วันนี้ก็เป็นอีกวันที่เป็นวันที่ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าสดใส
ระบายด้วยปุยเมฆสีขาวสะอาดตา
มวลหมู่นกบินหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน
เหมือนกับเด็กนักเรียนฮอกวอตที่จับกลุ่มกันหยอกล้อ
วิ่งไล่กันให้ชุลมุนไปหมด
แน่นอนว่าวันอาทิตย์ที่สดใสเช่นนี้ไม่มีใครที่อยากจะอุดอู้อยู่แต่ในปราสาท
ไม่เว้นแม่แต่นักเรียนบ้านสลิธินที่ก็ออกมานั่งเล่นบริเวณนอกปราสาทกันหมด
ขณะเดียวกันในอีกมุมหนึ่งของปราสาทที่บัดนี้ร้างราผู้คน
กลับมีชายหญิงคู่หนึ่งนั่งอยู่อย่างเงียบๆ
และแน่นอนที่สุดพวกเขาไม่ต้องการให้ใครเข้ามารบกวนเวลาอันเป็นส่วนตัวของทั้งสองที่หาได้ยากยิ่ง
เดรโก มัลฟอย ชายหนุ่มที่กำลังเติบโตเป็นผู้ใหญ่อย่างเต็มตัวกำลังนอนหนุนตักแฟนสาวของเขา
เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์
ขณะที่เธอนั่งอ่านหนังสือวิชาคาถาและเวทย์มนต์ชั้นสูงอย่างเพลิดเพลินโดยที่ไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย
ทำให้เขาหงุดหงิดหัวใจยิ่งนัก
"เกรนเจอร์" เขาเรียกเธอด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นมัว
"หือ" เธอตอบเขาก็จริงแต่สายตาของเธอก็ยังไม่ละไปจากหนังสือเล่มหนาของเธอแม้แต่น้อย
"เกรนเจอร์" เขาเรียกเธออีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม
"นายมีอะไรนายก็พูดมาสิ"
เธอพูดอย่างไม่ใส่ใจพลางพลิกหนังสือหน้าต่อไป
"เกรนเจอร์ เธอจะหยุดอ่านหนังสือสักนาทีได้ไหม"
เขาพูดอย่างหงุดหงิด
เธอปรายตามองเขาสักครู่นึง
ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ
แล้ววางหนังสือลงข้างๆ
ตัว
"นายมีอะไรก็พูดมา" เธอมองหน้าเขาอย่างไม่พอใจ
"เอ่อ..." จะพูดอะไรล่ะ
เขาเพียงแค่อยากให้เธอหันมาสนใจเขาแทนที่เจ้าหนังสือเล่มหนาที่เธอนั่งอ่านอยู่
ให้ตายสิ เขากำลังอิจฉาหนังสือหรือนี่
"ว่าไงล่ะ ถ้านายไม่พูด
ฉันจะอ่านหนังสือต่อละนะ"
แล้วเธอก็ทำท่าจะหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน
แต่แล้วเขาก็คว้ามือเธอข้างหนึ่งเอาไว้
"เธออ่านไปก็ได้ แต่ขอมือเธอไว้มือนึง"
เขาพูดอย่างเด็กขี้อ้อน
"นายจะบ้าหรือไง นายจับมือฉันไว้ฉันจะอ่านได้ไงล่ะ"
เธอแหวใส่เขา ทำให้เขาหน้าบึ้งลุกขึ้นมาจากตักเธอทันที
"นี่เกรนเจอร์ เธอจะอ่านหนังสือ
เล่มนี้อีกกี่รอบ ในรอบ
1 เดือนที่เราคบกันฉันเห็นเธออ่านเป็นรอบที่สามแล้วนะ"
"จะกี่รอบก็เรื่องของฉัน"
เธอมองเขาด้วยสายตาขุ่นๆ
พลางจะหยิบหนังสือมาอ่านต่อ
แต่เขาก็จับมือเธอเอาไว้
ทำให้เธอมองเขาตาเขียวปั๊ด
