"เฮ้อ" ต้นถอนหายใจยาวๆ ก่อนที่จะพิงหลังไปกับพยักเก้าอี้ พลางมองโทรศัพท์อย่างหมดหวัง เธอคงไม่อยากพบเราจริงๆ เขาคิดอย่างอ่อนล้า และเมื่อคืนคงเป็นการปฏิเสธที่แยบยลของเธอ ที่จะไม่ให้เบอร์โทรศัพท์

 

"เฮ้ย ต้นกลับบ้านเลยเหรอ" เสียงเพื่อนคนเดิมทักขึ้น ต้นพยักหน้าเบาๆ และเดินออกจากที่ทำงานไป เขารู้สึกเบื่อและเซ็งเกินกว่าที่จะไปไหนทั้งนั้น บางทีการกลับบ้านนอนอาจเป็นวิถีทางที่ดีที่สุดในการที่จะทำให้เขาไม่ฟุ้งซ่าน อีกอย่างกลับบ้านไปมองจันทร์มองดาวแล้วคิดถึงผู้หญิงที่อยู่ใต้เงาจันทร์ก็คงจะดีกว่าไปเมาหัวราน้ำก็แล้วกัน

 

*******

 

วันนี้ต้นรู้สึกว่าอาหารเย็นที่เขากินไปไม่มีความอร่อยเลยสักนิด ทั้งๆ ที่เป็นร้านที่เขากินประจำ และคิดว่ามันอร่อยที่สุดในแถบบ้านของเขา เขารู้ดีว่าวันนี้พี่ป๋องคนขายอาหารไม่ได้ฝีมือตก แต่เป็นเพราะอารมณ์ของเขาที่ไม่อยากอาหารนั่นเอง ต้นทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความสับสน และเหลือบตามองรูปบนหัวเตียง รูปของเขาและพิงค์ เขาเอื้อมมือไปหยิบกรอบรูปนั้นมาดูใกล้ๆ พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ น่าแปลกที่ตอนนี้เขาแคร์ผู้หญิงใต้เงาจันทร์มากกว่าผู้หญิงที่คบมาหลายปี เขาตัดสินใจเอากรอบรูปใบนั้นทิ้งถังขยะไปอย่างไม่ใส่ใจ

 

"จบกันที ลาก่อนพิงค์" เขาพึมพำกับตัวเอง พลางหลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า.........

 

ต้นหลับไปนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้แต่เขารู้สึกตัวอีกทีเพราะเสียงโทรศัพท์ เมื่อเขาตั้งสติได้ว่านั่นคือเสียงโทรศัพท์ เขาจึงลุกขึ้นราวกับติดสปริง และกรอกเสียงลงไปอย่างรวดเร็ว

 

"ครับ" ไม่ใช่เบอร์ที่เขารู้จัก และเป็นเบอร์ที่ไม่ใช่เบอร์มือถือ

 

"ค่ะ ต้นหรือเปล่าค่ะ ลันนะค่ะ" เสียงใสๆ ของอีกฝ่ายพูดขึ้น ทำให้ต้นคลี่ยิ้มออกมาได้ทันที

 

"ครับ" เขาตอบรับด้วยความดีใจ น่าแปลกจัง ทั้งๆ ที่เขารอโทรศัพท์ของลันมาทั้งวัน แต่พอถึงตอนที่เธอโทรมาจริงๆ เขากลับไม่รู้จะคุยอะไร

 

"พูดเป็นแต่ครับเหรอค่ะ" ลันถามเขาล้อๆ ทำให้เขารู้สึกเขินๆ เล็กน้อย

 

"ครับ เอ้ย เปล่าครับ" เขาตอบกลั้วเสียงหัวเราะ และเขาก็ได้ยินเสียงอีกฝ่ายหัวเราะเสียงใสอยู่เหมือนกัน

 

"ต้นลองออกมาดูพระจันทร์สิ กำลังสวยเลยนะ" ทันทีที่สิ้นเสียงลัน ต้นก็รีบตะลีตะลานออกมาหาพระจันทร์ทันที จนเขาเกืบสะดุดปลั้กไฟล้มลง

