉันหันกลับไปตะโดนใส่มัน เสียงนั้นดังก้องสะท้อนไปทั่วทิวเขา แล้วฉันก็เดินหันหลังแล้วก็ยิ้มเบาๆ