และก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมา
เขาก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน
"ถ้าเธอหยิบมันขึ้นมาอ่านอีก
ฉันจะจูบเธอเดี๋ยวนี้"
เธอหน้าแดงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
ตั้งแต่ที่เขาจูบเธอในตู้ก่อนหน้าที่เธอกับเขาจะคบกัน
เขาก็ไม่เคยจูบเธออีกเลย
ส่วนใหญ่แล้วทั้งสองจะใช้เวลาอยู่ด้วยกัน
โดยที่เธอนั่งอ่านหนังสือ
ส่วนเขานั้นส่วนใหญ่ก็นอนอ่านนิตยสารควิดดิชรายเดือน
ไม่ก็นอนหลับ หรือไม่ก็กวนเธออ่านหนังสือเหมือนอย่างวันนี้
"นายต้องการอะไรก็ว่ามา"
เธอพูดกับเขาอย่างเหนื่อยใจเป็นที่สุด
"ฉันอยากจูบเธอ" เธอนิ่งงงงันบอกไม่ถูก
เขาเล่นขอเธอดื้อๆ อย่างนี้เนี่ยนะ
เธอจ้องมองไปที่ดวงตาสีซีดที่กำลังจ้องมองเธออยู่
เมื่อเห็นเธอนิ่งเฉยเขาจึงไม่รอคำอนุญาตจากเธออีกต่อไป
เขาประทับปากเรียวบางของเขาลงบนปากสีชมพูระเรื่อของเธออย่างแผ่วเบา
เธอตกใจทำอะไรไม่ถูก
แต่เธอก็สัมผัสได้ว่าจูบของเขาครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งแรกที่เขาขโมยเธอไป
มันเป็นจูบที่หอมหวานยากเกินที่เธอจะเข้าใจความหมายของเขาที่สื่อผ่านทางริมฝีปากของเขาได้
เขาถอนริมฝีปากของเขาช้าๆ
และนุ่มนวล แล้วยิ้มอย่างพึงพอใจล้มตัวลงนอนบนตักของเธอต่อไป
"ไม่อ่านหนังสือต่อเหรอ"
เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
พลางหมุนตัวนอนตะแคงเอามือของเขาโอบเอวเธอเอาไว้แล้วหลับตาลง
"โอ๊ยยยยยย" เขาร้องขึ้นมาเมื่อเธอเอาหนังสือเล่มหนาฟาดไปบนตัวของเขา
ตัวลุกขึ้นมากะจะว่าเธอเต็มที่
แต่ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของเขาทำให้เขาต้องวิ่งวนหนีเธอไปทั่วห้อง
"นี่แน่ คนลามก ฉวยโอกาส
อย่าหนีน่ะ" เธอพูดพลางวิ่งไล่ตามตีเขา
"โอ๊ย จะบ้าหรือไงเกรนเจอร์
เราเป็นแฟนกันนะ จูบแค่นี้จะเป็นไรไป
โอ๊ย" เขารู้ว่าตอนนี้เขาต้องทำอะไรสักอย่าง
ไม่งั้นเขาจะต้องช้ำไปทั้งตัวอย่างแน่นอน
"ปล่อยนะ" เธอร้องอย่างไม่พอใจ
เมื่อเขาตรงเข้ากอดเธอเอาไว้
"ฉันบอกให้ปล่อย"
"ปล่อยให้โง่สิ ถ้าฉันปล่อยเธอก็ตีฉันจนน่วมไปหมดทั้งตัวสิ
ดูซิ ฉันเจ็บไปหมดแล้ว
อย่างนี้ต้องเอาคืน"
เธอเบิกตาโพลง
"ฮ่า ฮ่า ไม่เอา ปล่อยนะมัลฟอย
อย่าเล่น อ..อย่างนี้"
เธอหัวเราะไม่หยุด เขาจี้เอวเธออย่างแรง
แต่เขาก็ยังไม่ปล่อยเธอจากอ้อมกอดของเขาอยู่ดี
"จะยอมแพ้หรือยัง" เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"ย...ยอม ยอมแล้ว" เธอยิ้มในอ้อมแขนของเขาพลางหอบหายใจเอาอากาศเข้าไปชดเชย
"ปล่อยได้แล้วมัลฟอย"