 

"ครับ" คำตอบเของเขาทำให้ลันหัวเราะเบาๆ ส่วนต้นก็ลูบท้ายทอยด้วยความเขิน เพราะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองตอบคำว่า 'ครับ' เพียงคำเดียวไปอีกแล้ว "ครับ พระจันทร์สวยจริงๆ แล้ววันนี้ลันจะออกมาดูจันทร์ที่เดิมหรือเปล่า" ต้นถามด้วยความหวัง

 

"วันนี้คงไม่ได้ล่ะค่ะ ลันไม่สะดวก ต้นไม่สบายใจอีกแล้วเหรอ เหงาหรือเปล่า โทษทีนะ วันนี้ลันยุ่งๆ เลยไม่ได้โทรหาเลย เพิ่งปลีกตัวได้เมื่อกี้เอง พอดีพ่อกับแม่มาหาน่ะ" ลันถามพร้อมอธิบายด้วยความเป็นห่วง ทำให้ต้นหัวใจพองโตขึ้นมาทันที นานแล้วที่ไม่มีใครห่วงว่าเขาจะเหงา จะเศร้า หรือว่าเป็นอะไร แม้แต่พิงค์ก็เถอะ

 

"ไม่เป็นไร แค่ลันโทรมา ผมก็ดีใจแล้วล่ะ" ต้นพูดไปตามตรง คำพูดของต้นนอกจากจะทำให้ตัวเองอยากจะตบปากตัวเองแล้ว ยังทำให้อีกฝ่ายอมยิ้มด้วยความดีใจอีกด้วย ทั้งสองคนคุยกันนานพอสมควร คุยกันเรื่องงานของต้น ที่เที่ยว ทะเล ท้องฟ้า อากาศ ข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์ ผู้คนที่เดินไปมา หมาที่ส่งเสียงเห่า แมวที่เดินอยู่บนหลังคา ต้นรู้สึกสบายใจที่ได้ยินเสียงหัวเราะใสๆ ของเธอ เขาเองก็ไม่อยากจะยอมรับว่าเขากำลังตกหลุมรักผู้หญิงที่เจอใต้เงาจันทร์ แต่หลักฐานในตอนนี้ทำให้เขาสรุปได้อย่างเดียวจริงๆ

 

"ลันต้องวางแล้วล่ะ แล้วลันจะโทรไปใหม่นะ" ลันพูดเสียงเบาลง ราวกับจะแอบใคร

"เออ ลัน เอาเบอร์ลันมาดีไหม ผมอยากจะโทรหาลันเองบ้าง ให้ลันโทรมาอย่างนี้ ผมรู้สึกไม่ดีเลย" นอกจากเหตุผลที่ต้นพูดออกไปแล้ว เหตุผลใหญ่อย่างหนึ่งก็คือ เขาอยากได้ยินเสียงลันทุกครั้งที่ต้องการ

 

"ลันไม่มีมือถือหรอกค่ะ เดี๋ยวลันโทรมาเองดีกว่า" ลันพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเหมือนเคย แต่สำหรับต้นมันเสียดแทงยังไงไม่รู้  "เอางี้ ต้นมีเบอร์บ้านไหม เดี๋ยวลันจะได้โทรเข้าบ้านจะได้คุยได้นานๆ หน่อย"

 

"มีครับ มี" ต้นพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น ก่อนบอกเบอร์ไป จากวันนั้น เขากับลันก็คุยกันแทบทุกวัน ทำให้เขาคลายเหงาขึ้นมาทันที จากวันเป็นเดือน จากหนึ่งเดือน เป็นสองเดือน สามเดือน แต่สิ่งที่ทำให้ต้นน้อยใจอยู่ตลอดเวลาก็คือ ลันไม่ค่อยจะพูดเรื่องตัวเอง และไม่ยอมออกมาเจอต้นในตอนกลางวันเลย เขาสองคนจะเจอกันบ้างในตอนกลางคืนที่ออกมาดูจันทร์

 