แต่เขาก็ยังไม่ปล่อยเธอ
หนำซ้ำยังเลิกคิ้วทำท่าทางเจ้าเล่ห์ใส่เธอ
"ไหนเธอบอกว่ายอมแล้วไง
ถ้ายอมก็ต้องให้ฉันจูบอีกที
โอ๊ยยยยยยยย เกรนเจอร์
เธอหยิกฉันทำไม" เธอหยิกเข้าที่ต้นแขนของเขาอย่างเต็มแรง
ทำให้เขาเผลอตัวปล่อยเธอ
เธอรีบวิ่งไปคว้าข้าวของของเธอทันที
"แล้วเจอกันมัลฟอย" เธอหันมายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องนั้นให้เร็วที่สุด
"ฝากไว้ก่อนเถอะเกรนเจอร์"
เสียงของเขาตะโกนไล่หลังเธอมา
ทำให้เธอยิ้มน้อยๆ
'เขาก็มีส่วนน่ารักเหมือนกันนะ'
เธอคิดไปยิ้มไปตลอดทางเดิน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"เฮอร์ไมโอนี่ วันนี้ดูเธออารมณ์ดีจังนะ"
แฮร์รี่เอ่ยขึ้นหลังจากที่เห็นเธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่นานสองนาน
"นั่นสิ มีอะไรดีๆ เหรอ
หรือว่าพรุ่งนี้สเนปไม่อยู่"
รอนเสริมขึ้น
"บ้านะสิ อย่างสเนปนะเหรอไม่มีทาง"
เธอพูดยิ้มๆ
"นั่นสินะ" รอนพูดอย่างหมดหวัง
แล้วหันกลับไปสนใจกระดานหมากรุกต่อ
"รุกฆาต" เขายิ้มอย่างมีชัย
"โธ่รอน นายเล่นทีเผลอนี่"
แฮร์รี่ครางขึ้นมา เขาแพ้เป็นหนที่
3 ของวันนี้แล้ว เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะคิกคัก
แต่ตาก็ยังมองหนังสืออยู่
"หนังสือปรุงยามันตลกมากนักเหรอเฮอร์ไมโอนี่"
แฮร์รี่แสร้งพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
แต่ก่อนที่เธอจะพูดอะไรแฮร์รี่ก็ตรงเข้ามาจี้เอวเธอ
ทำให้เธอหัวเราะหนักขึ้น
และก่อนที่เธอจะรู้ตัวเธอก็อยู่ในอ้อมแขนของแฮร์รี่แล้ว
"พอๆๆ แฮร์รี่ ไม่หัวเราะแล้ว
สัญญา" เธอยกมือขึ้นเป็นสัญญาณว่าเธอยอมแพ้อย่างหมดรูป
"ดีมาก ทีหลังถ้าหัวเราะอีกจะโดนลงโทษอย่างนี้อีก"
เขาพูดยิ้มๆ พลางมองเข้าไปที่ตากลมโตสีน้ำตาลของเธออย่างสื่อความหมาย
"ปล่อยได้แล้วแฮร์รี่"
เธอพูดยิ้มๆ แล้วจ้องมองไปที่ตาสีเขียวมรกตของเขา
ทำให้เขาต้องปล่อยตัวเธออย่างเสียดาย
ความจริงเขาอยากจะโอบกอดเธอให้นานกว่านี้
นานแค่ไหนแล้วนะ ที่เขาคิดกับเธอเกินกว่าคำว่าเพื่อน
เขารู้ดีว่าเธอเสียสละเพื่อเขามาตลอด
แม้กระทั่งในตอนนี้
ความจริงเขาไม่อยากให้เธอเสียสละอะไรเพื่อเขาเลย
แต่เมื่อเธอยืนกรานเขาเองก็จนใจที่จะทัดทาน
เพราะเวลาที่เธอมุ่งมั่นว่าจะทำอะไรแล้ว
อะไรก็ขวางเธอไม่ได้
"ในฐานะที่เธอหัวเราะฉัน
เธอต้องมาช่วยฉันเล่นหมากรุก"
แฮร์รี่พูดพลางดึงมือเธอมานั่งข้างๆ
เขา
"ได้เลย ถึงนายจะให้เฮอร์ไมโอนี่มาช่วยผลก็เหมือนเดิมแหละ"
รอนพูดพลางตั้งหมากใหม่
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่อาจมีใครล่วงรู้ได้
แต่ตอนนี้ห้องนั่งเล่นรวมก็เหลือเพียงเพื่อนรักทั้งสามคนเท่านั้น
เธอทามพูดคุยล้อเล่นกันอย่างสนุกสนาน
ถึงแม้จะมีเถียงกันบ้าง
แต่ก็ไม่จริงจังอะไร
แฮร์รี่มองซ้ายมองขวา
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่บริเวณห้องนั่งเล่นรวมแล้วจึงดึงรอนและเฮอร์ไมโอนี่มานั่งที่โซฟาหน้าเตาผิง
"มัลฟอยมันทำอะไรเธอหรือเปล่า"
แฮร์รี่ถามขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย
แล้วก็กลับกลายเป็นรอยยิ้มบางๆ
ที่ระบายอยู่บนหน้าของเธอ
"ไม่เลยแฮร์รี่ เขาน่ารักกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก"
เธอบีบมือของเขาเบาๆ
เพื่อเป็นการยืนยัน
เธอรู้ว่าเขาห่วงเธอ
แต่เธอก็ไม่อยากให้เขาห่วงเธอจนเกินไป
"ยังไงเธอก็ต้องระวังตัวนะ
มันอาจมีแผนอะไรอยู่ก็ได้
ไม่งั้นมันจะตกลงคบเธอง่ายๆ
เหรอ" รอนเสริมขึ้นด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นไง
"เธอก็รู้ ว่ามันดูถูกเธอแค่ไหน"
"ฉันจะระวังทั้งตัวทั้งหัวใจของฉันเลยล่ะ"
เธอยิ้มบางให้กับเพื่อนซี้ทั้งสอง
"ดึกแล้วพวกเธอรีบไปนอนเถอะ
พรุ่งนี้มีเรียนกับสเนปแต่เช้า
ถ้าไปสายโดนตัดคะแนนบ้านอีกแน่ๆ"
เธอพูดแล้วลุกขึ้นฉุดเพื่อนรักทั้งสอง
"จำไว้นะ เฮอร์ไมโอนี่
ถ้ามันทำอะไรเธอ เธอต้องรีบบอกฉันฉันจะจัดการมัน
และ..."
"แฮร์รี่ ฉันไม่เป็นไร
ขอบใจ และราตรีสวัสดิ์"
เธอพูดจบก็ยิ้มให้เขาทั้งสองหนึ่งทีแล้วเดินขึ้นไปที่หอนอน
"รอน ฉันไม่อยากให้เฮอร์ไมโอนี่คบกับเจ้าหมอนั่นเลย"
แฮร์รี่พูดด้วยสีหน้ากังวลใจ
"นายไม่ต้องเป็นห่วงมากหรอกแฮร์รี่
เฮอร์ไมโอนี่เขาฉลาด
เขาจัดการได้น่า" รอนตบบ่าแฮร์รี่เบาๆ
ด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลไม่แพ้กัน
"เธอตัดสินใจแล้วแฮร์รี่"
ทั้งสองหันมามองหน้ากันแล้วกอดคอกันขึ้นหอนอนไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตั้งแต่เขาเริ่มคบกับเธอมา
เวลาเช้าวันจันทร์มักเป็นเวลาที่เขาเกลียดมากที่สุด
เขามักจะเห็นเธอเดินมาที่ห้องโถงพร้อมกับไอ้เบื้อกสองตัวนั่น
และเธอก็หยอกล้อกับมันอย่างสนุกสนาน
โดยที่เธอไม่สนใจเขาเลยสักนิด
เธอไม่แม้แต่จะหันมามอง
เขาเกลียดสองตัวนั้นอย่างสุดซึ้ง
เจ้านักบุญพอตเตอร์กับเจ้าหน้ากระวิสลีย์
เขาจ้องมองไปที่โต๊ะกริฟฟินดอร์อยู่นานสองนาน
จนกระทั่งแฮร์รี่รู้สึกได้ถึงรังสีอมหิตส่องผ่านมาที่ตัวเขา
พอเขาเงยหน้าขึ้นไปก็พบกับดวงตาสีซีดที่จ้องมองเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
แฮร์รี่ยิ้มที่มุมปากนิดๆ
แล้วหันไปทางเฮอร์ไมโอนี่