"ยังไงเราก็อยู่ใต้ฟ้า มองจันทร์ดวงเดียวกันไม่ใช่เหรอต้น" ลันพูดขึ้น พลางแตะมือเขาเบาๆ ขณะที่พวกเขากำลังนั่งมองจันทร์อยู่ที่เดิมที่พวกเขาเจอกันครั้งแรก

 

"ลันไม่ไว้ใจผมเหรอ ออกมากลางคืนแบบนี้ กลับคนเดียวผมก็เป็นห่วง" ต้นพูดพลางถอนหายใจ

 

"รอลันหน่อยได้ไหม อีกแป๊บเดียวเท่านั้น ลันจะสู้กับอะไรบางอย่าง แล้วเราก็จะได้เจอกันตอนพระอาทิตย์ขึ้น ได้ไหมต้น" น้ำเสียงของลันปนความเศร้าเอาไว้ ทำให้ต้นหันมามองหน้าลัน พลางถอนหายใจ

 

"อย่าร้อง ผมขอโทษ" เขาพูดพลางเอามือของเขาปาดหยาดน้ำตาใสๆ ที่อยู่บนหน้าของเธอ

"ลันขอโทษ" เธอพูดเสียงเบา ทำให้ต้นอดไม่ได้ที่จะดึงเธอเข้ามากอด เขาลูบหลังเธอเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ

 

"ผมสิต้องขอโทษ ผมจะไม่เอาแต่ใจตัวเองอีกแล้ว ผมจะรอลัน ผมจะรอ ถึงผมต้องรอตลอดไปผมก็จะรอ" ต้นพูดพลางจูบลงที่ผมของลันเบาๆ ต้นดันตัวลันออกจากตัวเขาและมองหน้าเธอ ทั้งสองสบตากันอยู่เนิ่นนาน

 

"กลับกันเถอะค่ะ" ลันพูดขึ้นทำลายความเงียบ ต้นพยักหน้าเบาๆ และพยุงลันให้ลุกขึ้นอย่างถนุถนอม เขารู้สึกว่าลันดูบอบบาง เหมือนแก้วที่พร้อมจะแตกได้ทุกเมื่อ ทั้งสองเดินจูงมือกันมาจนถึงทางแยกที่ทั้งสองจะเดินจากกัน แต่ต้นก็ยังไม่ยอมปล่อยมือลัน ทำให้ลันมองหน้าต้นและมองมือที่เกาะกุมกันไว้สลับไป

 

"ราตรีสวัสดิ์ครับ" ต้นพูดยิ้มๆ

 

"ค่ะ แล้วก็ปล่อยมือลันสิ" ลันพูดพลางก้มหน้างุดด้วยความเขิน ทำให้ต้นอมยิ้มด้วยความเอ็นดู ผู้หญิงตรงหน้าเขา แม้จะผอมไปนิด ราวกับคนขี้โรค แต่ก็ยังคงความน่ารักเอาไว้เสมอ ปากนิด จมูกหน่อย พวงแก้มใส ที่เขาหลงใหล เขาก้มลงฝังจมูกของเขาลงบนแก้มใสของเธอ ทำให้เธอสะดุ้ง ก่อนที่จะมองเขาด้วยความไม่พอใจ

 

"ต้น" ลันตวาดขึ้นมา แต่ก็มีร่องรอยของความเขินอายมากกว่าความโกรธ

 

"แล้วพรุ่งนี้โทรหาผมนะ ลันเดินไปก่อน ผมจะรอดูลันเดินไปก่อนถึงค่อยกลับ ถึงบ้านแล้วมิสคอลมาเหมือนเดิมนะ" ต้นพูดอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ลันพยักหน้าเขินๆ แล้วหันหลังเดินไปด้วยความเขินอาย ก่อนที่จะหันมามองบ้างเป็นระยะ ก่อนที่จะเดินลับไป ต้นเดินกลับห้องอย่างอารมณ์ดี คืนนี้เขาต้องหลับฝันดีแน่ๆ เขาคิด.............

 

*********************************************************************************************

 

<<<back             1               2               3                 4                       next>>>