"เฮอร์ไมโอนี่กินเบคอนมั้ย"
แฮร์รี่พูดพลางตักเบคอนใส่จานของเธอ
"ขอบคุณแฮร์รี่" เธอยิ้มหวานให้เขา
แฮร์รี่ยิ้มแล้วเอามือขยี้หัวเธอเบาๆ
"ไม่เป็นไรสาวน้อย" แล้วเธอก็ก้มหน้าก้มตากินต่อไป
โดยที่ไม่รู้ว่าแฮร์รี่ได้หันไปยิ้มเยาะให้กับชายหนุ่มที่นั่งอีกฟากนึงของห้องโถง
ได้ผล มัลฟอยทุบโต๊ะดังปัง
ก่อนผลุนผลันเดินออกไป
เฮอร์ไมโอนี่มองตามเขาอย่างงุนงง
'เขาเป็นอะไรไปอีกนะ'
เธอคิดอย่างเป็นห่วง
"แฮร์รี่ รอน เดี๋ยวฉันไปห้องสมุดก่อนนะ"
เธอโกหกคำโต เพราะจุดหมายที่เธอต้องการจะไปจริงๆ
นั้น ไม่ใช่ห้องสมุดเลย
เธอต้องการที่จะไปหามัลฟอย
ต้องการไปถามเขาให้รู้ว่าเขาเป็นอะไรถึงได้ปึงปังออกไปเช่นนั้น
"มัลฟอย รอก่อน" เธอตะโกนเรียกเขา
แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าเขาจะหยุดเดินเลยสักนิดเดียว
"มัลฟอย นายเป็นอะไรของนายน่ะ"
เธอพูดขณะที่เธอต้องวิ่งน้อยๆ
เพื่อตามเขาให้ทัน เขามองเธอด้วยหางตาแต่ก็ไม่พูดอะไรสักคำ
"มัลฟอย นายเป็นอะไรของนายน่ะ"
เธอเริ่มไม่พอใจกับการที่เธอต้องพูดคนเดียวอย่างนี้
"ฉัน-ถาม-ว่า-นาย-เป็น-อะ-ไร"
เธอเน้นทุกพยางค์ช้าๆ
คราวนี้ได้ผล เขาหยุดเดินแล้วกันมามองหน้าเธออย่างโกรธๆ
"เธอไม่รู้จริงๆ เหรอเกรนเจอร์
เธอไม่รู้เลยเหรอว่าเธอทำอะไรลงไป"
เขากัดฟันกรอด
"ฉันทำอะไร ฉันยังไม่ทันทำอะไรเลยนะ"
เธอขมวดคิ้วมองเขาด้วยความสงสัย
ทันใดนั้นเองเขาฉุดเธอเข้ามาในห้องเรียนเก่าๆ
"เจ็บนะ มัลฟอย" เธอร้องพลางขยับข้อมือให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมของเขา
'คราวนี้ฉันทำอะไรผิดอีกหล่ะ'
เธอคิด แต่ก่อนที่เธอจะคิดอะไรให้ไกลไปกว่านั้นเขาก็จับข้อมือเธอทั้งสองข้างกดแนบชิดกับกำแพง
"ฉันเจ็บนะ มัลฟอย" เธอจ้องมองเขาอย่างไม่พอ
เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอทำอะไรผิด
เขาถึงได้โมโหอย่างนี้
"ฉันเห็นนะ เธออี๋อ๋อกับเจ้าพอตเตอร์นั่น"
เขาพูดเสียงเย็น นัยน์ตาของเขาบ่งบอกถึงความไม่พอใจ
"ฉันไม่ได้......." เธอพูดได้เท่านั้น
เขาก็ก้มลงประกบปากเธอ
เธอดิ้นรนขืนแรงเขาเต็มที่
แต่ก็ไม่เป็นผล เขาบดขยี้ปากของเธออย่างรุนแรง
จูบนั้นเต็มไปด้วยความโกรธ
โมโห และเต็มไปด้วยการครอบครอง
เขาปล่อยมือทั้งสองของเธอ
แล้วใช้มือซ้ายรวบเอวเธอเอาไว้
แล้วใช้มือขวาจับคอของเธอเพื่อกระชับเธอไม่ให้หนีไปไหน
ตอนนี้ระหว่างเธอกับเขาแทบจะไม่มีช่องว่างเหลือเลย
เขากอดเธอราวกับอยากให้เธอรวมเป็นเนื้อเดียวกับร่างกายของเขา
ในขณะที่เธอเองก็พยายามขัดขืนการกระทำของเขาแต่ดูเหมือนกับว่าการกระทำของเธอจะสูญเปล่า
เมื่อเขาไม่รู้สึกถึงการขัดขืนของเธอเลยแม้แต่น้อย
เขาค่อยใช้ริมฝีปากของเขาเผยอปากของเธอให้เปิดออก
พลางแทรกลิ้นเข้าไป
เธอเบิกตาโพลง และพยายามรวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายผลักเขาออกไป
เขาผงะถอยออกไปด้านหลังครึ่งก้าว
เป็นจังหวะเดียวกับที่เธอกำลังจะวิ่งออกไป
แต่เขาไวกว่าเธอนัก
เขาคว้าแขนของเธอเอาไว้
แรงเหวี่ยงทำให้เธอถลาเข้าสู้อ้อมกอดของเขาอีกครั้ง
"ทีฉันละขัดขืน ทีเจ้าพอตเตอร์ยิ้มหวานให้"
เขาบีบแขนเธอแน่นเสียจนเธอรู้สึกว่าแขนเธอกำลังแหลกคามือเขา
"แฮร์รี่ไม่เคยทำอย่างนี้กับฉัน"
เธอพูดด้วยความโมโห
"เขาเป็นสุภาพบุรุษพอ"
"แล้วที่เมื่อเช้า ที่เธอทำมันคืออะไร"
เธอขมวดคิ้วด้วยความงุนงง
'เมื่อเช้า เราทำอะไร
เราไม่ได้ทำอะไร'
"ฉันทำอะไรมัลฟอย"
"ก็ที่เธอให้มันตักนู่นตักนี่ให้
แถมให้มันจับเนื้อต้องตัวเธออีก
แล้วเธอยังยิ้มหวานให้มัน
เธอทำอย่างนั้นทำไม"
พอมัลฟอยพูดจบก็ก็อดที่จะขำออกมาไม่ได้
"เธอขำอะไร" ตอนนี้หน้าของเขาเริ่มเป็นสีจัด
เมื่อเห็นว่าเธอหัวเราะ
"เธอหึงฉัน" เธอพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ
"ฉันเปล่าหึงเธอ ฉันบอกเธอแล้วว่า
ฉันคบกับเธอเพราะฉันสมเพชเธอที่พยายามาบอกรักฉันตั้งหลายครั้ง"
เขาพูดขณะที่หันหน้าไปทางอื่น
เขาไม่ต้องการให้เธอรู้ว่าเขาหึงเธอ
หวงเธอมากแค่ไหน
"โอเค แล้วทำไมนายต้องโกรธ
นายไม่ได้ชอบฉัน แล้วนายโกรธทำไม"
เธออมยิ้มขณะที่ถามเขา
"ก็เธอเป็นแฟนฉัน ไปทำจี๋จ๋ากับคนอื่น
คนอื่นเขาจะคิดยังไง"
เขาพยายามหาเหตุผลขึ้นมาอ้าง
"มัลฟอย ไม่มีใครรู้ว่าเราเป็นแฟนกัน
นายอย่าลืมสิ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
"นั่นแหละ กฎข้อที่ 2
สำหรับการเป็นแฟนกับฉันห้ามไปจี๋จ๋ากับผู้ชายคนอื่น
และห้ามให้ผู้ชายคนอื่นแตะต้องตัวอย่างเด็ดขาด"
เขาพูดพลางเชิดหน้าขึ้น(ทำท่า)อย่างเป็นต่อ
"ทำไม ฉันขอเหตุผลนายหน่อยได้ไหม"
เธอขึ้นเสียงสูงด้วยความไม่พอใจ
"เพราะว่าเธอเป็นของฉันเกรนเจอร์
ของฉันเท่านั้น" เขาหันกลับมาจ้องหน้าเธอ
"ฉันไม่ได้......"
"แต่เธอเป็น กฎข้อที่
3 ของการเป็นแฟนกับฉัน
ห้ามเถียงและต้องทำตามที่ฉันบอก"
"โอ้ยยยย นายเลิกตั้งกฎบ้าๆ
ของนายสักทีเถอะ ฉันไม่มีวันทำตาม
นายเคยได้ยินไหม รักไม่มีกฎเกณฑ์
ไม่มีเหตุผล ไม่มีอะไรที่ตายตัว
และที่สำคัญไม่สามารถออกแบบได้"
เธอพูดใส่หน้าเขาอย่างโมโหแล้วก็ผลุนผลันออกไป
"หึ เอามาจากลาคอรุญญาอีกละสิ"
เขาถอนหายใจดังพรืดก่อนที่จะเดินตามเธอไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
